UIT DE BUITENLANDSCHEKERKEN

„Vrijheifl".

II.

We hebben met hetgeen we in het vorige artikel ter sprake brachten, nog geen antwoord' gegeven op 'die vraag: Kunt ge nog volkomen vrij des Zondags Gods Woord verkondigen, zooals dat behoort?

Nu is deze vraag om meer dan één reden niet zoo gemakkelijk te beantwoorden.

We zouden er wel een antwoord op kuimen geven, dat er iets van zei, maar meer algemeen, en dat zou de lezers zeker niet bevredigen. Wie zouden het dan zoo willen zeggen, dat we in doorsnee genomen, volkomen deelen in de duitsche gelijkgeschakeldte vrijheid, en ons naar dat begrip vrij kunnen bewegen en uiten.

Doch ik begrijp best, dat men met dat antwoord niet tevreden is.

Want die vraag wordt gesteld aan dèz© zijde van de grens, en de bedoeling er van is juist, om te weten te komen, in hoever er op een bepaald punt tusschen die twee begrippen van eenzelfde woord gelijkheid en verscliil bestaat. Men stelt die vraag met o n s begrip als uitgangs, pnnt.

Die vraag is in het algemeen niet met Ja! of Neen! te beantwoorden.

We willen vooropstellen, dat het een onvoorwaardelijke eisch van God is, dat het Evangeüe klaar en duidelijk wordt gepredikt met volle toepassing op het breede menschenleven; dat daar

om der wille van een mensch nimmef iets aap mag worden toegevoegd', en dat er uit Vrees voor een mensch ook nooit iets van mag worden weggelaten, waarvan men de vaste overtuiging heeft, dat het de ontwijfelbare waarheid Gods is. iWiai wij in onze geloofsbelijdtenis uitspreken met betrekking tot het zich voegen bij de ware Keirk, is liier van niet minder kracht: Gods Woord moet worden gepredikt, „ook ofschoon het zoo ware, dat de Magistraten en plakkaten dter Prinsen daar tegen waren, en dat de dOiod of eenige licih^rai& lijke straf daaraan hing".

En nu geloof ik zonder eenige reseirve te kunnen zeggen, dat dat Evangelie in onze Kerken in Duitsohland Zondag op Zondag woixit verkondigd, precies als bij ons, en dat is nog altijd toegestaan.

Wel is er een enkele maal iets voorgevallen.

Het is bekend, dat er een „taalveTbod'" is gekomen, waarbij het gebruik der 'Nedierlandsche laai in onze Kerken werd verboden. Dat verbod l> estaat nog, maar enkele Kerken, die daarvoor bijzonder in aanmerking komen, hebben daarin toch heel wat verUchting gekregen, en mogen voor een Ideiner of grooter deel de diensten in de Nederlandsche taal houden.

In het begin, toen dat verbod was uitgevaardigd, was er in sommige Kerken ook een door dte autoriteiten aangewezen luisteraar, die de opdracht had om te controleeren, of de bepalingen wel werden nageleefd.

Later is die er niet weer geweest.

Alleen in het begin is dat ©en paar maal voorgekomen.

En toen is het ook een keer gebeurd, dat enkele weken daarna in een bepaalde Kerk de politie bij een der ouderlingen kwam om navraag te doen naar de beteekenis en bedoeling van een uitdrukking, die hij in een van die diensten in het bidden had gebruikt.

Die zaak is toen wel goed afgeloopen.

We willen maar zeggen, dat het ook wel eens anders zou kimnen loopen, indien wel zoo'n luisteraar aanwezig was. Want indien het zoo iemand er om te doen was, zou hij gemakkelijk een vntdrukking in de prediking kunnen vinden om op grond daarvan een aanklacht in te dienen. Dat is heel geen kunst. En op die wijze zouden heel wat moeilijkheden kuimen ontstaan.

We zijn daarvan gelukkig verschoond gebleven tot nu toe; persoonlijk hebben we den indruk, dat de autoriteiten, waarmee wij te doen hebben, momenteel een meer welwillende houding jegens onze Kerken in acht nemen^ dan ze ^'roeger wed eens deden.

Dat alles bracht mee, dat we op kerkelijk gebied nog heel wat kunnen genieten van dat begrüp „vrijheid" in den voormaligen zin van het woord.

Heel anders zou dat naar onze meening zijn gegaan, wanneer wij mede in den kerkstrijd waren verwikkeld, die op het oogenbhk in 'de 'landstkerken op zoo droeve wijze wordt gestreden.

Die is tot nu toe geheel aan ons voorbijgegaan, wat het instituaire kerkelijke leven aangaat, daar we volkomen buiten dat kerkverband staan, en er zóó dus niets mee hebben te maken.

Dat beteekent niet, dat daarvoor in onze kringen geen belangstelling zou bestaan: alles wordt, voorzoover dat mogelijk is, met aandacht gevolgd', daar het een zaak van het hoogste gewicht i^ voor de Kerk in het algemeen.

Waar die kerkstrijd heerscht, daar is de „vrijheid" in de nieuwe banen geleid.

Nu is er ook nog weer heel wat verschil in die „vrijheid", in verband met het terrein, waar men zich bevindt. Zoolang men zich beweegt op zuiver theoretisch gebied, en het dus bij woorden blijft, laat men nog heel wat gaan; anders wordt het, wanneer men op het gebied der practijk komt, en men zijn theorieën wil verwerkelijken en zijn beginselen toepassen. Zijn ze dan niet in overeenstemming met de nieuwe ideeën, dan behoeft niemand een poging tot verwerkelijking van zijn gedachten te ondernemen. Want dat behoort niet bij die „vrijheid" van dat nieuwe begrijji.

Kom ik nu nog even op die beginvraag terug', of we Gods Woord nog vrij kunnen prediken, dan kunnen we die vraag met J a! beantwoorden, , wanneer men maar alles in het oog houdt, Wiat we daarover hebben opgemerkt; dan moeten al die omstandigheden in aanmerking worden genomen, en ik kan daarom aanbevelen, ze met aandacht te lezen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen