UIT DE BUITENLANDSGHE KERKEN.

In een vorig artikel schreef ik: het Germaansche volk en vooral de Franschen schijnen al bizonder weinig aangelegd te zijn voor dergelijke opwekkingen. Ik ben blij, dat ik mij niet sterker heb uitgedrukt! Wat toch is het geval!? In deze zoo sterk bewogen tijden hooren wij ook van ontwaking in Duitschland en zelfs in Frankrijk. De verschijnselen die met zulke godsdienstige bewegingen gepaard gaan mogen in hoofdzaak veel met elkander gemeen hebben, ze worden toch weer in ieder land gekenmerkt door verschillen, die in verband staan met wat in het bizonder eigen is aan de onderscheiden rassen en volkeren. Wij voelen ons in dat opzicht weer meer verwant aan den Franschen en Duitschen geest; laat mij het zóó mogen uitdrukken: dat vreemde, dat buitengewone, waarmede de revivals in Wales gepaard gingen, bevalt ons minder. Wat echter ons dankbaar stemt is, dat ook uit Frankrijk berichten komen van opwekkingen. De onder ons bekende benaming Réveil is dan ook van Franschen oorsprong.
Daar is iets, dat mij al van over lang pijn heeft gedaan, en dat is: dat die heerlijke Fransche kerken, die eens de schoonste waren en zooveel helden des geloofs hebben geteld, zooveel mannen van de grootste talenten; de kerken van Calvijn, Beza, de Coligny; wien het eêlste bloed is afgetapt, dat daarna geperst is in de aderen van bijna alle andere gereformeerde kerkengroepen, dat die Fransche kerken sinds dien gruwelijken tijd tot op den dag van heden kerken zijn ,,in de woestijn"; ja ook kerken haast vergeten en wel het meest vergeten van ons.
Misschien lijkt het menigeen een niet-gelukkige greep, dat ik na van Duitschland en Engeland-Schotland geschreven te hebben nu ga schrijven van de Gereformeerden in Frankrijk, en dat in den tijd, dat Frankrijk's staatslieden door hun geweldig drijven de wereld van ontzetting doen beven en de volkeren den adem van spanning doen inhouden. Daartegen wil ik opmerken, dat men niet heel een volk aansprakelijk mag stellen voor de daden zijner regeering. En wat heeft het handjevol Gereformeerden in Frankrijk voor invloed op en deel aan het bedoeld bedrijf? Geen volksdeel in het sohoone doch ongelukkige Frankrijk, dat zoozeer gedrukt wordt door de oeconomische gevolgen van den oorlog dan het kleine en zwakke groepje Gereformeerden en dan weer het klein getal daarvan, dat de Vrije kerk uitmaakt.
Ja ook Frankrijk heeft zijn Vrije kerk!
De kerk van de Monod's, van graaf de Gasparin, van Grandpierre en anderen.
Eens kenden wij die mannen veel beter dan thans!
Eens werden ook „onze menschen" gesticht door de lezing van Monod's preeken!
Wie kent niet het afscheid van Adolphe Monod aan zijn vrienden!?
De vrije gereformeerde kerk van Frankrijk is in 1849 uit dezelfde motieven geboren als bij ons de actie van '34.
Het ging daarbij vóór alle andere dingen om de bewaring, de handhaving van de leer der vaderen!
De treffende overeenkomst met onze eigene geschiedenis kan u ontroeren als gij de brieven leest door de Gasparin geschreven, en de preek, waarmede Frédéric Monod de Synode in het Oratoire te Parijs in genoemden tijd „opende". Nu dan, uit het midden dier kleine kerkegroep (zij telt slechts ruim veertig gemeenten) lazen wij van „opwekkingen".
In de vergadering dezer kerken wordt zoo vaak zij in Synode samenkomen een rapport uitgebracht over den toestand in de verschillende gemeenten. Uit het rapport op de laatste Synode te Lyon gehouden, bleek mij, dat in  meer dan een gemeente onder de catechisanten zich eene geestelijke ontwaking openbaarde, die veel schijnt te beloven.
Hoe wonder, dat zich dit verschijnsel ook hier wederom vooral openbaart onder het jonger geslacht!
Deze beweging begon in Viane (Tarn) en sloeg over op Vabre (Tarn), Espérausses (Tarn) en St. Amans (Tarn). Het verslag van deze laatste kerk deelt mede, dat de gemeente tot voor korten, tijd wel scheen ingeslapen, maar dat nu door Gods goede hand ontwaking is gekomen door het uitgebroken Réveil onder de jongeren.
Deze kleine groep heeft helaas gemeend de belijdenis (39 artt.) van la Rochelle, waaraan onze Geloofsfoelijdenis (37 artt.) zoozeer gelijk is, te moeten laten varen als uitdrukking van haaf geloof en als band der saamhlooriglieid en heeft daarvoor een korte „verklaring van haar geloof' gesteld, welke geacht wordt nader te staan bij onzen tijd. Deze verklaring doet wel belijdenis van de „centrale dogmata" der Gereformeerde Kerk van Frankrijk, echter wij kunnen dit niet dan een groot verlies achten! Een kerk, die haar oude symbolen verouderd acht, dreigt den gang te gaan van een „snellen afloop der wateren"!
De „vereeniging nu van de vrije evangelische kerken van Frankrijk", want deze is haar tegenwoordige naam, drijft naar haar beginsel een betrekkejijk omvangrijken arbeid der Evangelisatie.
Het voornemen bestaat om in deze maand Ds A. de Senger van Montbeliard (Doubs) naar ons land te zenden, om een collectie te houden ten behoeve van dit evangelisatiewerk.
Het gerucht is ook die kerken ter oore gekomen hoeveel onze christen-menschen doen voor het werk der Gereformeerde Kerken in onderscheiden landen van Europa; en bijname welk groot aandeel juist „onze menschen" daarin hebben. Was het resultaat voor Ds de Senger bij een vorige reize, waarbij hij eerder andere milieus bezocht dan de onze, niet groot; men schijnt hem thans op onze Kerken gewezen te hebben. Zoo luidt het bericht!
Ik meen dat ook ten opzichte van de groep dezer Kerken, die nog in de woestijn wonen, geldt: Verderf ze niet, want er is een zegen in.
In de woestijn kunnen zulke balsemrijke struiken groeien!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen