PERS-SCHOUW.

Predikanten en onze Chr. Pers. (Vervolg.)

We willen niet beweren, dat er geen predikanten zijn, die zich op enkele liberale dagbladen moeten abonneeren. Dat zijn dan dezulken, die zelfs in de pers leiding moeten geven, die van de vrijzinnige beschouwingen en uitspraken moeten kennis nemen, om daar aanstonds het eigen beginsel tegenover te stellen. Maar dat zijn slechts enkelen. De meeste predikanten kunnen zich niet op dien plicht beroepen, wijl de Christelijke pers zich beijvert ook van de hoofdzaken der liberale persbeschoüwingen verslag te geven. En mocht het Le doen zijn om wat meer „nieuws", dan zou 't juist op hun weg liggen, de Christelijke dagbladpers met alle vermogen te steunen, opdat ze nog tot verdere uitbreiding moge komen, en niet de onze beginselen vijandige pers met voorbeeld en met geld te steunen en te sterken.

En wat die familie-advertentiën van Gereformeerde predikanten in de liberale dagbladen aangaat, dat lijkt al heel zonderling.', Waar die predikanten hun Gemeenteleden tegen hjet lezen van zulke bladen waarschuwen, mogen zij niet verwachten, dat de Gemeente daardoor met de familiegebeurienissen van haar herders en leeraars in kennis gesteld worden, 't Schijnt tegenwoordig deftig te moeten zijn, als van verloving, huwelijk, geboorte of overlijden in de liberale pers bericht wordt gegeven. Als men eens besefte, hoe zulk een verkeerd voorbeeld werkte! „Als de dominee dat doet, doen wij 't ook", zeggen menschen van eenige maatschappelijke positie dan. „'t Schijnt goed te staan!" En zoo werkt het kwaad door.

Dezer dagen heeft men nog in de „Kerknieuws"rtbriek van ons blad kunnen lezen, dat D's Schilder en Dr De Moor in zake berichtgeving de \'Tijzinnige pers willen boycotten, omdat daaaxin voortdurend smalend en spottend over alle Gereformeerde actie geschreven wordt. Hoe pijnlijk doet het dan , aan, telkens te moeten zien hoe Gereformeerde predikanten hun famüiegebeurtenissen in diezelfde vijandige pers publiceeren.

’t Is toch zeker niet noodig er nog op te wijzen, dal diezelfde liberale bladen, die de Gereformeerde levensbescho'uwing, de kerkelijke ambten en heel het kerkelijk leven bestoken en in een bespottelijk daglicht stellen, ook een belangrijke bijdrage leveren tot de zedelijke ondermijning van ons volksleven. Men behoeft slechts te letten op de uitvoerige verslagen van schunnige tooneelstukken, vol van leugen en overspel. De rubriek, waarin de predikanten hun familie-advertentiën plaatsen, bevat ook — juist daarop wijst men ons — allerlei annonces Van opera's, bioscooptheaters en cabarets, die het geachte publiek uitnoodigen tot het bijwonen van de „Münchener Passiespelen", „De Tante van Chaiiey", „Sa, mson en Dalila", „Bleeke Bet", „De Straf der Zonde", „Rooie Sien", „Groot Gemaskerd Bal", , , De strijd tegen do Apachen", „Maskers en Wijn", „Het Verleden eener Vrouw", „Dansavond", „Harte-TVoef", „Ee Bajadère", „De Big van het 168ste", „Het Laatste Oordeel", „Sodom en Gomorrha", „De kuische Suzanna" enz. enz.

De predikanten, die voor God niet kunnen verantwoorden, dat zij door abonnement of advertentie de liberale pers steunen, staan mede-schuldig aan de vernietiging van de Christelijke moraal, die ons volksleven nog bezit. We zullen maar niet verder doorgaan op dit chapitre. Ieder kan weten, en een predikant zeer zeker, hoe oneindig ver de verderfelijke invloeden van zulke lectuur en zulke advertentiën werken.

Een predikant kan sloven en zwoegen om voor den Zondag twee uitnemende preeken Idaar te krijgen. Maar als een jongmensch ziet, dat zijn dominee een liberaal blad leest of daarin zelfs adverteert, en daarom ook 'zulk een courant gaat lezen, kan hij door een enkele advertentie verleid worden tot het bezoeken van obscure gelegenheden waar de zonde broeit, en waar hij mogelijk de ellende van geestelijken en zedelijken ondergang tegemoet gaat. En dan kan zulk een predikant den volgenden Zondag wederom een paar kostelijke preeken leveren.

Maar intusschen ondergraaft hij zijn eigen levenswerk.

Maar niet alleen om de schadelijke gevolgen ook om den Christenplicht hebben de predikanten aan de liberale pers hun stem te onthouden.

Is men niet tevreden over de Christelijke pers dat men 't haar dan zegge. Men wijze haar arbeiders op het tekort en helpe meezoekon naar de aanzuivering daarvan. Wie den arbeid aan de Christelijke pers, die toch dag aan dag ons Christenvolk heeft voor te lichten, niet kent, kan niet beseffen met hoeveel moeilijkheden men daar te worstelen heeft. 'Welmeenende critiek wordt in dank aanvaard en steun — niet enkel met het woord, maar vooral metterdaad — brengt ons vooruit, 't Is zelfs plicht.

Wie echter naar den vijand overloopt, heeft hier alle recht op critiek verloren.

Hon garije — Holland.

Een aardig kiekje (geeft Ds Biberauer (geestelijk-verzorger van , „Bethseda" in Budapest) van zijn reis naar Holland.

We ontleenen het aan „de Hongaarsche Heraut": Niet „voor de aardigheid" alleen, maar ook' voor de vaardigheid van het volbrengen van onzen plicht tegenover de Hongaarsche geloofsgenooten.

Het was een vriendelijke leiding Gods, dat mijn vrouw en ik eenige weken in Holland mochten doorbrengen. Zoo gaarne had ik direct na onze thuiskomst iets over onze reis geschreven, doch werd hierin verhinderd door veel arbeid die op onij wachtte.

Het schrik zagen wij, dat gedurende onze afwezigheid van \'ier weken hier niet alleen de prijzen van levensmiddelen en kleeding enorm gestegen waren maar ook die van vaste goederen.

Ook waren wiji bezorgd en bedroefd, dat niettegenstaande het ernstig zoeken van maandenlang naai-een huis met tuin voor ons Hollandsch-Hongaarsch Kinderhuis dit nog altoos zonder, resultaat was gebleven; wij namen dan ook het kloeke besluit om er alles op te zetten, dat dit nu slagen mocht. Dit kostte natuurlijk veel tijd, moeite en kracht, want dilcwijls liepen wij uren lang overal heen, door regen en mist en sneeuw, zoodat de lieve Hollandsche broeders en zusters als ze ons hadden kunnen zien toch wel overtuigd zouden geweest zijii, dat het waarlijk niet onze schuld was, dat het zoeken nog niet tot vinden geleid had. Maar eindelijk, wat een vreugde!.... het huis was gevonden!

Toen volgden weer allerlei arbeid en overleg, eer de koop gesloten was; toen ds voorbereiding en oproeping tot een groote algemeene vergadering; toen Kerstfeest en Nieuwjaar met al de feestehjkheden en in Januari nog allerlei wat niet voorzien of vervi'acht was...

Als ik nu achteraf, nu alles wat ik weer doorleefde, na zooveel indrukkeu die ik gehad heb, na dien berg van arbeid waar ik mij doorheengewerkt heb gedurende de laatste weken, weer aan onze Hollandsche reis terug denk dan is die voor mij als een onvergetelijk-schoone droom....

Te Nijmegen en Arnhem, even over Holland's grenzen, hadden wij zulk een hartelijke en warme ontvangst als wij ons nooit hadden kunnen voorstellen. En dan denk ik terug aan de eerste Avondvergadering te Nijkerk, de overvolle Gereformeerde Kerk, badend in een zee van licht en de liefelijke tonen van het Hongaarsche volkslied dat ons tegen ruischte, aan het prachtige Tehuis en al die vriendelijke menschen te Sneek, aan die heerlijke autotochten door Gelderland en Friesland en al de aangename ontmoetingen die wij toen hadden, aan die vaai't over de Ziuiderzee met zijn donlcere golven, aan het onvergetelijke Haarlem. Dan denk ik hoe wij daar te Haarlem eenigen tijd gastvrijheid genoten hebben bij trouwe vrienden en van daaruit weer andere Gereformeerde gemeenten bezochten en overal met liefde en vertrouwen ontvangen werden. Hoe wiji Amsterdam en Kampen bezochten, die twee sterke pilai'en van Holland's Gereformeerde kültnur en wetenschap, daarna Rotterdam, waar wij' oude en nieuwe vrienden vonden en Utrecht, de oude universiteitsstad met zijn aardige Begijnekerk, waarin onze laatste aangrijpendschoone bijeenkomst plaats vond en toen, als een waardig besluit op dat alles nog ons tweede verblijf te Arnhem, dat ons zoo zeer heeft goed gedaan.

Dat alles te zamen was als een onvergetelijke, heerlijke droom en toch .... het was geen droom maar alles waarlijk doorleefd! Een keten van gebeurtenissen waarover wij met dank in 't hart getuigen mogen, dat wij er door verkwikt en welgedaan zijn en dat ons geloof er door versterkt werd.

Toen mijn vrouw en ik het besluit moesten nemen om met ons beiden gedurende vier weken ons arbeidsveld te verlaten, waarvan wij dan zoo geheel zouden zijn afgesneden, heeft ons dat heel veel moeite gekost, want hoevele kleine en grootere vragen, moeilijklieden van allerlei aard doen zich dagelijks voor in zulk een omvangrijken werkkring, waaraan men zoovele jaren reeds verbonden is geweest. En hoe heeft nu die plotselinge overgang naar Holland in een voor ons nieuwe wereld, waar rust, arbeid en normale verhoudingen gevonden worden, een weldadigen invloed op ons uitgeoefend! Het was ons of wij weer terug leefden in den tijd voor den oorlog toen het leven in Hongarije ook schoon en rustig was.

Nu leeft men hier in één voortdurende spanning! De toenemende stijging van prijzen, zoo bezwaarlijk waar het gaat om het in stand houden van zulk een groote inrichting, is voor ons ©en altoosdurende en groote geloofsbeproeving. En nu moch' ten wij het ervaren, dat in Holland ons geloof weer gesterkt werd. Hiertoe werden onze Hollandsclie Gereformeerde broeders en zusters-met hun gezo"^ vroolijk Christendom door den Heere gebruikt. 'WiJ hadden reeds goede vrienden en door hen werden.

wij weer met anderen in aanraking gebracht, die ook weer met oprechte liefde en vertrouwen ons tegemoet kwamen en een warm hart voor den arbeid van „Bethesda" bleken te hebben. Zoo toonde God ons, dat Hij zegen gaf op onze reis en wij hopen en gelooven, dat de baild die Nederland en „Bethesda" verbindt, steeds vaster en inniger worden zal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen