Om de anderen . . .

Herodes was een vorst. Hij had alles te zeggen. Hij behoefde niemand naar de oogen te zien. Hij durfde beloven. Hij heeft véél weg te geven. Hij zal dit... en hij zal dat...

En dan komt straks het onwelkome verzoek van het dochtertje van Jlerodias.

Hij begrijpt, wie achter dat verzoek zit, met haar hst

veel achting voor , To-En hij heeft werkelijk hannes.

Was hij nu alleen geweest, dan had hij gezegd: „nee, dat gaat niet".

Maar.... „de menschen" zijn er.

Wat zullen die van hem zeggen, wanneer hij het eens gegeven woord breekt? Nu moet hij „een man van zijn woord" zijn.

En hij geeft toe. Tegen zijn conscientie, tegen zijn eigenlijken aard. Want zie, die anderen zien vol spanning naar hem. En hij wil niet „laf" zijn.

Het is eigenaardig, dat menschen het dik^vijls „laf" vinden, wanneer het kwaad wordt nagelaten, ter wille van eer en geweten, of wel ter wille van Recht en Wet.

Daarmee toekent de samenleving zichzelf. Want moed om het kwaad dóór te zetten is er niet noodig jegens de menschen. Zij verwachten het kwade. Maai-het kwade laten noemt men , , laf", omdat men meent, dat groot zijn is: vrij durven zijn van Wet en geweten. En doet men het kwade, dan juicht de omgeving: „hij durft". Doet men het goede, dan hoort men: „hij durft niet".

Zoo erkent de omgeving echter de majesteit van de Wet; „durf" heeft hij, die de Wet overtreedt. Dus is de Wet wèl groot!

En toch — hoe laf is het: om der wille van de menschen het kwaad doorzetten!

God, die beleedigd wordt, hoont niet; Hij spot niet. Éénmaal zal ^Hij straffen. Maar dat voelt men nu nog niet; dat is niet de pijn van het oogenblik. En dan zijn wij vaak liever groot bij de menschen, dan bij de Engelen Gods; liever hebben we een Naam in 't slechte gezelschap, dan in den hemel.

Neen, we hebben Perodes niets te verwijten. Hoe spoedig geven ook wij toe. Hoe snel zijn we geneigd „om geen narigheid te krijgen" ons geweten het zwijgen op te leggen. En toch — hoe bang is 't met een onrustig geweten rond te moeten wandelen, tusschen menschen, die ons „erg flink" vinden.

Ja, dan kunnen we zelfs wel vroom doen. "Drai kennen we den tekst: „heeft hij gezworen tot. zijn schade, evenwel verandert hij niet". Maar we gevoelen wel in onze conscientie, dat het niet heelemaal, of eigenlijk heelemaal niet in "orde is. Want we hebben niet gezworen tot onze schade bij den heiligen God, — maar bij onze eer tot schade, oneer en ontheiliging van den Naam des Heeren. Eu daarom lijdt onze ziel dubbel schade, wanneer we zulk een eed houden.

Jong en oud loopt 't gevaar, waarvoor Herodes bezweek.

O, welk een voorrecht, dat wij, als wij zouden bezwijken voor het oordeel der wereld, voor den hoon van zoogenaamde vrienden, voor den spotlach van de omgeving, — dat wij dan weten mogen, dat we mogen vragen om moed, om gehoorzaamheid aan Gods Wet, om eerbied voor de stem van onze conscientie.

Welk een genade, dat er ook in zulke óogenblikken in den hemel Eén is, die voor ons bidt bij den Vader.

En zijn wij getrouw... de Vader blijft getrouw .... en kan. zichzelf niet verloochenen.

Welaan dan — ouderen én jongeren, waar ge ook zijt: — Z ij t sterk, en onze God zal ulieder hart versterken. —

Als wij maar klein willen wezen, ook in den kring waarin we leven, dan wordt onze God wel groot — ook in de weldaden, die wij van Hem ontvangen, als wij moedig „neien" zeggen tegen de z'onde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen