Retraite.

De discipelen hebben het zoo druk gehad. De Meester had hen uitgezonden in den dienst van Zijn Koninkrijk, en ziji waren het land doorgegaan en hadden alom het Evangelie verkondigd. Met grooten ijver waren zij voor hun taak JDezield geweest; zij had.den de duivelen uitgeworpen, en de kranken gezond gemaakt; alles in hen had zich gespannen tot hun taak. En in opgetogenheid komen ze terug, en brengen verslag uit van den verrichten arbeid.

Jezus hoort hen aan, en — als een trouw Verzorger — ziet Hij hen ook aan. Hij ziet hen in hun ziel, en bemerkt, dat ze uit het geestelijk evenwicht zijn. Zij hebben aldoor gewerkt, gewerkt, gegeven, gegeven: in hoogen ijVer, dag aan dag, zich uitgeput in betoon van kracht. En dat vraagt herstelling van het evenwicht. Als zij het zélf nog 'niet gevoelen, zal de Meester het wel voor hen inzien. De akker, die maanden lang zijne vrucht bood, moet ook weer rusten en op krachten komen; hij moet weer ontvangen, in plaats van geven.

Zóó de discipelen; zij', de arbeiders, moeten nu zélf bearbeid worden: zij, de uitdeelers van de krachten des Koninkrijks, moeten nu zélf door die krachten weer beïnvloed worden; de predikers van den Christus moeten nu op hun beurt aan Christus' voeten zitten.

En daarom onttrekt Jezus hen eene wijle aan het drukke publieke leven, om hunne ziel in te leiden in den voor hen zoo hóógnoodigen intiemen omgang met Hem. „iRomt gijlieden in eene woeste plaats hier alleen, en rust een weinig."

Zijn wij in evenwicht ? 'Wjij', Gereformeerden ? ... Wat hebben we gewerkt! In de laatste tientallen van jaren ging onze belangstelling en arbeid uit naar allerlei gebied. In zending en school, in staatkunde en evangelisatie, in maatschappij en gezin, — waar zagen we al niet onze taak liggen ? We gingen uit in den dienst van Gods Koninkrijk, gelijk de discipelen, om het Evangelie te prediken, de onreine "geesten uit te werpen, het kranke te genezen. Heerlijk is er in de gunst Gods gewerkt, en wordt er nog gewerkt. Onze tijd is een tijd van hoog opgevoerde arbeidsinspanning in het Godsrijk; vereenigingen, gebouwen, de pers — zij leggen er getuigenis van af. En het is alles zeer wel; Christus had ons gezonden.

Maar zijn wij nog in evenwicht?

We hebben gegeven, gegeven; — zijn we ook blijven ontvangen? Het publieke leven zag ons overal : — is de verborgen omgang met God gebleven ? Zijn wij. b; ij^ ial onzen op'enlijken arbeid, óók telkens in heilige intimiteit gezeten geweest aan de voeten van Jezus? Is het Gereformeerde leven en bewustzijn in evenwicht gebleven? Wij zijn ménschen, en moeten daarom bedacht zijn op de neiging tot eenzijdigheid; zoo licht wordt in het geestelijke de eene schaal bevracht boven de andere. Oók eene kerk in haar geheel, óók eene groote groeip Christenen gezamenlijk mag de bede wel zeggen: „Zie of bij mij een schadelijke weg zij!" We hebben soms terecht getoornd tegen het „hoekske" en het j, boekske"; — we verloren ze toch niet te ver uit het oog? zoodat ze zioh nu wreken in hen, die rechts en links — ja, rechts en links — van ons vervreemden? Als de discipjelen bij hunne hooge werkzaamheid noodig hadden met Jezus „eenzaam en gemeenzaam" te zijn, laten wij dapi gewaarschuwd zijn; wij kunnen het teedere, verborgen zielsverkeer met den Heere Jezus niet missen. De rank draagt eenerzijds den druiventros, aan het andere einde hecht zij zich behoeftig en innig in het weefsel van den wijnstok.

Zoeken wij toch voor elk gebied deze levende inhechting in den Christus. Achter allen arbeid in het 'Koninkrijk Gods moet het mystieke leven schuilen. De discipelen gingen tot hun arbeid van Jezus uit, en zij• kwamen van hun arbeid bij Jezus terug; dat laatste is even noodig als het eerste. Zijn wij getrouw geweest in dat laatste? Komen wij nog altijd met onzen Christelijken arbeid bij Jezus terug? Dat is de ware retraite; dat we ons weer bij Hém terugtrekken en afzonderen, om met Hem alleen te zijn. Hijl is onzle Heelmeester; Hij moet ons verkwikken en toespreken, in Zijne persoonlijke geiheenschap ons opnemen en Zijn Geest in ons laten werken, aan Zijne voeten ons brengen met het , , rust een weinig".

Het kan wel zijn, dat de Heere Jezus daarvoor eene , jWoeste plaats" noodig acht; het is geene ongewone handelwijze van Hem. In het persoonlijk leven kan het jarenlang soms zoo druk zijn; we ijlen voort; de zorgen van onze zaken, van ons %ezin, van ons ambtelijk werk, ' it0 stilstand, geen tijd van bezinning; — totdat een ziekbed komt, een tegenslag, eene ramp. Het is de woeste plaats. Jezus heeft haar noodig geacht. Het is er niet aangenaam; doch als Hij er met ons is, is het er goed. Heb])en onze kranken en beproefden er Hem reeds ontmoet? Hebben zij reeds verstaan, dat Hij gezegd heeft: „komt gijlieden in eene woeste plaats hier alleen, en rust een weinig"? En in het gemeenschappelijk leven, in den veelvuldigen arbeid in Gods Kioninkrijk, — het zou ook daar niet voor het eerst zijn, , dat de Heere de woeste plaatsen gebruikte om de zijnen weer eens met Hem alleen te doen zijn.

Zoo wij Hém daar dan maar mogen ontmoeten, en in Hèm-alieen weer alles vinden, — het zal er goed zijn, en wij iz'ullen er gestei'kt en vernieuwd weer uit voortkomen..

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen