Onjuiste taxatie.

ZÓÓ hebben nu de broeders des Heeren den Heere en zijn werk en de verlossing, die in Hem openbaar begint te worden, getaxeerd.

Galilea wordt vol van het gerucht der groote daden Gods. Duivelen worden uitgeworpen; zieken worden genezen; blinden en dooven en kreupelen worden van hun banden losgemaakt; en aan zondaars wordt het Evangelie gepredikt. Het jaar des heils daagt over de dorpen en steden van Galilea.

Verschillenü wordt daarop gereageerd. De vrome Farizeërs nemen reeds het beslultj 'bm Jezus te dooden. En de familie van Jezus snelt op het hooren van de wonderlijke geruchten toe, met een ander doel, geboren uit een andere overweging. Ze willen Hem zien mee te krijgen naar huis, van meening, dat Hij overspannen is.

O ja, zonder twijfel, zoo zal het wel zijn. Hamer en beitel heeft Hij weggeworpen om te gaan naar het verre Zuiden; en daarna is Hij weer teruggekeerd en predikt. Maar uit alles js' wel op te maken, dat Hij geestelijk zijn evenwicht is kwijtgeraakt. Die geweldige emoties kan Hij niet hebben. Zijn zenuwtoestand is zonder twijfel in de war geraakt — overspannen, zoo is de diagnose van die Hem bestonden. En daarom zullen ze maar trachten Hem mee te krijgen.

Zachtjes aan en met lichten drang, zonder geweld, zullen ze zien Hem mee te voeren naar huis; dan zal het met wat rust wel overgaan.

Overspannen — zóó is Jezus getaxeerd. En zoo is Middelaarsliefde en de zending des Vaders en het plan der wereldverlossing, waarvan in Gods boek geschreven staat van eeuwigheid, getaxeerd.

De grond voor hun oordeel heeft het Evangelie niet vermeld. Maar Johannes heeft later in een ander woord ons er licht over geworpen, toen hij schreef, dat een half jaar voor den kruisdood des Heeren zijn broeders nog niet in Hem geloofden.

De grond voor hun oordeel? Ongeloof. Ze hebben zich aan Hem geërgerd, misschien reeds jaren lang, en nu bizonder, hu 'Hij den arbeid als Middelaar aanvangt. Nu Hij den timmermansarbeid heeft neergelegd en het Evangelie is gaan boodschappen aan 't doodelijk vermoeide en naar verlossing smachtende Galilea.

Het is om zich te bedroeven ook immers: het werk te verlaten en te gaan preeken; moeder, de weduwvrouw, voor wier onderhoud de broers samen moeten zorgen, in den steek te laten en het volk in rep en roer te brengen.

Laat Hij maar naar huis komen tn als Hij dan weer wat van zijn overspanning tot zichzelf gekomen en genezen is, dan moet 'Hij het werk maar weer opvatten en zal Hij Vel begrijpen, dat de timmerwerkplaats en de klandizie van meer beteekenis is, dan al dat gepreek over het Koninkrijk Gods; laat dat de Rabbijn maar doen, maar Jezus moet tot zichzelf komen ten straks weer rusUg mee gaan zorgen voor moeder.

En gezamenlijk, Maria hebben ze ook een oogenblik aan het wankelen kunnen krijgen, trekken ze er op uit, om Jezus thuis te brengen, den overspannene.

„De discipel is niet boven den meester, noch de dienstknecht boven zijn heer", heeft onze Heere gezegd, toen Hij zijn discipelen waarschuwen ging over wat ze te verwachten zouden hebben van de zijde der wereld, ook der vrome wereld.

En als ze van den Heere hebben gezegd, toen Hij zijn leven verteerde in zijn Middelaarsvi^erk en in de dingen van het Koninkrijk, dat Hij overspannen en buiten zijn zinnen was — wat zullen ze dan van den discipel zeggen?

Wat ze van den discipel zeggen — ja, dat hangt er van af, hoe die discipel het aanlegt met zijn Christelijkheid en zijn godsdienst en zijn geloof.

Als de discipel van Jezus zijn geloof alleep maar laat bestaan in wat bidden en lezen thuis em des Zondags in de kerk — o, dan is het niet erg. Als hij dan zoo door de week en in de conversatie en „op aUe terreinen des levens" zich maar gedraagt als elk ander gewoon mensoh, en zijn godsdienst thuis laat.

Als hij de straat en de organisatie en da coupé in den trein, en alles buitenshuis maar neiutraal laat. Een beetje aan godsdienst doen staat wel netjes, maar ge moet het niet overdrijven.

Maar wee den discipel, die als zijn Heere verteerd wordt van liefde tot den Heere; die het waagt om te getuigen, het leven te doorgeuren van den adem der genade. Die begint zijn medemenschen iets te zeggen van de onuitsprekelijke zaligheid die er in den dienst van K|oning Jezus is en van den God des Verbonds!

Dan komt het oordeel: hij is buiten zijn zinnen — en dan oordeelen de menschen, dat die discipel overspannen is.

Festus zei immers tot Paulus: „Gij raast Paulus, uw groote geleerdheid bremgt u tot .razernij".

Dr Reilsma schreef van Hendrik de Cock, dat hij in de gevangenis „zijn hart ophaalde aan psalmgezang".

Heden haalt men de schouders op over echte vroomheid, die het waagt, het Koninkrijk Gods te stellen op de hoogste plaats in het leven. En als ze dan niet zwijgen wil, dan wordt dat schampere, schimpende oordeel weer vernomen: buiten zijn zinnen. |

„De discipel is niet boven den meester".

Christenen worden soms wat verstoord over dergelijke taxatie. Applaus is ons soms liever dan gefluit.

Maar wee ons, als de ergernis des kruises vernietigd en weggenomen wordt.

Want ge wordt Christen genaamd, om ook zóó achter uw Heere aan te gaan en te dragen den smaad van die buiten zijn en die van oordeel waren, dat een timnierwerkplaats boven het Koninkrijk gaat.

Het zij den discipel genoeg, dat hij worde gelijk zijn meester en de dienstknecht gelijk zijn heer.

Liever overspannen geacht met uw Heere, dan verstandig geacht naar de norm gemeten der verdraagzaamheid en verstandigheid

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen