Uit de Pers.

In Holland's Kerkblad (No. 339) maakt Ds. Winckel een niet onjuiste opmerking over de neiging, die er velen toe brengt, om, «aar moeilijkheden rijzen, uit den weg te treden en de moeite der oplossing van het gerezen geschil aan anderen over te laten.

Hij zegt er dit van:

Op den loop gaan is een kwaad ding. Telkens wordt het openbaar. Daar is bijv, een kerkganger, ' die door den leeraar iets hoort verkondigen, , dat hem vreemd voorkomt. Met zijne vrienden spreelrt hij er ovei", gemeenlijk niet met den predikant, en men komt tot de conclusie, dat de dominé een nieuwe leer zoekt in te voeren. «Vroeger kon, je nog eens hooren, waar ze bij hoorden, en werden bekeerden en onbekeerden en zoekende zielen aangesproken, dan hoorde men zijn naam nog eens noemen, maar tegenwoordig zijn het altemaal broeders en zusters geworden: ik moet er niets van hebben, " en men gaat loopen naar den een of anderen liefst eigengemaakten dominé, die preekt, alsof er drie staten zijn, dooden, levenden en bekommerden. In plaats van te onderzoeken, hoe in deze de praktijk was onzer vaderen blijkens onze formulieren en andere liturgische geschriften; in plaats van te onderzoeken, hoe de profeten in het Oude-en de apostelen in het Nieuwe Verbond op bevel des Heeren in dezen handelden, gaat men aan het veroordeelen en zegt men, het onder zulk eene prediking niet te kunnen uithouden. Onderstel, dat de leeraar een valsche leer brengt, was men om den wille van de gemeente, en ook uit den aard der liefde, die toch dwalenden met zachtmoedigheid wil te recht wijzen, niet geroepen en ten duurste verplicht, om met den predikant te gaan spreken, om, wanneer men het met hem niet eens worden kan, den kerkelijken weg op te gaan, cl. w, z. tot den kerkeraad zich te wenden, enz. enz. ? Door te gaan loopen, of liever door op de vlucht te slaan, geeft men de gemeente prijs, om geestelijk zelfzuchtig zich dadrheen te begeven, waar men het goed heeft voor zijn hart.

Dit kwaad schuilt helaas niet alleen onder de leden der gemeente, maar wordt ook onder de ambtsdragers gevonden. Hoe menig ouderling gaat niet op den loop, wanneer er onaangenaamheden zijn in den kerkeraad. Enkele opzieners verlieten hun post, omdat zij het niet eens waren met de leer van den predikant! In plaats van hun recht als opzieners te laten gelden, gaan zij vluchten. Dit is een bedenkelijk verschijnsel. De synodale organisatie heeft men op zijde gezet, om den hals te buigen onder de ordonnantiën des Heeren, ten einde geen figurant meer te zijn, maar inderdaad dienst te doen als een wachter in Gods Huis, opdat geen vreemde leer daarin zou dringen, en juist, als de gemeente den dienst harer opzieners zou noodig krijgen, zoekt men een goed heenkomen! Dit is trouweloos. Wanneer er geen wolkje aan de. lucht is, wil men gaarne als ouderling dienen, maar wanneer de bezwaren komen, gaat men zich aan zijn dienst onttrekken. Een kind kan zien, dat dit ten eenenmale verkeerd is.

Ook maken wel herders en leeraars zich schuldig aan op den loop gaan. En wel, wanneer men van standplaats gaat verwisselen, enkel en alleen, omdat in de gemeente zich tegensprekers opdeden, In plaats van den strijd ten einde toe door te strijden, kiest men soms liever het hazenpad. Een opvolger moet de zaken, die men zelf of niet aandurfde, of niet wilde doorzetten, dan maar in het reine brengen. Zoo wordt de gemeente niet gebouwd, maar blijven de verkeerdheden. Dat men tot deze dingen komt onder de synodale hiërarchie verstaan wij zeer wel. Daaronder levend, mist men de kerkelgice vergaderingen, die een kerkelijk oordeel kunnen uitspreken.

Maar onder de Dordsche Kerkenordening is dit toch anders en-beter geworden. En daarom is het op den loop gaan als wij tot strijden geroepen worden, zoo gansch verkeerd, O, dat vluchten, wanneer nog niet alle paden afgeloopen zijn, die betering konde brengen, hoeveel goeds is daardoor bedorven. Het is ongeloof in de macht der waarheid, die toch eindelijk moet triomfeeren; het is wantrouwen in den Heere, die voor Zijne zaak

instaat en het geroep Zijner ellendigen niet vergeet; het is een verwerpen van de ordonnantiën Gods en dat onder den schijn, alsof men de dingen zwaarder opvat dan vele anderen. Ook de genade der getrouwheid is helaas niet aller. De Heere richto de trage handen en slappe knieën op !

Nu onderscheide men hier wel.

Er is een uit den weg treden, dat pijnlijk is.

Zoo ge merkt, dat uw doorzetten van den strijd uit zou loopen op voldoening aan eigen persoonlijke eerzucht; zoo ge ontwaart dat Rechthaberei in het spel is; zoo ge ziet, dat de strijd dien men tegen u voert, zoo van heel andere beginselen uitgaat, dat ge elkaar ophoudt te verstaan; of ook zoo ge met een twistziek mensch te doen hebt, die zich op twisten spitst, dan is zwijgen kostelijk, uit den weg treden geboden, en het schuilen geen sloopen gaan", maar blijk van zelfbeheersching.

Maar wat Ds. Winckel op het oog heeft, het loopen gaan, omdat de verwikkeling u zoo pijnlijk aandoet, omdat een beslissing anders uitviel dan u gewenscht scheen, omdat denkbeelden die van de uwe afwijken ingang vonden, en zoo veel meer, is niet uit de nederigheid noch uit de zelfbeheersching, maar uit gemis aan krachtige liefde, en uit gemis aan den moed des geloofs,

KUYPER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen