De martelaren.

CXXIV.

OCTOVIAN BLONDEL.

Octovian Blondel, van Tours in Touraine afkomstig, was juwelier en hield zich gewoonlijk te Lyon op, ter wille van zijn koopmanschap. Nadat hij kennis aan de waarheid gekregen had, werd hij in zijnen handel zoo eerlijk en oprecht, dat hij niet alleen bij zijne geestverwanten, maar ook bij de andere kooplieden, met wie hij onderhandelde, hoog geëerd was. Hierdoor kreeg hij een groot crediet en gezag. In 1548 liep het gerucht, dat hij een gouden keten, rijkelijk afgezet met edelgesteenten liet maken, om dien, zooals men beweerde, te Constantinopel te verkoopen. Dit gat sommigen zijner vijanden aanleiding, om hem te bespieden en met hem in aanraking te komen. Te dier tijd logeerde hij te Lyon in de Kroon. Daar Blondel een vrijmoedigen geest had, bestrafte hij een herbergier en zijn gezin, toen deze onkuische woorden bezigden en bijgeloovige handelingen verrichtten. De herbergier kon deze vrijmoedigheid niet goed verdragen en' droeg hem een kwaad hart toe. Dit bewees hij, toen hij naar Gabriel de Saconnay ging, om over Blondel's gedrag en woorden te spreken. Deze de Saconnay toch, in het begin der i6de eeuw te Lyon geboren en in 1580 overleden, was een bitteren vijand der Hervorming. Van 155°—1572 gaf hij verscheidene heftige geschriften uit tegen de Hervormers, waarvan het bekendste is de vertaling van het werk van koning Hendrik VIII van Engeland tegen Luther. Op den tijd van ons verhaal was de Saconnay kapelmeester. Nauwelijks had hij den heibergier gehoord, of hij besloot Blondel te vervolgen. Hij zocht een edelman utt Dauphiné op, dien hij overhaalde om Blondel eenig geld ter leen te vragen. Blondel weigeide, waarop zijne vijanden, vertrouwende op hunne vrienden aan het hof, die hem aan de verbeurdverklaring zijner goederen zouden helpen, hem bij den herbergier gevangen lieten nemen, op grond, dat hij een ketter was. Dit geschiedde in het begin van Februari. Des daags na zijne gevangenneming werd Blondel reeds ondervraagd, en toen bleek, dat hij zich niet schaamde om den naam en de belijdenis van den Heere Jezus Christus. De kapelmeester kneep zich, bij het hooren van deze dingen, van blijdschap in de handen, want hij zag zichzelven reeds in het bezit van Blondei's goederen. Hij deed ook pogingen om deze in handen te krijgen, doch Blondei's vrienden wisten dit te oeletten. Dit verbitterde de Saconnay nog meer, zoodat hij den dood des martelaars zocht.

Intusschen toonde de gevangene in zijnen kerker, dat hij een Christen was. Den andere gevangenen deed hij veel goed. Die om schuld gevangen zaten, bevrijdde h , °°'' ™™e schuldeischcrs te voldoen; aan anderen gat liij geld, opdat zij zich voedsel en kleeding zouden kunnen aanschaffen.

Zijne bloedverwanten en vrienden trachtten hem over te halen om zijne belijdenis te herroepen, opdat hij zich op die wijze zou kunnen redden. De gevangene bood eerst weerstand aan deze verzoekingen, maar eindelijk bezweek hij helaas; en tot groot verdriet der geloovigen bekende hij^ dat hij de dingen niet zoo verstond, als hij ze eerst beleden had. Deze verloochening baatte hem echter niet. De Saconnay toch, die vreesde, dat deze herroeping hem zou teleurstellen in zijne hoop op Blondei's goederen veroordeelde hem toch ter dood. De gevangene kwam evenwel in hooger beroep en zou naar Parijs vervoerd worden.

Toen hij den kerker van Lyon uitging, vond een zijner trouwe vrienden uit de geloovigen een middel, om hem zijn groot kwaad onder de oógen te brengen, omdat hij de menschen meer gevreesd had, dan God. Tegelijk vermaande hij hem om van zijnen verkeerden weg terug te keeren. Deze vermaning trof doel, zoodat Octovian, toen hij te Parijs ondervraagd werd, aan welke der twee belijdenissen hij zich wilde houden, zonder dralen antwoordde, dat hij wilde leven en sterven volgens de eerste confessie, die naar den Woorde Gods was. Bovendien sprak hij zijne smart er over uit, dat hij de tweede had afgelegd, die satan tot auteur had.

Hierop bad hij den Heere, hem deze zonde niet toe te rekenen, maar hem de genade te verleenen om te volharden tot den einde toe.

Na dit antwoord kon geen andere uitspraak volgen, dan het vonnis des doods. Hij werd levend verbrand en wel te Parijs, omdat men vreesde, dat zijne vrienden zijne bevrijding zouden weten te bewerken door middel van eenige bevriende hovelingen. Tot den einde toe toonde onze martelaar eene groote blijdschap, dat hij waardig geacht was, om den naam des Heeren te lijden.

ESTIEISiVE PEJiOQUm.

In de stad Blois woonde in de i6de eeuw het oude geslacht der Peloquins. Ook uit dezen stam zijn twee loten waardig geacht den naam des Heeren te Selijden tot in den dood. Het waren twee broeders, die te Geneve waren onderwezen in de waarheid en toen hun geboorteland ingetrokken zijn, om daar een geestelijken strijd aan te binden tegen het bijgeloof. Estienne, de oudste, ging het eerst in gezelschap van eenige geloovigen, die hij naar Orleans en Blois zou begeleiden. Doch toen dit gezelschap in ChS.teau-Renard (drie mijlen van Montaigne) was, werd het door een koninklijken beambte gevangen genomen.

Estienne Peloquin werd naar Parijs gevoerd, waar hij, op hunne ondervragingen, voor de waarheid uitkwam. Hij werd ter dood veroordeeld. Nadat hem de tong uit den mond was gesneden, werd hij levend verbrand. Hij droeg dit met lijdzaamheid, want God verheerlijkte zich in hem.

DE GAAY FORTMAN,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen