Verwondering.

God doet wonderlijke dingen. Op eenmaal wordt de Jeruzalemsche Diaken en Evangelist uit Samaria weggeroepen, waar de honderden tot het geloof zijn gekomen, naar den eenzamen weg, die van Jeruzalem afdaalt naar Gaza.

Niemand, die hem daar ontnioet, want niemand bijna reist meer dien ouden verlaten en misschien ongemakkelijken weg; veel liever den nieuweren en meer bereisden weg.

En op dien ouden, ongemakkelijken, eenzamen weg moet Filippus nu gaan, op bevel van den Geest des Heeren.

Zal niet het hart van den Evangelist vol zijn geweest van gespannen verwachting van wat hem op dien weg ontmoeten zou? Er zou iets komen, dat stond vast. Niet voor niets werd hij juist langs dien weg gezonden. Wie weet, wat er zich aan hem voor zal doen?

En zie — een Moorman, een kamerling!

Daar klinkt in dit woord van Lucas heihge verwondering; de weerklank van de verwondering van Filippus, als hij daar in de verte een stofwolk ontdekt, een gezelschap; een aanzienlijk heer met zijn stoet van begeleiders op weg naar zijn vaderland.

Verwondering eerst over de indrukwekkende pracht van den stoet, maar later, als Filippus nader kennis maakt met den voornamen vreemdeling, verwondering over het wonder van Gods weg, wanneer hij verneemt, dat die vreemdeling een Moorman is.

Dus, om dien heiden moest nu Filippus den arbeid afbreken in Samaria. Dien zoon van Cham, den gevloekte.

En meer: die man is, naar hij Filippus heeft medegedeeld, een kamerling; een eunuch, een gesnedene. Ja, wel een hooggeplaatst man, maar toch: een gesnedene. Een door de Joden verachte. Iemand, zóó diep veracht, dat hij zelfs in de vergadering der gemeente niet mocht komen.

En zie, een Moorman! Een emiuchl

Dat is het nu. Daarvoor dus nu moest die lange reis worden gemaakt en daarvoor moest de gezegende arbeid in Samaria worden afgebroken. Om dien heiden, dien verachte; om dien Moorschen eunuch!

Moorman, heiden, zoon van Cham, eunuch — diep veracht, ja, maar edele, want hij wordt kind van God, erfgenaam der heerlijkheid.

Zal misschien in de ziel van Filippus iets hebben gejubeld van wat die Psahn zegt:

Wie is aan onzen God gelijk. Die amien opricht uit het slijk?

En zie, een Moorman, een kamerling!

Dat enkele regeltje spreekt nóg tot ons van Gods wegen.

Zóó doet de God der genade het nóg. Hij roept de Zijnen uit de duisternis tot het licht. En als ge ze nagaat; als ge vraagt, wie het zijn, dan ontdekt ge soms dat wonderlijke: en zie, een Moorman, oen kamerling.

Dat wil zeggen, in onze taal overgezet:

daar komt dan een verachte, een vergetene; een verzonkene. Iemand, wien door zoo velen het Koninkrijk Gods was ontzegd, zoo ver immers was die arme reeds weggedwaald; zóó ver stond hij van het Koninkrijk Gods. Maar als het Gods tijd is, dan komt hij tot den Heere; dan strekt een verlorene zijn handen uit naar God.

En dan wordt het wonder herhaald van dien weg naar Gaza: een Moorman, een kamerling.

Hebt ge het soms gezien, lezer?

Van nabij? Of misschien nóg dichter bij?

Dan wordt dat eene regeltje uit de heilige historie, en uit een eigen leven, aanleiding tot verwondering, en wordt eeuwig een hymne der aanbidding over de genade-wegen Gods.

En de Engelen Gods zingen bij den wagen van dien zoon van Cham hun jubel: eere zij God.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen