Buitenland.

Engeland. Het Ch 11 reh-congress. De belangrijkste vergadering der Episcopale kerk, het 28ste »Church-congress" is in het laatst van September te Manchester vergaderd geweest onder voorzitterschap van Dr. Moorhouse, bisschop van Manchester. In zijn inleidend woord gaf deze hiërarch te kennen, dat voornamelijk twee brandende quaestiën een theoretische, zoo niet practische oplossing vereischten. De eerste was de vraag, in hoeverre het der geestelijkheid geraden is, om de weigestaafde uitkomsten van de critiek op den Bijbel in hun onderwijs mede te deelen? De bisschop hield het voor onmogelijk om vrijuit te spreken over de resultaten ook van die critiek, welke den Bijbel met den meesten eerbied behandelt, zonder in strijd te komen met zekere inzichten, die omtrent de inspiratie van den Bijbel gekoesterd worden Hij verzekerde, dat de Katholieke (met de Roomsche) kerk nooit een woordelijke, algeheele of dynamische ingeving der Schrift had aangenomen, aan welke iheoriën door zoove'en wordt vastgehouden. Het was volgens hem geraden om de vraag in overweging te nemen, om open en rond, maar toch ook bedachtzaam en voorzichtig, »den waren staat van het geding" mede te deelen. Het tweede punt, dat volgens den voorzitter aan de orde komen zou, was de vraag, hoe aan de schreiende maatschappelijke nooden tegemoet te komen, nu vooral in de groote steden aan de eene zijde de weelde steeds grooter wordt en aan den anderen kant de ellende , steeds toeneemt De vragen, die hierbij aan de orde komen, zijn vele, o. a. hoe zal men de ellende zoeken te lenigen zonder de luiheid te bevorderen? Hoe zal men een meer redelijke verdeeling van vermogen verkrijgen zonder dat de veer van geestkracht en zelfverlooche ning verbroken wordt ? Hoe zal in dezen de Staat hulp verleenen zonder de vrijheid en onafhankelijkheid van het individu te na te komen? Hoe zullen wij de zorgeloozc vermenigvuldiging van een zwak en boos geslacht van armen stuiten zonder de onzedelijkheid in de hand te werken? Hoe zullen wij de Christelijke beginselen, die volmaaktheid in de liefde eischen, ingang doen vinden in eene maatschappij, die doordrongen is van lage en zelfzuchtige hartstochten ?

Na deze redevoering werd er gediscuteerd over de vraag: sin hoeverre moeten de resultaten van de historische en wetenschappelijke critiek, voornamelijk over het Oude Testament, in de prediking en in het catechetisch onderv? ijs medegedeeld worden." Opmerkelijk dat er niet ééne ernstig vermanende stem werd gehoord om te waarschuwen tegen de afbrekende critiek van de Wellhousen's en de Robertson Smith's, Enkele sprekers vonden het minder geraden; om in den tegenw^oordigen tijd de menschen de resultaten van wetenschappelijke onderzoekingen mede te deelen; doch principieel verzet tegen de mishandeling van Gods Woord, gelijk die door de handen van de moderne critici gedreven wordt, werd er niet vernomen.

Wij zullen niet verder uitweiden over de verhandelingen van het congres; alleen willen wij erop wijzen, dat er te kennen gegeven werd, dat de benoeming van een bisschop voor Birmingham in een dringende behoefte zou voorzien; terwijl volgens denzelfden spreker nog zeven andere bisdommen behoorden te worden gesticht. Majoor Churchill meende, dat het aantal bisschoppen moest vermeerderd en hunne inkomsten moesten verminderd worden. Hij was van oordeel, dat de bisschoppelijke paleizen moesten veranderd worden in Christelijke instellingen van liefdadigheid, als hospitalen enz. Canon Isac Taylor gaf als zijne meening te kennen, dat de lichamelijke kracht der bisschoppen dikwijls verspild werd, doordat zij genoodzaakt waren om hunne handen te leggen op de onreine hoofden van duizenden, die de confirmatie begeeren. De minste dienst was voor de hoogste waardigheidsbekleeders weggelegd. Deze uiting was sommigen toch wel wat te kras; vandaar dat uit veler mond het „shame" (schande) gehoord werd.

Ten slotte kwam ook nog het vraagstuk van de eeuwige straffen ter sprake De aartsdeken Farrar verwierp de orthodo-xe leer omtrent de eeuwige straf. Hij hield staande, dat deze leer God onteerde, in tegenspraak was met de blijde boodschap des heils en fundamenteel tegen gerechtigheid en genade overstond. Daarenboven hield hij de orthodoxe leer omtrent het lot der goddeloozen, die in hunne zonden sterven, in strijd met het natuurlijk verstand en de conscientie der menschen, terwijl j hij die leer ook voor practisch dood verklaarde. Ook trachtte hij Dr. Pasey's bedenkingen tegen zijne preeken, waarin hij hetzelfde uitge-• sproken had, te weerleggen. Nog verder ging de heer Cox; zijn oordeel omtrent dit onderwerp kon onder de volgende stellingen gebracht worden;

De heerschende leer omtrent eeuwige straffen is e: .-n moderne ketterij. De eschatologische uitspraken in de brieven van Judas en Petrus zijn aan Henoch ontleend; de Openbaring is geheel of bijna geheel uit hetzelfde boek afgeleid; de substantie van de redenen des Heeren bij Mattheus was uit dezelfde bron geput, en werden niet uitgesproken, gelijk zij overgeleverd zijn, ja werden zelfs naar alle waarschijnlijkheid in het geheel niet uitgesproken. Nu en dan werd de spreker door het roepen van »Amen" geïnterrumpeerd.

Tegen dit spreken werd echter ernstig protest ingediend door den predikant Dr. Randall, die opkwam tegen de »ongemotiveerde zielverwoestende ketterijen, " welke dien dag verkondigd waren. Maar tot een algemeen protest van het congres kwam het niet.

Tijdens het congres werd nog uitgesproken, dat het een nationale ramp zou zijn, wanneer de Episcopale kerk hare geldelijke en zedelijke steun van de zijde van den staat verloor. Doch tevens sprak men het uit, dat in geval van »disendowment" de kerk zich door haar eigene kracht zou weten staande te houden.

Wij meenen dit te moeten betwijfelen. Jammerlijk is het met de Episcopale kerk gesteld. Aan de eene zijde eene richting, welke lijnrecht naar Rome terugvoert, aan den anderen kant steekt het ongeloof in de kerk op eene wijze het hoofd op, gelijk bleek op het Church-congress, waardoor het aan den dag kwam, dat o! zoo bitter wsinigen nog op het fundament van de confessie van Westminster staan. Door ongeloof en bijgeloof worden dus de muren der Episcopale kerk fel bestookt en als nu niet de Staat zijn gouden en zilveren stutten erbij plaatste, zouden zij reeds zijn omvergerammeid. Valt echter die Staatshulp weg, dan zijn volgens ons de dagen der Staatskerk geteld.

Opmerkelyk is het, dat de Episcopale hiërarchie het voortkankeren van het ongeloof in de predikanten en gemeenten maar laat begaan, zonder ooit van de haar verleende macht gebruik te maken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen