Buitenland.

De Ritualisten hebben opnieuw van zich laten hooren. In Kensington (een deel van Londen) moest onlangs een nieuw kerkgebouw voor den dienst der Episcopale kerk in gebruik genomen worden. 'De bisschop van Londen, een gematigd Ritualist, leidde de morgengodsdienstoefening, die te acht ure aanving en waarbij het gebouw plechtig gewijd werd aan den dienst des Heeren; dit was de officieele plechtigheid-Doch toen de bisschop vertrokken was, haalden de Ritualisten hun hart op aan zoodanige ceremoniën, die als twee druppelen water op die van den Roomschen eeredienst gelijken. | Een Roomsch blad verklaarde zelfs, dat er nog nooit in een Episcopaalsch kerkgebouw een dienst had plaats gehad, die zoozeer een gelukkige navolging van de Roomsche mis verdienue genoemd te worden. Niets ontbrak er aan, de wierook verspreidde zijn geur, altaarkaarsen brandden, de geestelijken waren in misgwaad gehuld, het sacrament of liever de uiterlijke teekenen daarvan werden aangebeden enz., enz.

Tegen deze Roomsche praktijken heeft men bij den bisschop van Londen ernstig geprotesteerd ; het is de vraag: Wat dit zal uitwerken? Het kan zijn, dat de bisschop gedacht heeft, dat zijne partijgenooten het te bont zouden maken en daarom in den morgenstond de plechtigheid der wijding is gaan verrichten, en dat daarna de Rit; : alisten, hun kans schoon ziende, een nieuwe godsdienstoefening hebben georganiseerd, geheel buiten weten van den bisschop; doch het kan ook zijn, dat hij zich opzettelijk verwijderd heeft, om het terrein voor zijne medestanders vrij te laten. De bisschoppen kunnen tothieitoe nog niet doen, wat zij willen; maar zij kunnen daarbij hunne oogen dicht houden, opdat men buiten hunne verantwoordelijkheid de Episcopale kerk in het Roomsche spoor leiden zou.

Heeft dus de Ritualistische partij op een nieuwen triomf te bogen, aan de andere zijde heeft zij een groot verlies moeten lijden. De predikant Mackonochie, een der eerste voorvechters van het Ritualisme, die heel Engeland in rep en roer bracht, omdat hij zoo stout mogelijk allerlei Roomsche nieuwigheden in den kerkedienst invoerde, is verleden week op een jammerlijke wijze om het leven gekomen. Bij bisschop Argyll te Ballachulish vertoevende, ging hij eene wandehng maken, doch werd onderweg door een sneeuwstorm overvallen. Des anderen daags werd hij dood op den weg gevonden, door zijne twee honden die hij medegenomen had, bewaakt. Mackonochie was een man. die met innige overtuiging voor de wederinvoering van Roomsche ceremoniën in de Episcopale kerk gestreden heeft. Zijn optreden verwekte eenige jaren geleden nog grooten strijd; nu ziet men, helaas, niet meer, dat er eenige ernstige beweging komt, wanneer men verneemt, dat van lieverlede de Episcopale geestelijkheid in den eeredienst de gemeente op Roomsche paden leidt. Men protesteert hier en daar wel, gelijk nu weder bij den bisschop van Londen, doch tot kerkelijke processen schijnt het niet meer te komen. Voor een 30 jaren zou de volksconscientie ontwaakt zijn, wanneer zulke dingen geschied waren, als te Hensington hebben plaats gehad, en zou men het geroep: No popery (geen paapsche dingen) hebben vernomen. Doch tegenwoordig heerscht er een dof stilzwijgen. In geen land is men wellicht drukker in de weer om allerlei Evangelisatie te stichten en te onderhouden om maar veel zie • len te redden. Doch men schijnt er geen oog voor te hebben, dat de eere Gods wordt aangerand, wanneer men in de kerken der reformatie wederom plechtigheden invoert, die niet anders zijn dan een wederaannemen wat men tevoren heeft verfoeid, omdat aan het schepsel de eere gegeven wierd, die aan den Schepper toekomt. Dat de jammerlijke toestand der Episcopale kerk middellijk de oorzaak is, dat er zooveel geestelijke ellende in Engeland gevonden wordt, schijnt men niet in te zien. In de kerken, waar het Ritualisme binnendrong, en deze vormen de meerderheid, blijft wel een aristocratisch publiek de kerk bezoeken, maar het volk vertoont er zich dan hoe langer hoe minder. Het Ritualisme is een kolfje naar de hand van velen, die den dienst der wereld met den godsdienst wenschen te verbinden.

De koningin van Engeland heeft, gelijk ook onze koning, door een speciale zending den paus laten gelukwenschen. Daartoe zond zij den hertog van Norfolk naar Rome Volgens het officieele orgaan van het Vaticaan zeide deze bij zijn gelukwensch:

»Hare majesteit heeft mij gezegd, toen zij mij deze hooge zending opdroeg, dat zij daartoe niet alleen bewogen was door de begeerte, om dit bewijs van uwer Heiligheids goedwilligheid jegens haar te erkennen, maar ook om uiting te geven aan het gevoel van diepen eerbied voor het verheven karakter en de Christelijke wijsheid, welke gij in uw hooge positie hebt tentoongespreid De gematigdheid en de scherpzinnigheid, met welke uwe Heiligheid verkeerdheden heeft verbeterd en geschillen vereffend, waaruit anders veel kwaad zou voortgekomen zijn, doet hare Majesteit zeer hopen, dat uw leven en uwe gezondheid nog langen tijd zullen mogen bewaard blijven en dat uw gezegende arbeid nog lang moge voortgezet worden."

Zou men, deze woorden lezende en overwegende, denken, dat het een Protestantsche vorstin is, die aldus tot den paus laat spreken? The Christian zegt ervan, dat men geen andere verklarmg eraan geven kan, dan dat de Roomsche hertog van Norfolk den gelukwensch heeft vervormd naar zijn eigen denkbeelden. In zijn antwoord betuigde de paus, dat hij meer reden had om hare Majesteit dankbaar te zijn, dan zij om zich aan hem verplicht te gevoelen. Hij wenschte in het openbaar en plechtig te verklaren, dat in het grondgebied, waarover de Engelsche kroon gebiedt, de

Roomsche kerk een kostbare vrijheid geniet, terwijl hij wenschte te erkennen, dat dit te danken is aan de verdienste van de koningin en hare regeering Hetzelfde Roomsche blad, dat dit mededeelt, zegt, dat de gewisselde hoffelijkheden een dieper karakter hadden, dan gewone plichtplegingen, zoodat er achter de gelukwenschen bij het jubileum nog iets anders lag. Zouden zij moeten beduiden, dat Engeland weder een gezant naar het Vaücaan zal gaan zenden?

Engelands eerste minister, lord Salisbury, heefi onlangs bij de opening van de Beaconsfield-Club, een stelling uitgesproken, die velen Christelijken mannen leed heeft gedaan. Hij sprak: »Ik meen, da, t sommige onzer enthousiaste vrienden, die voor de geheel-oijthouding roepen, veel meer voor het genoegen en ouk voor de zedelijkheid van hunne medeburgers zouden doen, indien zij ervoor ijverden, dat er clubs (vereenigingen bij wijze van sociëteiten) werden opgericht!''

Treurige wourden in den mond van een eersten minister! Het drankverbruik is door den arbeid van ijveraars voor geheel-onthouding zeer afgenomen, en de misdaden zijn in gelijke mate verminderd ; immers, de mees e misdaden komen uit den drank onmiddellijk voort of staan ermee in verband-Menigeen leerde drank gebruiken in de clubs, die overal als paddestoelen uit den grond verrijzen. Vrouwen van werklieden verklaren, dat werklieden-clubs voor de gezinnen nog verderfelijker zijn, dan kroegen. Ue laatste moeten op het politieuur gesloten zijn ; de gelegenheid voor dobbelspel enz. is er geopend.

Reeds gaan er stemmen op, die eischen, dat de clubs onder politietoezicht zullen gesteld worden.

Wat al kankers, die aan de tijdelijke en geestelijke welvaart van het Engelsche volk knagen 1 Het optreden van Spurgeon is schier het eenige lichtpunt, dat in Engeland is te zien. Geve de Heere, dat de stoot, dien hij gegeven heeft, zóó moge natrillen, dvt de kernen wakker geschud worden uit den doodslaap, waardoor valsche leer de overhand kreeg en men van de beginselen der reformatie hoe langer hoe verder afzwierf.

Frankrijk. De correspondent uit Parijs van de Eglise libre deelt in het jongste nummer van dit blad mede, dat hij verkeerd was ingelicht, toen hij schreed, dat de liberale kerkeraad (van de parochie l'Oratoire) weigerde om het traktement van de twee orthodoxe predikanten uit te betalen.

In het kerkgebouw van genoemde parochie werd dezer dagen het huwelijk van een zoon van een muziekuitgever met de dochter van een concert-directeur bevestigd. Van deze plechtigheid werd een formeele muziekuitvoering gemaakt, waarvoor entréekaarten werden afgegeven en die bij de kerkdeur in ontvangst werden genomen. Dit feit heeft aanleiding gegeven tot een besluit van het consistorium te Parijs, om voortaan niet meer te gedoogen, dat in een der kerkgebouwen solo's zouden gezongen worden.

In Parijs niet alleen, maar ook daarbuiten, ziet men het gebeuien, dat de eenvoudige plechtigheden der Gereformeerden van lieverlede veranderd worden in min of meer wereldsche feesten. Het is geschied dat in Parijs een beroemd zanger bij gelegenheid van een huwelijksinzegening van een zijner vrienden een aria zong.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen