Buitenland.

Italië. De overleden Paus.

Te midden van het woeden van den vreeselijksten oorlog dien de wereld ooit zag, is het hoofd der Roomsche kerk gestorven. De reeds geschokte gezondheid van den Roomschen kerkvorst kreeg door de gebeurtenissen der laatste weken opnieuw een stoot, waaraan hij bezweek. Kort vóór zijn sterven had hij geklaagd, dat de eenige vorst op wien hij invloed kon uitoefenen om den vrede te bewaren, de Keizer van Oostenrijk was, doch dat hij dezen niet kon weerhouden het zwaard te trekken, omdat hij overtuigd was dat het recht aan diens zijde was.

De gestorven Paus heeft door zijn maatregelen de aandacht ook van niet-Roomsche kringen op zich gevestigd. Toen hij in 1903 tot Paus was gekozen, verwachtte men van hem, dat hij zich uitsluitend aan praktisch kerkelijke belangen wijden zou. Aan deze verwachting heeft hij beantwoord.

Den 2den Juni 1835 te Riese uit eenvoudige ouders geboren, werd Guisep])o Sarto in 1858 priester, hij klom op tot pastoor, aartspriester en werd in 1886 bisschop van Mantua. In 1894 werd hij tot aartsbisschop van \'enetië benoemd, in 1898 ontving hij den kardinaalshoed, terwijl hij in 1903, zonder dat hij had gedacht dat de keuze op hem vallen zou, tot Paus is verkozen.

Als Paus heeft hij zich onderscheiden door zijn optreden tegen de modernisten. In 1907 verscheen de encycliek Pascendi en daarmede werd de oorlog aan het modernisme in de Roomsche kerk verklaard. In de Borromeoencycliek liet hij zich scherp tegen de reformatoren en de reformatie uit, ja men kan er bij voegen, dat daarin niet te verdedigen uitdrukkingen voorkwamen. Doch het is niet te loochenen, dat de overleden Paus, door te bevelen kinderen van zeven jaren toe te laten tot de communie, een maatregel genomen heeft, die, als men hem van Roomsche standpunt beschouwt, niet anders dan de Roomsche kerk ten goede komen kon. Ook kan de vermindering van het aantal heiligen-dagen die als rustdagen moeten gevierd worden, een daad genoemd worden, die ten goede van de Roomsche kerk gekomen is. Bovendien is door den overledene eene herziening van het brevier, of het gebedenboek der priesters, ondernomen, terwijl hij nog eene herziening van het kanonieke recht aanving. Deze twee dingen heeft hij echter niet kunnen tot stand brengen, wijl zijn afsterven hem daarin verhinderde. Dit neemt niet weg, dat in Pius X de Roomsche kerk een man verloren heeft, die met krachtige hand het schadelijke dat hij in zijn kerk zag, heeft zoeken weg te doen, en ten deele ook weggedaan heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen