1943 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 28

24 het geslagen zijn met absolute stomheid van ontzetting! Doodsangst — deze doodsangst — zou erger zijn dan het sterven zelf. De zielestemming bij het sterven wordt gelijk Shakespeare het Hamlet in den beroemden monoloog: ,,zijn of niet zijn, dat is de vraag", laat zeggen, ook voor zeer wezenlijke deelen bepaald door de vrees voor iets na den dood: door de angstvoorstellingen bij alle volken, zoowel primitieve, animistische, als Christelijke, verbonden met een wereldgericht, een oordeelsdag, een laatste oordeel, met hel en duivel, en toorn Gods; kortom, hoe primitief ook uitgedrukt, met eschatologische voorstellingen. Bij onze dementiapraecoxlijders komen deze dikwijls toegespitst voor en zijn dan symptomatisch van beteekenis. Hier kan de toestand van het zieleleven radicaal veranderen, wanneer gewekt geloof en vertrouwen een rustgevenden invloed uitoefent, en den stervende in staat stelt, den physiologischen angst en het natuurlijk afgrijzen vbor den dood te overwinnen. Voorwaarde is natuurlijk een nog helder denkvermogen. Zoolang de mensch denken kan (en we treffen het reeds aan bij de vroeg historische menschheid), heeft de mensch dood en sterven in innige betrekking gebracht met religieuze voorstellingen; en de kerk heeft den physiologischen doodsangst ook in haar arbeid aan de zielen opgenomen. De philosophie vermag zeker deze vertroosting niet te geven, zelfs niet Boëthius' vertroostingen. W i e echter als dokter aan vele sterfbedden gestaan heeft en wie daar ervaringen kon verzamelen over de lichamelijke en zielsprocessen der stervenden, dien treft het echter, dat de oogenblikken van het sterven zelf, den overgang van het leven tot den dood zelf, niet, of hoogst zelden, met lichamelijke smarten, en evenzoo ook maar zelden met ziele-angsten verbonden zijn. Er zijn er zelfs, die zoo ver gaan te zeggen, dat de overgang zelf van het leven tot het niet-meer-zijn-der-persoonlijkheid nimmer ,,beleefd" wordt; met deze woordbespeling, dat doodgaan dus niet beleefd zou worden. Hoe dit laatste ook zij, ik hoop Uw belangstelling niet te vergeefs te hebben gevraagd voor deze bijzondere zielestemming. Laat men ons, zeker de chirurgen onder ons, gerust als mannen m het wit typeeren, sprekender is het, wanneer wij getypeerd worden, als de tegenstanders-tot-het-uiterste van den dood, zooals dit gebeurt in de U allen bekende teekening, waarop de geneeskundige den dood afweert van de jonge vrouw, die door dezen dood bedreigd wordt. Dezelfde slang, die om Aesculaaps staf zich kronkelt, is, bijtend in haar eigen staart, symbool van het eeuwige leven. Afweer van den dood, van de verschrikking van den dood

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen