De hedendaagsche schriftcritiek in haar bedenkelijke strekking voor de gemeente des levenden Gods - pagina 38

u Arminius tegen d e s o u v e r e i n i t e i t d e r g e n a d e streed. Immers het loochenen der profetie vp^aarop anders berust het dan op een loochenen van Gods onwrikbaar decreet? Wat is het humaniseeren der inspiratie anders dan een nogmaals ingaan tegen een g r a t i a , die als i r r e s i s t i b i l i s , nooit feilt in haar doel ? 3". De (Tofia der wereld poogt steeds het rechtstreeksche werk Grods in de geschiedenis tot al kleiner afmetingen te herleiden en kan niet rusten eer de factor „God" ganschelijk daaruit verdween. Zoo moest dus ook de Schrift, die juist tegen dit uitwisschen van Gods Naam haar getuigenis in de schaal legt, wel zoolang gedistilleerd, tot de schepping in een Darwinistische evolutie overging; het wonder wegschool; de inspiratie in een onmerkbare aanraking van een dés onbewuste ziel herheid wierd ; en ten slotte de auctor humanus derwijs eenzijdig op den voorgrond trad, dat ten leste voor den Auctor primarius geen hooger eere bleef dan als reclame dienst te doen bij het volk dat nog gelooft. En 4° de aofia. der wereld was er steeds, en is er bovenal in onze dagen op uit, om de afgoderijen der natiën die God niet kennen, als zeer eerzame godsdienstvormen onder éénzelfde categorie met den godsdienst van Jezus saam brengen. Haar wijsgeerig beginsel, dat er g e e n scheidsmuur tusschen heilig en profaan is, dwong en dwingt daartoe. Maar ook dit moest natuurlijk geheel de Schriftstudie, vooral des Ouden Testaments, omverwerpen. Immers reeds die enkele naamsomzetting om voortaan „godsdienst" te noemen, wat niets dan godtergende afgoderij was, is een critiek op dat Oud-Verbond, waardoor heel haar wereldbeschouwing geoordeeld ligt. En zoo kwam men er dan toe, om, heel anders dan de Schrift het leert, ook Iraëls godsdienstige ontwikkeling met die der heidenen uit eenzelfden wortel te laten opschieten, en ten slotte zelfs de edeler afgodische volken te laten meewerken aan de constitueering van wat Israël, wat zeg ik, van wat Jezus' beleed! Zoo ziet ge dus M. H ! hoe deze onweerstaanbare geestesdrang van de philosophie onzer eeuw, om langs alle paden den „Deus-homo" in den „Homo-deus" om te zetten, er met ijzeren consequentie toe m o e s t leiden, om óf heel de Schriftuur met minachtig weg te werpen, óf, waar piëteit hiervan afhield, zoolang de legkaart dier Schrift uit een te nemen en weer anders in elkaar te leggen, tot ten leste óók die Schrift, vlak tegen haar beginsel in, die valsche hypothese van de ao^ix TOÜ y.èa-jxou met haar zegel had gewaarmerkt. Maar zoo tast ge dan ook niet minder hoe elk theoloog zijn adelbrief verscheurt, die, in stee van dit ruwe uitbladeren van deze kostelijkste aller rozen van Saron met hand en hand tegen te gaan, zelf óf laf óf onnadenkend genoeg is, om zich door dit humaniseeren der Schrift tó zelf laten meêsleepen en het te vergoelijken by het gemeen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen