UIT AMERIKA.

Kerstfeest in Californië!

Menschen die voor het vieren van het Kerstfeest in en „mid-winterstemming" moeten verkeeren, met sneeuw, dorre boomen en vrieskou, kunnen zeker in Califomië niet terecht.

Voor het huis, waar ik logeer, staat een breede palmboom, „groen e^ frisch" en bij de buren staan een paar groote sinaasappelboomen, beladen met de, op dit oogenbUk in ons vaderland zoo innig begeerde vrucht, zóó rijk en zóó groot, dat men meer oranje dan groen ziet. Achter ons huis groeit een kurkboom en het jonge gras op het veld, rondom ons huis, is zoo malsch en groen als het bij ons in Nederland pas in Mei wordt. Een winterjas heb ik hier nog niet noodig gehad en verleden week wandelde' ik langs de rotsachtige kust van den Pacific in een heerlijk zonnetje waar we in Nederland in Mei heel dankbaar mee zullen zijn.

Toch heeft Califomië ook zijn „sfeer" voor het Kerstfeest geschapen. Maar zooals aan alle „sfeer" en alle „stemming" zit ook hier een gevaarhjk kantje aan.

Bij den bakker in de „Mainstreet" staat een Kerstboom in de etalage, met Kerstpakjes er rondom opge-"stapeld (Amerika viert St. Nicolaas op Kerstfeest), er is veel engelenhaar, glinsterend blik, kleurlichtjes enz. bij, wat taartgebak zorgt voor de reclame, en er naast op den grond ligt een engelsche bijbel open geslagen bij Ducas twee. Kerstfeest en business zijn in Amerika niet twee maar één. Een groote luidspreker geeft den geheelen dag gramofoonplaten-Kerstmuziek, de „Messias" van Handel, soms even afgewisseld met de een of andere bekende wals.

Verschillende Califomische steden hebben versierde winkelstraten; lampions, duizenden van kleurlichtjes en kerstboomen langs de wandelpaden. Inderdaad „sfeer" is er wel, ook al is er geen winterslaap met sneeuw en dorheid, ik bedoel „dorheid" in de natuur.

Of er een andere „dorheid" is?

Ik durf er nog geen impressie over te geven, ik ben nog maar drie maanden hier.

De (Amerikaansche) „Wachter" citeert een artikel van den heer A. Wamaar, die de „oecumenische" synode te Grand Rapids bezocht en in een plaatselijk blad zijn indrukken over het kerkelijk leven van Amerika gaf. Deze schreef: „Het geestehjk en kerkehjk leven bloeit " En hij wil dat bewijzen door de aandacht te vestigen op wat gereformeerd kerkehjk Amerika zooal presteert op het gebied van de christelijke school, jeugdorganisaties, inrichtingen van barmhartigheid, Calvin Seminary, pogingen om te komen tot een eigen Christelijke Universiteit enz.

Wanneer we hiermee „geestehjken bloei" moeten verstaan, dan mag de Chr. Ref. Church in Amerika er zeker wel zijn.

Maar dan is er ook geestehjke bloei in Nederland, bloei van al zeker dertig of veertig jaar lang en in nog heerlijker mate dan Amerika dat heeft, want wij hebben nog een christelijke pers, een christeUjke radio, christelijke vakvereenigingen enz., dingen die men in Amerika niet heeft. Wat dit betreft kan liebst Vaterland wohl ruhig sein. Het „bloeit" alles zooals het maar „bloeien" kan. Maar ik denk aan het woord van Ds Sikkel reeds in 1916 profetisch over dezen „bloei" uitgesproken: „Voor mij staat het vast — en reeds langen tijd — al wilde men er niet van hoeren! — dat heel ons optreden, onze gemeenschap en ons leven op GEREFORMEERDEN GRONDSLAG door zeer ernstig gevaar en met ondergang bedreigd wordt in Kerk en School, in Maatschappij en Staat, — principieel en daarom ook practisch Komt er niet door Gods genade machtiger dr ij ving uit'den wortel van Het onverminkte Ge^ei formeerde beginsel, — en spoedig! — dan dreigt de Universiteit, in wat het hoofddoel is van haar stichting en bestaan, fiasco te maken, — al moge zij naar den gewonen maatstaf bij andere Scholen niet achter staan. Dan zinken de Gereformeerde Kerken, wat hun hooge geestehjke beteekenis als Gereformeerde Kerken van Christus voor volk en wereld aangaat in oppervlakkig, zichzelf-behagend, bhnd separatisme weg ”

Ik noemde dit woord profetisch.

We zijn nu dertig jaar later en wie heeft in die jaren iets van „die machtiger drijving uit den wortel"' gezien? Wat Ds Sikkel voorspeld heeft, voltrok zich met een consequentie die aan alle zondig verval eigen is, over geheel ons gereformeerde leven. Daarom hoop ik van ganscher harte, dat onze Amerikaansche gereformeerde broeders en zusters dien uitwendigen uitbouw van organisatorisch leven niet identiek zien met „geestehjken bloei", zooals de heer Wamaar dat doen wil. Ter beoordeeling van „geestelijken bloei" geeft Gods Woord ons andere maatstaven.

Daarmede wil ik nog niets zeggen omtrent dat geestehjk leven in Amerika zelf. Ik heb aan drie maanden niet genoeg om dat eniger mate te peilen. Wat ik kan doen is mijn bevindingen mededeelen; wat ik hoor en lees en zie.

Een zeer merkwaardig ding daarbij is al direct, dat. de „leiding" van de Chr. Ref. Church in Amerika poogt , het gewone Amerikaansche volk onwetend té houdenvan de kerkehjke reformatie, die God in Zijn genade, op de, reeds in 1916 door Ds Sikkel voorziene deformatie, heeft willen schenken. Merkwaardig noem ik deze poging, omdat, voor zoover ik tot heden zien kan, dit afsluiten van Gods werk in Nederland voor Amer rika, zich moeilijk met „geestehjken bloei" verstaan kan. Het is intusschen mogelijk, dat men hier, zelfs bij de „leiding" nog niet goed weet wat er eigenlijk in Nederland gebeurt. We zijn vijf jaar hermetisch van elkander afgesloten geweest en ik merk wel, dat velen hier niet het minste begrip hebben van de huidige toestanden in Nederland. Misschen zijn we daar in Nederland zelf wel een beetje mede schuldig aan. Ik hoor heel wat klachten over het te weinig overkomen vaii lectuur van onze zijde en het zal goed zijn, dat we daarin spoedig verandering brengen.

Want, en dat is eveneens merkwaardig, al probeert de „leiding" zooveel mogelijk Amerika af te snoeren van de ontwikkeUng van het kerkehjke leven in Nederland, overal waar ik kom, wordt met de grootste belangstelling en vaak ook met de grootste sympathie gevraagd naar en meegeleefd in wat er in ons land kerkehjk gebeurd is in de afgeloopen vijf jaren. Ik heb het voorrecht gehad te mogen spreken in de kerk van Ds Hoeksema, voor een zeer talrijk pubüek en mij werd verzekerd, dat een groot percentage van mijn gehoor bestond uit leden van de Chr. Ref. Church. En ik heb nadien met vele menschen, ook met verschillende ambtsdragers deze dingen mogen bespreken en daarbij valt 't op, dat dit opzettehjk verzwijgen door de „leiding'' tot gevolg heeft, dat men des te begeeriger is te weten te komen wat er eigenUjk gaande is. Daar komt bij, dat er momenteel een zeer drukke correspondentie gaande is tusschen de gereformeerde Amerikanen en hun famihebetrekkingen in Nederland. Het is opvallend hoeveel Amerikanen familieleden in de vrijgemaakte kerken in Nederland hebben. En een gevolg is, dat men zich in het algemeen zeer ontevreden betoont over de weigerachtigheid van de „leiding" in Amerika om onbevooroordeelde voorlichting toe te laten. Men vertrouwt deze houding niet en het druischt dan ook lijnrecht in tegen den Amerikaanschen geest van vrijheid, die men hier algemeen huldigt. Zoo gauw de kerkehjke pers in Amerika dail ook maar iets geeft over wat er in Nederland gebeurt en dat op eenzijdige en onjuiste wijze doet, is er meestal direct de reactie bij de lezers, die probeeren door ingezonden stukken correctie aan te brengen. WelUcht is dit oorzaak geworden dat de „leiding" nu maar geheel is gaan zwijgen en menschen als Ds Monsma en Prof. Meeter, die de synodocratische ver-

gadering in Zwolle bijwoonden, in hun impressifts over kerkelijk Nederland met geen woord reppen wat daar gebeurd is in verband met de vrijgemaakte kerken. Maar deze methode zal toch op den duur weinig bevrediging kunnen bieden.

Misschien komt er al kentering; als ik tenminste niet te optimistisch ben, zie ik in het Decembemr. van de Missionary Monthly al een voorbode daarvan. Er wordt plaats geboden aan een ingezonden stuk van br. L. Wierenga uit Neerlandia te Canada, die het warm opneemt voor de vrijgemaakte kerken' en die tot de conclusie komt: „Ik vraag, wie heeft de scheur veroorzaakt ? Wie anders dan de bindende synode? " Een wolkje als eens mans hand?

Ik denk aan den bidstond dien Dr De Moor hield voor de Assensche synode over den tekst: „Wij vermogen niets tegen maar vóór de Wasurheid". Ook in Amerika zal niemand iets tegen de WAARHEID vermogen. Wat geeft dat een rust en een troost aan allen die tot'bloedens toe gehoorzaam willen zijn.

De Califomische zon schijnt op de tafel waaraan ik zit te schrijven, de natuur is bladstil en vredig. En volgende week is het Kerstfeest!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen