Buitenland.

Dnitsehlaild. Hebben »de protestgemeente n" in den Elzass zich afgescheiden?

In de - oAllgem. Ev. Luth. Kirchenzeitung" trekt de redactie partij voor de protestgemeenten in den Elzass. We hebben in dit blad meermalen medegedeeld, dat het liberalisme in de Evangelische landskerk van den Elzass zijne triumfen viert. De kerkelijke leiders schromen niet om aan gemeenten, waar de leden nog gehecht zijn aan de hoofdwaarheden van Gods Woord, predikanten toe te zenden, die alles, wat der gemeente dierbaar is, loochenen, en dit niet op bedekte wijze, maar openlijk. Uit deze handelwijze der kerkelijke besturen zijn z. g. »protestgemeenten" geboren. Gemeenteleden, die dringend een rechtzinnig prediker gevraagd hadden, en wien een gansch onrechtzinnig man gezonden werd, namen daarmede geen genoegen, maar beriepen een eigen herder en leeraar. Zoo ging het reeds in vier gemeenten.

Het spreekt wel van zelf, dat die protestgemeenten door de kerkelijke liberalisten niet met vriendelijke oogen worden aangezien. In plaats er rond voor uit te komen, dat die gemeenten in den weg zijn, omdat zij moedig voor hun geloof strijden, zoekt men hen voor te stellen als •»separatistisch.^'' Daarentegen beweert het orgaan van Dr. Luthardt, dat »het leden van onze landskerk zijn, die door het overheerschend liberalisme vanwege hunne belijdenis en hun geweten gedwongen zijn, zich voor een tijd van de landskerk te scheiden, doch met deze in leer en geloof zoo overeenstemmen, dat het Opperconsistorium (de Algemeene synode) hun, nadat zij eene protestgemeente vormden, niet alleen het kiesrecht in de landskerk gelaten, maar hen zelfs in dat recht bevestigd heeft."

»Wanneer men nu leden, die onze landskerk nog altijd trouw blijven en wier eenige misdaad daarin bestaat, dat zij met kerstmis de menschwording van Gods Zoon, op goeden Vrijdag het plaatsbekleedend lijden des Heeren, en bij het Paaschfeest zijn lichamelijke opstanding niet geloochend willen hebben, gelijk dit liberale predikanten bij ons schaamteloos en ongemoeid doen; wanneer men deelen der gemeente, die, omdat zij beslist geen liberaal predikant wilden en daarom gingen protesteeren en zich daardoor voor jaren, ja weldra tientallen, om des geloofs wille zware offers opleggen, van Separatisme beschuldigt, dan bewijst dit aan de eene zijde, hoe machtig zich het liberalisme gevoelt; en aan den anderen kant, hoe onbekwaam het is, om kerkelijke toestanden te beoordeelen.

In de taal der kerk en van het dagelijkscbe leven noemt men Separatisten dezulken, die zich zonder grond en eigenwillig van de rechtleerende kerk scheiden, en Sectaristen dezulken, die bij het eenzijdig op den voorgrond stellen van leerstukken, van de rechtgeloovige kerk afgeweken zijn en uit kracht hunner doolleer zich van de kerk afzonderen. Maar zoo denken de kerkelijke liberalisten in den Elzass en niet over. Zij leeren omtrent de kerk het olgende : »de mensch is in zijn Godsdienstig eweten en geloofsleven vrij. Bij deze vrijheid ebben wij echter onze wettige kerkelijke in­ stellingen; het is Gods wil, dat op elk gebied van het menschlijk leven orde heersche, dus ook op het terrein der kerkelijke inrichtingen, die slechts het uitwendig omhulsel vormen, waarbinnen het vrij-godsdienstig bewustzijn zich uit, zich levend toont en zich zoekt te volmaken''. Van een kerkelijke belijdenis willen zij niets weten, men spreekt van »het Christendom van Christus", waarvan ieder predikant maakt wat hij wil, en daarom bestaat voor hen de kerk slechts in de uitwendige reglementen (verlossing), de ordeningen, die kracht van wet verkregen. Wie zich aan de uitwendige verordeningen niet onderwerpt, is een Sectarist; en hij, die meent, dat de kerk in de macht des Satans is en dat »de Heiligen" de kerk moeten verlaten, opdat zij niet door den Booze verleid worden, is een Separatist."

Opmerkelijk is het, hoe de taal der moderne kerkverwoesters in den Elzass overeenstemt met de voorstanders van de Synodale organisatie in ons land; zij mogen dan voor ethisch, gereformeerd of modern willen doorgaan. Dat zij met blindheid geslagen zijn, blijkt helder en klaar, wanneer wij opmerken, hoe men in Duitschland kalm en juist over de Protestgemeenten oordeelen kan, terwijl ten onzent dit alles blijft ontbreken en men onze doleerende kerken in den separatistischen hoek drijven wil.

WiNCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen