EVEN PARKEEREN.

Her-examen.

JOHANNES MARKUS was, zooals wij plegen te zeggen, uit een goed nest. Zijn moeder, die klaarblijkelijk een welgestelde weduwe is geweest, behoorde lot een der eerste lidmaten van de Jeruzalemsche Gemeente. Mogelijk liebben er al banden bestaan tusschen dit gezin en den Heiland tijdens Zijn omwandeling. Maar wij willen bij het zekere blijven, de Gemeente te Jeruzalem was in het huis van deze Maria vergaderd. Als Peti-us des nachts uit de gevangenis van Herodes bevrijd is, gaat hij naar haar woning en vindt daar de gemeente bijeen, biddend voor des apostels behoud. Johannes Markus heeft alzoo den heerlijken lentetijd van de Kerk medegemaakt, hij heeft haar kopstukken ontmoet, met de apostelen intiem verkeerd. Bovendien was hij met twee vooraanstaande figuren uit de Gemeente op liet nauwst verbonden. Petrus schijnt, wat wij noemen, zijn geestelijke vader te zijn geweest, die hem heeft onderwezen in het evangelie en hem door den Doop der Christelijke Kerk heeft ingelijfd. Algemeen wordt aangenomen, dat op den achtergrond der evangeliebeschrijving naar Markus de figuur van Petrus oprijst; Simon, zooals juist zijn intimus in dat evangelie zoo dikwijls schrijft. De vurige Pelrus zal niet nagelaten hebben zijn beminden leerling te spreken van de heerlijkheid van den ambtelijken dienst onder den eenigen Koning Jezus Christus. De andere figuur van beteekenis, die grooten invloed heeft gehad op den jongen man, is Barnabas gev^'eest. Een heel ander man dan de opbruisende Petrus, de Schriften noemen hem met den heerlijken naam een zoon der vertroosting. Van geboorte uit het priesterlijk geslacht van Levi, had hij van den Heere een priesterlijk hart ontvangen. Hij was een goed man, staat er elders, vol des Heiligen Geestes. Barnabas was een der eersten die een akker verkocht om in de nooden der armen te voorzien. Barnabas was de eerste te Jeruzalem om Saiüus, na zijn bekeering geschuwd door de broederen, bij de hand te nemen en tot de apostelen te leiden. Als de jonge christenen uit de heidenen moeten worden opgebouwd in het geloof, zeggen de apostelen en de ouderlingen: dat is juist iets voor Barnabas! Deze goede man had er zulk een behagen in die teedere jonge levens te verzorgen, hij kon hen zoo hartelijk vermanen: Blijft toch dicht bij den Heere Jezus, dicht bij Jezus is bet goed! Welnu, deze Barnabas was een neef van Johannes Markus, voor zulk een bloedverwant stort men gaarne het hart uit. Als de jonge christen het aan dat begrijpende hart openbaart dat hij zulk een lust heeft om den Heere te dienen in het evangelie, zet Barnabas daar geen domper op. Hij meet de bezwaren niet uit noch somt de moeilijkheden op. Hij zal gezegd hebben: Waag het maar met God, de Heere is goed!

De tijd komt dat de hartewensch van Markus zal worden vervuld. Als Paulus en Barnabas op hun eerste zendingsreis uittrekken, nemen zij hem als hulpprediker mede. Maar het gaat niet lang goed, .spoedig lezen wij dat deze hulpprediker naar het ouderlijk huis is teruggekeerd. De bijzondere aanleiding is ons niet bekend, maar wel bleek dat hij niet zoo overgegeven was aan den dienst des Heeren als voor den arbeid in het evangelie noodzakelijk is. Hij had de hand aan den ploeg geslagen en had omgezien naar wat achter ligt. Dat zijn begeerte, zij het dan zwak, nochtans oprecht was, blijkt uit liet feit dat hij bij de tweede zendingsreis gaarne weer mede wil gaan. Goed! zegt Barnabas. Dat nooit! zegt Paulus, dien deserteur wil ik nooit weer mede hebben! Paulus was een heel ander man dan Barnabas. Een groot man, doch met de fouten van een groot man. Zelf uit één stuk stelde hij ook aan zijn medewerkers hooge eischen. Zijn uitgangspunt was goed; voor den dienst van Jezus is het beste niet goed genoeg, voor zwakkelingen, voor menschen die zichzelf zoeken, is daarin geen plaats. Toch ontbrak het den apostel ditmaal aan de zachtmoedigheid en het geduld, die den dienaar van Christus moet bezitten. Hij maakt zichzelf geducht boos op zijn medebroeder Barnabas, hij breekt alle banden met hem af en kiest zich in Silas een nieuwen reisgezel. Dan neemt Barnabas met zijn neef het zendingswerk ter hand, hij zegt als het ware: Wij zullen het samen opnieuw probeeren, Markus, de Heere is goed!

Dan zwijgt de geschiedenis een poos over hen beiden. Later blijkt dat Markus een uitnemend dienaar des evangelies en een sierlijk ambtsdrager der Gemeente is geworden. Hij werd een prediker bij de gratie Gods, die door zijn evangelie ons nog toespreekt. Wat zal Barnabas zich daarin hebben verblijd! Doch ook Saulus verheugde zich. Zijn verbittering is niet gebleven, driemaal schrijft hij in zijn brieven zeer gunstig over Johannes Markus. Ja, ten slotte wil hij hem zelfs bij zich hebben en geeft aan Tlmotheüs de opdracht: Breng Markus mede, want hij is uitstekend geschikt! Zoo

vereent God weer de harten van Zijn kinderen. Zoo leidt Hij ons, die dikwijls faalden, op tot den Heiligen Dienst! Heerlijk, dat er zulke geschiedenissen als van Johannes Markus in den Bijbel staan! God laat ons nooit in 's haters wreed vermogen, wie ons verdoem', de Héér verdoemt

ons niet!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen