Uit de Pers.

Uit de Zuid-Holl, Kerkbode merken we, dat er ook ongeduldige Calvinisten zijn. Ongeduldig over den langen duur van de bruidsdagen. We lezen daar toch:

Met verlangen wordt allerwegen naar voortgang in de zaak van de vereeniging onzer gereformeerde kerken uitgezien.

Zeker allermeest, omdat de harten zich zoo verblijden zullen, wanneer de oude gedeeldheid voor goed tot het verledene behoort, en men aan zoovele broeders en zusters, voor wie hei hart altijd wat gevoelde, maar tegen wie men soms toch alles behalve lief was, nu aan den heiligen disch als leden van hetzelfde lichaam brood en beker zal mogen toereiken.

Wie Sion mint, verlangt daar zoo naar. Die ver eeniging aan het heilige avondmaal met alle de belij ders des Heeren is het hoogste, wat in de samensmelting bereikt kan worden. Daarover zullen zich dan ook de engelen Gods verblijden.

O, als er licht over opgaat, dan blijft ieder kind van God voor goed af van hd avondmaal onder degenoo schapsreglementm van 1816, dat met gelijke erkenni van het ongeloof en met verwerping van de gehoorzame belijders gepaard gaat-Wij zijn op grond van het Woord er van overtuigd, dat er een ban dis Eeere tegen die avondmaalsviering uitgaat.

Maar ook, waar het licht ons mag bestralen, daar gelooft ons harte aan een heerlijke herrijzing van Sion wanneer Gods volk in gebondenheid aan de belijde van onzen Bondsgod, nich al te samen vereenigt aa heilige avondmaal.

Komt de Heere zich dan eens krachtig in het midden openbaren, dan zal het een feest zijn, als toen Salomo's tempel werd gewijd Dan wordt de kerk nog eens openbaar in de kracht des onvergankelijken levens. Hoe hijgt al het volk, dat God vreest, daarnaar. En daarom ook naar de vereeniging

O, er kan door die vereeniging zooveel anders wor den. Want in al den strijd en den arbeid des levens zullen vrij dan ook samen optrekke*. Wij willen niet vooruitloopen. Wij kunnen het ook niet overzien-Maar wat zal er veel ten goede kunnen veranderen, wanneer onze Gereformeerde kerken één zijn.

Behalve datgene, wat door de vereeniging zal ge­ , beterd worden, is er ook vooral in de omstandighedeI van het oogenblik veel, dat naar de voortgang der zaak zeer verlangen doet.

\ Wij zitten in een moeilijk halfjaar. De kerken zijn nog niet één, — en toch behooren en begeeren zij na den handslag die gegeven mocht worden, in alles met elkander te rekenen. Zij willen in alles met elkander rekenen, — en toch mogen zij nog niet doen alsof zij reeds vereenigd zijn.

Deze dubbele verhouding heeft ten gevolge dat men in veel dingen niet weet, hoe te handelen. Dat men niet recht voort kan.

Rier zijn twee Gereformeerde kerken op dezelfde plaats vacant, zal men ieder een leeraar beroepen? Dat gaat nu toch niet Zal men samen een leeraar be roepen? Dat gaat ook nog niet. Zal één kerkeraad het doen en de andere het laten?

Daar is slechts één der kerken vacant. Zal men beroepen? Dat lijkt zoo scherp zoo weinig hartelijk. Vooral als de plaats best door één dienaar kan verzorgd worden. Zal men het beroepen staken? Maar daar komen velen tegen op: »wij zijn nog niet vereenigd " Ginds moet een kind gedoopt worden. Over vijf, zes weken komt er een dienaar van de classe; maar in de zusterkerk is heden gelegenheid om den doop te ontvangen. Wat zal men doen? Doopen? Uitstellen?

Elders moet een nieuw kerkgebouw gesticht worden. i Soms waren beide gemeenten reeds op weg, om tot kerkbouw te komen. Maar nu. Zal men nog alleen bouwen? Zal men samen bouwen? Hoe kan dit? Men raag niet gescheiden zijn; en men mag ook niet vereenigd zijn.

We noemen slechts een paar moeilijkheden, die zoo de zaken niet nuchter bezien worden, soms hier of daar tot gevoeligheden, tot verwijdering zelfs tot moedeloosheid in de zaak der vereeniging kunnen leiden.

Dit laatste nu mag volstrekt niet. Maar 't behoeft ook niet.

Deze moeilijke tijd gaat spoedig voorbij. Wij verwachten, dat weldra de handeling, om het reglement door de Dordsche kerkenorde te vervangen, voltooid wordt. Dan kan het voorstel over de wijze van uitvoering der vereeniging tusschen de wederzijdsche deputaten voor beider Synoden opgemaakt worden. En dan komt er spoedig gang in de zaken.

Maar in dezen tusschentijd zij men nu toch overal wijs Men grijpe niet te ver vooruit. Wij gelooven dat het goed is. althans de Sacraments\> ti\iwi^ nog gescheiden te houden. Maar daar mogen geen gevoelig heden uit voortkomen Ieder die van Ordelijk gereformeerd houdt, zal toegeven dat het zoo behoort. In zake beroepen zie een iegelijk niet slechts op het zijne, maar . ook op wat der anderen is. In andere zaken, b.v.' kerkbouw, is vaak een weg te vinden, die met de vereeniging rekening houdt, en toch ook niet verder gaat, dan wij zijn.

De raad, om in dezen tijd toch niets met elkaar samen te leven, — achten wij evenwel verwerpelijk. Wij mogen evenmin aan de ééne als aan de andere zijde den verkeerden weg opgaan.

Niet handelen als ware de ineensmelting reeds afge loopen. Maar ook niet handelen, als ware er nog niets van de vereeniging in het leven getreden. Wij gaan tiiit meer terug

Daarom hebben wij geraden, dat men in den dienst des Woords en der gebeden eens zal samenkomen. Gee verwarring; maar ieder dienaar met zijn eigen kerkera Voorts komen de kerkeraden eens samen En eindelijk zoeke men in zaken, die ook den anderen kerkeraad raken, zoo mogelijk overleg. Dan loopt men niets vooruit. Maar dan stuurt men ook niets achttruill

Wij moeten dadr staan, waar de Heere tot op dit oogenblik zijne kerken bracht. Naoit meer terug! Maar lederen stap vooruit, dien de Heere ons op ordelijke wijze gunt

Én dan blijven er nog gedurig moeilijkheden. . Maar voor het gebed moet ook wat overblijven.

Het verheugt ons dat Ds. Sikkel dit ongeduld poogt te bedwingen. Maar eerlijk gezegd, verstaan we van dit ongeduld niets-

Toen de voorloopige Synode te 's-Gravenhage uiteenging, heeft niemand zich voorgesteld, dat er ook maar aan te denken viel voor het midden van 1892 weer Synodaal saam te komen.

Juli, Augustus of September 1892. Zoo on-geveer stelde men het zich voor.

En nu zijn we nog pas in December 1891. Wat reden of oorzaak voor ongeduld zou er dan zjjn?

Veeleer verdienen de Christ. Gercf. Depu-.taten onzen dank dat ze xoo hard gewerkt hebben.

Laat mannen. ons toch geen juffertjes zijn, maar

En ook vraag uzelven eens af, of ongeduld wel een woord is, dat in het woordenboek van een Calvinist hoort te staan.

KUYPER,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen