Vroomheid in de taal.

Er ligt in de taal, en zelfs in de wijze, waaróp men de woorden schrijft, een element van vroomheid, dat niet straffeloos veronachtzaamd kan worden.

Neem bijv. de vraag, welke woorden men met een hoofdletter aanvangen zal. Hét is niet onverschillig of men schrijft Heiligen Geest, dan wel heiligen geest. Wanneer een modern mensch bij voorkeur »heiligen geest" schrijft, dan'is dit niet eenvoudig een andere spelmethode, maar wil hij daarmede te kennen geven, dat hij niet gelooft aan het bestaan van den derden Persoon in het Goddelijke Wezen en.de Heilige Geest voor hem niet anders is dan een zedelijke invloed of werking, die van God uitgaat, zooals ook wij spreken van een edelen geest, van een reinen geest. Persoonsnamen toch worden in het Hollandsch met een hoofdletter geschreven, en dit geschiedt evenzeer, wanneer soortof begripsnamen als eigennamen gebezigd worden. Wij zijn zonen Gods, maar Christus is de Zone Gods; wij hebben vele heeren en meesters, maar Christus is de Heere; wij staan als vaders tegenover onze kinderen, maar God alleen is onze Vader. De goden der heidenen zijn afgoden, maar onze God alleen is de waarachtige God. Een vrijdenker schrijft dan ook liefst: de god der Christenen, om daarmede te doen uitkomen, dat hij aan het bestaan van dien god niet gelooft. Maar een Christen zal het woord God, wanneer - het ter aanduiding van het Hoogste Wezen gebruikt wordt, altijd met een hoofdletter schrijven; de eerbied voor God eischt dit, en hét zou onvropm wezen het anders te doen.

En dezelfde vroomheid in de taal, die ons de namen Gods met een hoofdletter schrijven doet als teeken van eerbied, toont zich ook daarin, dat hetgeen op het heilige terrein thuis hoort en door God den Heere zelf gegeven is of met hem in betrekking staat, ook met een hoofdletter wordt aangeduid, om het daarmede van het gemeene gebruik dezer woorden te onderscheiden. Ook taalkundig is dit veel juister, omdat deze woorden feitelijk den zin van eigennamen gekregen hebben. \Ve gebruiken in huis ons eigen avondmaal, maar het Avondrnaal is het sacrament door Christus ingesteld. Er zijn vele woorden Gods ons bewaard gebleven, maar het Woord Gods is de Heilige Schrift, waarin de Goddelijke openbaring is vervat. In ons land zijn tal van burgerlijke gemeenten, maar de Gemeente van Christus is de Kerk.

Het schijnt ons daarom niet zonder bcr denking, wanneer men in den jongstèn tijd zelfs in onze kringen steeds meer de gewoonte gaat volgen, om vi^anneer men van" den Bijbel spreken wil, dezen aan te duiden door schrift. Reeds taalkundig is dit niet juist. Schrift, niet in het onzijdige maar vrouwelijk, is een eigennaam, die alleen voor den Bijbel gebruikt wordt. In het meervoud komt schriften ook van gewone boeken voor; men kan spreken van de heilige schriften der Mohamedanen en Boeddisten, maar als men schrijft de „Heilige Schrift" of de „Schrift", bedoelt men daarmede het Woord Gods. En. de eerbied voor de Schrift toont zich daarin, dat men dit woord dan met eep hoofdletter schrijft. Het gebruik om den Bijbel met schrift aan te duiden, behoort in. die kringen, waarin men het Goddelijk karakter

van den Bijbel loochent en hem alleen als een gewoon menschelijk boek beschouwt. Natuurlijk is dit niet de bedoeling van degenen, die ook in onzen kring van schrift, , schriftinspiratie, schriftbewijs en ^schriftleèr schrijven, maar ook de schijn dient vermeden te worden, alsof men tot in de spelling der woorden toe liefst bij de modernen, zich aansluit. De vroomheid der taal lijdt er schade door en de eerbied voor de Schrift kon er door worden verzwakt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen