EVEN PARKEEREN.

Acbronlsme?

In zekere stad stond een oude kerk met een toren als een grootvader. Des morgens sprak de Oude met zijn zware stem tot de menschen van het stadje: Opstaan, kinderen, vervult bet aardrijk en onderwerpt bet! Des avonds troostte hij met rustige galmen: God geeft Zijn beminde den slaap. Des Zondags in het bijzonder moest men dien ouden, eerbiedv> raardigen vader liooran! Dan zong hij het eene lied na het andere, om te eindigen met een breed en machtig: Kornit, laat ons samen Isrels Heer met gadgewijden zang ontmoieten! Als dan de menschen uit hun huizen kwamen, de kleinen met de grooten^ dan scheen de oude reus te beven van ^Teugde! Speelde de organist: Jeruzalem, dat ik bemin, wij treden uwe poorten in, — dan weergalmde dat Ued in den ouden toren. De menschen noemden dat echo, meer geletterden spraken van resonans, maar ik weet, dat de grijisaard zuchtte van aandoiening en van innerlijke vreugde.

Er kwam echter een tijd, dat de Oude aan verval van krachten begon te lijden. Van ouderdom, zeiden de menschen, maar ik weet, dat hel niet Van ouderdom was. Neen, de toren moest des imorgens zoo hard roepen, loandat de menschen geen roeping meer gevoelden het aardrijk te vervullen en te onderwerpen, zoodat zij met opstaan gieen haast maakten. Des avonds vond hij evenmin een groot gehoor, want de m'enischen luisleriden naar radio-jazz en rolden met een walsje in bed. Des Zondags zong de toren zich een long^ verwijding om tevei-geefsch te dringen: Kóm tO'Ch! Kóm toch! Onder deze droevige omstandigheden kwijnde de toren weg en klagend en bevend klonk zijn stem over de daken.

Sommigen was dit wel naar den zin, zij wilden echter den toren niet missen, omdat hij zulk een (geschikte gelegenheid boo'd om de vlag uit te steken bij nationale feestdagen. Ook als oeremoniomeester bij een huwelijk wisten zij hem wel te waardeeren. De gevoelens van anderen zaten dieper. Zij spraken van piëteit! Dit woord vloeide zelfs in sü-aaltjes uit de vulpen der plaatselijke journalisten! Piëteit moet heel mooi zijn. Het moet zO'Oiets beteekenen als: een traan per hoofd voor dezen ouden stumper, dames en heeren! Ook werden boeken geschreven 'door knap'pe menschen, met citaten uit het Duitsch, het Engelsch en uit de Statistiek, die als onderwerp' kozen: Tranengen pink over den Ouden Toren! Deze boeken waren zeer schoon en voorzagen den modernen mensch van geestelijk vo'edsel.

Echter, er waren tO'Ch ook nog vele bewo'ners in het stadje, die aan den oproepi van den toren gevolg gaven en des Zondags door zijn zware deuren in de kerk kwamen. De ledige banken schenen hen niet bijzonder aan te grijpen. "Wel zeiden zij soms tot elkander: Jamm^er voor den dominee! Dit was zeer hai-telijk van hen! Ook waren er die •opmerkten, dat de geringe opkomst wel in het zakje gemerkt zou worden. Ook dit was naar waarheid en getuigde van piractischen zin. Aangezien zij hier echter voor hun ziel kwamen, deed het er ten slO'tte niet zooveel toe of er veel of weinig menschen in de kerk waren. Zoo gingl het met den toren in dat stadje steeds achteruit.

Doch er waren onder de kerkgangers ook menschen, die evenals de toren pijn leden over de onverschilligheid van hun plaatsgenooten. Zij gingen uit om de menschen tot de kerk te roepen en zij deden dat met grooten ijver. Maar nog is de tragedie van den ouden toren niet ten einde. Deze mannen en vrouwen, die uitgegaan waren om de menschen tot 'de kerk te roepen, begonnen langzamerhand het do'el van hun werk óf te vergeten óf geheel op den achtergrond te stellen^

In het allerergste geval gingen zij filiaalkerkjes stichten. Dal kwam zeer ten goede aan de plaatselijke nijverheid. Zoo kon binnenkort een witte dassenfabriek verrijzen, welke ve'len broiO'd verschafte. Ook werd kathederhout een gewild handelsartikel. In de gids voor vreemdeUngenverkeer liet de gemeente-secretaris met trots drukken: Onze bevolking onderscheidt zich door een ongewone welsprekendheid. De meesten van die weriicers onderscheidden zich ^gelukkig ook door andere en betere dingen.

Maar hun uitgangspunt vergaten zij toch en hun doel vergaten zij eveneens. Anderen spraken veel over den weg naar den hemel. Deze weg ging — als ik hun woorden goed begrepen heb — omhoog door lucht en wolken — en niet over de aai'de. Op deze wijze kwamen de menschen nimmer langs den toren, die meer verlaten stond dan ooil.

Het komt mij voor, dat die toren een achro.nisme is.

In het Rijk der Ziel is voor torens geen plaats!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen