1943 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 38

34 welke mij tot waarnemen dwong, waren het ongetwijfeld ook de vele vragen, waarmee ik tijdens mijn theologische en wijsgeerige en zielkundige studie in aanraking kwam en die om een antwoord drongen, over zielsverhuizing, over onsterfelijkheid, over vleeschelijke, althans lijfelijke opstanding, over depersonalisatie en splitsing van het ik-bewustzijn, welke alle, mij tot meer uitgesproken bemoeienis met dit probleem verleidden. De theoloog-medicus wordt door de godsdienstgeschiedenis, de cultuurhistorie en de anthropologie, door de theologische dogmatiek en de wijsbegeerte, door zielkunde, niet het minst de parapsychologie en de psychical research onder vragen, en dat heel principieele vragen, bedolven. Ik ben daar niet onderuit gekomen. Zeker, ik heb wel eigen ge-' zichtspunten over het wezen van den mensch, diens psycho-physische totaliteit, over de verhouding van de participanten, deelnemers, aan de drie-eenheid: lichaam-ziel-geest, maar de laatste vragen (waar U en ik, natuurlijk niet dagelijks, maar toch vaker dan wij onszelf misschien wel willen erkennen, in den gestagen strijd met den dood voor komen te staan, of mee zitten), bleven ook bij mij onbeantwoord in dien positivistischen, natuurwetenschappelijken, directen, onaanvechtbaren zin, waarin wij dit zouden wenschen. Het credo kan veel stelliger zijn, omdat het zich aan de controle onttrekken kan, zichzelf alleen maar ,,stelt" en toch feitelijk slechts proforma verdedigt. De apologie van een credo heeft echter vermoedelijk slechts weinigen overtuigd, juist omdat het geloof zoo strikt persoonlijk menschelijk is, daar het leeft bij de gratie der persoonlijke onzekerheid in al haar spanning, welke het als geloofsverzekerdheid overwint, ja, te niet doet! In hoofdzaak wil ik nu nog spreken over de kliniek van het sterven, de echte thanalogie, over het onherroepelijke eindpunt, den dood, over het tot een, feit geworden onherroepelijke en onomkeerbare feit van het sterven, — dit statische, onveranderlijke, onherroepelijke gegeven. Maar ook nog over het sterven als proces zelf, zijn dynamiek, dit proces, dat in sommige gevallen in'zijn onvoltooidheid wel degelijk omkeerbaar blijkt, wanneer de schijnbaar reeds gestorvene, weer tot het leven terugkeert. Leunend op ons, den geneeskundige, durven onze patiënten wel eens spreken over hun angst, dood te zullen gaan. Ik denk niet aan de thanatophobie in haar vele vormen, dien den neurasthenicus en den psychasthenicus van dokter naar dokter jaagt om een, niet .eens begeerde, zekerheid; maar ik denk aan den natuurlijken doodsangst, waarover ik hiervoor in zijn algemeenheid reeds sprak, maar die bij sommige van onze patiënten tot een beklemming kan worden op de grens van het psychopathologische, zoodat zij zelfs,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen