UIT DE SCHRIFT

Doode traditie in conflict met liet levende Woord.

De Sanhedristén waren de grafbewaarders van de doode traditie. In de vergadering van den grooten Raad, waarin de Heiland werd gevonnist, kwamen zij in geweldig conflict met het levende, actieve Woord Gods.

Dit werd een strijd op leven of sterven. Daar zaten over Jezus ten vierschaar de dragers der heilige overlevering, de .wachters over de wetten en inzettingen des Allerhoogsten, wier bijzonderste taak het was de Messiasbelofte zuiver te bewaren, onder het volk verlangen levendig te houden naar de vervulling daarvan, en zorgvuldig te waken voor het punctueele doorgeven der profetische teksten, en de juiste exegese daarvan. Dit schijnbaar zoo achtenswaardig college van oude en voorname mannen bevatte fijne juristen en theologen, de professoren en de Schriftgeleerden, maar ook de mannen van de practijk, het leekenelement, dragers van het chokmatisch charisme, dus: met levenswijsheid begaafden.

Hun hoogste hartstocht moest zijn de volledige handhaving van de heilige woorden Gods. Doch ontzonken als ze waren aan de waarachtige vreeze des Heeren en aan de binding van Zijn Verbond, konden ze dit alleen beschouwen als een intellectueele, ambtelijke functie, die hun eigen hoogheid streelde, en waarmee zij verdienstelijke wetswerken bijschreven op de rekening Gods. Er was er maar één, die den hoogen zetel hunner waardigheden had durven aantasten; dat was de nieuw-opgekomen Rabbi uit Nazareth, die met al de minachting van den révolten modernist schennend de hand had uitgestrekt naar hun prachtig systeem van overgeleverde wetten en rechten, en hun gebalsemde woorden-theologie.

Hoe vreemd heeft in hun eerbiedwaardig college de tijding geklonken dat Galileërs tot dezen Jezus van Nazareth durfden zeggen: „Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods!"

Hoe ontstellend dat deze volksmisleider zulke 'Messias-hulde zich heeft laten welgevallen!

Zoo is achter de deuren van het Sanhedrin het groote conflict gegroeid tusschen het in letters bewaarde Woord Gods, ingepakt in foudralen van patriarchale formules, als kostbaar, maar dood bezit, en het levende, vruchtdragende Woord Gods, zooals dat in de belijdenis der gemeente van Christus zijn kracht ging ontplooien en nu uit Jezus' eigen mond in profetisch getuigenis beluisterd werd. Zooals de dood het leven haat. en het licht de duisternis, zoo haatten de grafbewaarders van het gebalsemde woord Gods de getuigen van het levende, actief-krachtige en belijderskweekende Woord van den God des Verbonds, die in Christus Zijn beloften vervulde.

Daarom moesten deze suppoosten van de gesloten crypt der verstarde profetieën hun sleutelmacht wel verdedigen tegenover Hem, die voor zichzelf de kroon der Messiaansche ambten, naar de Schriften opeischt, en zich door Zijn volgelingen laat aanbidden als de vervulde belofte des Ouden Verbonds.

Is het wonder, dat de leden van den grooten Raad in vreugderoes genieten, nu zij dien Nazarener gebonden voor hun vierschaar hebben en kansen vrij zien om zijn sprekenden mond tot zwijgen te' fcrengen'? Want de doode woorden moeten bewaard, maar het levende Woord moet sterven, omdat het lastig is voor den hoogmoed van den zondaar.

Het verachtelijk middel van valsche getuigen is goed genoeg zulk een te dringen naar den dood. Doch er is maar één deur, waar hij door kan, hier, in hel Sanhedrin, waar gewaakt wordt voor de heiligheid Gods, en dat is de deur der g o d SH lastering.

Nadat de valsche getuigen te kort schoten, zoowel in valscliheid : als in getuigenis, heeft de Schriftkennis van Cajafas hem grooten dienst bewezen. Wat de laatste getuigen beweerd hebben aangaande woorden van Jezus over tempelafbraak en tempelopbouw, brengt hem op een vernuftig denkbeeld.

'Hij' heelt immers nog het zwaard van het Woord 'Gods, waarvan hij de officieele drager en hanteerder is.

Een .Tempel schender is, naar de Schriften, een mensch, die zich aan God vergrijpt. Maar een die van zichzelf proclameert, dat hij Tempelbouwer is, die is een Godslasteraar in vollen zin. Naai* de Schriften! Want de voorzitter herinnerl zich uit Zacharia 6, dat de Messias, de Zoon van God, komen zal dm den tempel in meer dan Salomonische pracht te herbouwen. Een mensch, die deze woorden op zichzelf toepast, is des doods schuldig!

Naar de Schriften! Met dit Woord Gods in zijn bezoedelde handen vordert de Hoogepriester Jezus op een eed om hem weg te kunnen dringen door de poort van den dood. Zweert hij, dan is hij weg. Dan is er de misdaad.

Ach, hij weet het niet, dal deze vermeende misdaad juist de overwinning is van het Woord Gods. Want Jezus zelf draagt in zuivere heiligheid ditzelfde Woord Gods en bevestigt het met een eed, die de klok van het evangelie luiden laat over de geheele wereld.

En nu zegeviert, lot troost der Kerk, het Woord Gods. Niel het dood-bewaarde, verstandelij k-ontlede van de koele hoofden der denkers. Maar het echte, hel levende, het actieve, dat harten in brand zet met het vimr Gods en geloovigen maakt tot getuigen, tot belijders, die tot hun Heiland zeggen: Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods!

God overwint de doode woorden der ingekapselde schijnvroomheid door het Levende Kerkstichtende Woord.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen