Volkenrecht - pagina 62

52 verblijdde in de vernietiging van Venetië, om te berusten in de slooping van het duitsche Rijk, en, voor de schandelijkheid van zoo veel onregt, in de smakelijkheid van den toegeworpen brok schadeloosstelling vond ; de loosheid en baatzucht en lafhartigheid van Pruissen; de dienstvaardigheid van duitsche vorsten, satrapen van den geweldenaar, te buigzamer voor den tiran, om, door zijne gunst, op hun beurt tirannen te zijn van hun eigen volk. Er kon geen duurzame coalitie zijn, zoolang menigeen, door zich tot in het stof en in het slijk te buigen, het slagzwaard van den overheerscher dacht te ontwijken. Geen doeltreffend verbond, eer het bleek dat de gestadige vermeerdering van het napoleontisch geweld, in de aangelegenheden zelfs van persoonlijk eigenbelang, voor allen, voor koning en daglooner, verderfelijk werd- Toen is het egoïsme zelf de drijfveer tot edelmoedigheid geworden; het zelfbehoud der vorsten drong hen, om, gewekt door de vrijheidskreet der volken, tegen den gevreesden overweldiger, een kamp op leven en dood, te beproeven en, onder blijkbaren zegen Gods, ten einde te brengen." ^^^) Onder blijkbaren zegen Gods. Inderdaad valt niet te ontkennen, dat er in ruimen kring besef was van Gods goedertierenheid, die trots de zonden van regeeringen en volken, en spoediger dan iemand had durven hopen, de Napoleontische heerschappij in puin deed storten. Daarvan getuigt ook de Heilige Alliantie, 24 September i815 door de souvereinen van Rusland, Oostenrijk en Pruisen gesloten. Overweldigd door den indruk, hoe zij door de leiding der Voorzienigheid van den rand des afgronds, tegen alle menschelijke verwachting, op de hoogte der overwinning over den veroveraar gebracht zijn, geven zij Gode en den Verlosser de eer, en verklaren zij voortaan als grondregel hunner wederkeerige betrekkingen de verheven waarheden te willen aannemen, die de eeuwige godsdienst des Verlossers leert, als richtsnoer van hun handelen de voorschriften van dien godsdienst, de geboden van gerechtigheid, liefde en vrede te aanvaarden, en de bevolking hunner Rijken als de drie takken eener groote familie te beschouwen. Gewis een gedenkwaardig stuk. Maar in tweeërlei, weinig harmonisch, opzicht, gelijk von Ketteler zegt: ,,Diese Urkunde bleibt denkwürdig sowohl ihres erhabenen Inhaltes, als ihrer völligen und totalen Wirkungslosigkeit wegen." ^^^)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen