ten derden dage: de sabbathsklok is verzet.

Het menschelijk verstand, opdringende zoover het maar kan, heeft zich ook bezig gehouden met de vraag: waarom stond Christus juist op den defden dag op? Er waren toch ook andere mogelijkheden? Had Hij niet aanstonds na zijn sterven kunnen opstaan? Of onder de handen van wie Hem ten grave droegen? Of tegen het einde dezer wereld? Wéjit, wat dit laatste betreft: ware het niet zinvoller geweest, indien het Hoofd geweigerd had zóó veel eerder op te staan dan de leden?

De vraag is met ernst gesteld, ook deze laatste. Men heeft de antwoorden in menigte gegeven. Thomas Aquinas neemt er enkele van voor eigen rekening. Indien, zoo zegt hij, Christus zijn opstanding zou hebben uitgesteld tot het einde der wereld, dan hadden we het geloof in zijn godheid niet zien bevestigd: het was de opstanding die Hem Gods Zoon bewees te zijn. Alsof het zien van zijn godheid afhankelijk is van bloote waarnen^ng van feiten en niet van geloof in het Woord. Aan den anderen kant, zoo vervolgt Thomas, indien Christus d a d e 1 ij k en onverwijld na zijn sterven was opgestaan, dan zouden wij het geloof in zijn menschheid niet bevestigd hebben, gezien: er moest een zeker op-onthoud liggen tusschen het een en het ander: anders zou zijn dood niet een werkelijke dood gebleken zijn en zijn opstanding derhalve evenmin een reëele opstanding. Alsof niet zijn menschheid, juist a 1 s d e z ij n e (de door Hem aangenomen e !) moest gekend zijn uit het Woord en op zijn eigen gezag geloofd; en alsof niet een verblijf van 36 uur in een koel graf een niet-gestorvene minstens dezelfde „kansen" om in leven te blijven zou geboden hebben als Jona's verblijf van overeenkomstigen duur „in het hart der zee". En dan treden bij Thomas naast deze toch wel wat plomp-rationalistische „argumenten" straks de mystiek-symbolische: drie dagen, daar is het getal drie in, en drie is het getal van alle ding: begin, vervolg, einde. Of ook: één vollen dag, doch twee volle nachten bracht Christus door in 't graf, om daarmee te toonen, dat HJj door zijn éénen lichamtelijken dood (die 'n „licht" was vanwege zijn gerechtigheid) onzen dubbelen dood (van lichaam n.l. en van ziel) die een dubbele duisternis beteekent vanwege onze zonde, heeft doorbroken. Tenslotte: opgestaan ten derden dage: dat wil zeggen: de eerste dag was vóór de wet, de tweede onder de wet, de derde onder de genade. En, niet alleen op aarde voor de levenden, doch ook aan de overzijde in de wereld der dooden, is er zoo'n , , derde" dag: de eerste was onder de schaduwen der wet, de tweede onder de werkelijkheid, het „lichaam" des geloofs, de derde in de eeuwige glorie, aan welke Christus door zijn opstanding haar begin geschonken heeft.

Dat een man van Thomas' denkkracht zich zóó verliezen kon in onverantwoordelijk, geschrijf bevreemdt' niemand, die weet, hoe moeilijk het is, zich vrij te houden van de paden der eigenwilligheid. Wie over de vraag, hierboven gesteld, nadenkt, moet eenerzijds zich wèl r"èaliseeren, dat de vraag haar zin heeft (want voor „toeval" is geen plaats bij den grooten altaardienst), doch wete anderzijds, dat slechts uit de bijbelsche gegevens het antwoord zal te vinden zijn.

Nu is'één der Schriftuurlijke gegevens: dat van den Sabbath, — als door God gewilde en nader geregelde, en op den Messias en de messiaansche rust ziende instelling. De dag der opstanding — onze Zondag - rgeldt van ouds als de dag des Heeren, d.w.z. de dag ' van den Kiurios, den verhoogden Christus. In deze qualificatie van den Zondag als nieuwtestamientischen sabbath gaat de Schrift zelf ons voor.

En met dien sabbath staat het niet zóó, dat hij enkel herinnering s-dag is. Neen, hij is u i t d © e - ling a-dag, dag van administratie, d.w.z. dag van toiediening van de goederen des hemelrijks.

Maar die God, die onze tijden in zijn hand houdt, heeft dan ook ons willen leeren welke beslissende veranderingen optreden in „het midden van den tijd".

Het midden van den tijd, het midden der geschiedenis, hoe veel is daarover niet den laatsten tijd door theologen geschreven? Welnu, hier is dat „midden van den tijd", niet voor wie in jaartallen meet, doch voor hemi, die naar de beslissende wendingen zoekt. • Het midden des tijds, dat zijn de ongeveer zes en dertig uren, die verloopen zijn tusschen Christus' sterven en zijn verrijzenis. .

Daarom weten we ook niet den dag van Christus' gebo orte. Die was geen „midden", doch wees in nu versnelde vaart naar dat „midden" heen. De geboortedag is niet bekend onder de dagen der week. Maar we weten wel, welke de sterfdag was en welke de opstandingsdag. Beide zijn bepaald door den sabbath. Enkele uren vóór den oudtestamentischen sabbath daalt de Christus in het graf, enkele uren daarna treedt Hij er uit. En dan doet Hij sabbathswerk: Hij vergadert zijn kerk.

Dat is te zeggen:

toen Israël zijn Messias had verworpen, en deze zijn arbeid volbracht had, toen was de sabbath van „den ouden dag" vervuld. Hij moest verdwijnen.

En wederom:

toen de Messias het loon op zijn volbrachten arbeid in ontvangst kwam nemen, toen werd de sabbath van „den nieuwen dag" ingeluid. Hij moest beginnen.

„In den ouden dag" was de sabbath een afsluitende dag. Want Israels klok was advents-klok; en advent beteekent: wachten op later, en aan-werken op later, op wat nog-komen-moet. Vermoeid kwamen de pelgrims zoover; ze , , haalden" dien dag, zóó, "als de daglooner hijgt naar het schaft-uur, en zich uitstrekt naar zijn legerstede. „De uitgestelde hoop krenkt het hart"; het zijn de vermoeiden, dië aan 't eind der werkperiode den rustdag e i n d e 1 ij k vinden. Hun werkweek is symboUsch ingedeeld: eerst werken, en onder de wet staan van wie nog kómen moet naar de rust; de rust is toekomst.

„Maar de begeerte die komt is een levensboom". Als in' het midden des tijds de rust verdiend is (Goede Vrijdag) en diensvolgens ook wordt toebedeeld (Zondag), dan is daar de „gekomen begeerte", de weer opengestelde levensboom. Dan is de rust niet meer hetgeen nog komen moet, doch hetgeen gekomen i s. Eens en voor goed. En daarom' gaat Gods hand de sabbathsklok verzetten: de week wordt voortaan anders ingedeeld. Niet langer gaan we h e e n-werken naar de rust, doch nu beginnen w, e te arbeiden v a n de rust uit. Niet de vermoeiden komen a m e c h t^i g nog nèt den rustdag „hale n", doch de verfrisc fate n slaan krachtig, als nieu w g e b o r © n zonen van God§ dageraad, de hand aan den ploeg: ze hebben hun rust, en hun jeugd is Vernieuwd ' als van den arend. Opvarende met arendsvleugelen verkennen zij hun dag, den dag huns Heeren, den dag die van den middag naar den avond gaat. Hebben de vaderen van het begin der geschiedenis naar het midden ervan gereisd, zij trekken in den middag op naar den avond: daar wacht hen de eeuwigheidsrust, die echter met den eeuwigen arbeid identiek is. Want zij zijn vrijgemaakt door den Zoon des menschen: vrijheid nu is de tot spel geworden ernst.

Zoo komt onze groote Doode zich als Heer van den Sabbath doen gelden. Als Heer van den sabbath verklaart Hij Israels sabbath ongeldig, wijl ontkracht. Alle levietische priesters hebben op Hem aan gestuurd in den sabbathsdienst die wekelijks kwam wederkeeren. Maar nu de laatste zoon van Levi, hij heet Kajafas, den Heer des sabbaths als sabbathsschender heeft geworpen buiten de poort, en het sabbathsfeest wilde voort­ zetten zonder Hem, nu kwam de doode Heer van den sabbath Kajafas' sabbathsdienst verstoren, door hem zin-ledig te verklaren. Kajafas' offers grijpen, dien Zaterdag, in 't midden van den tijd', in het luchtledige: zijn offeranden zijn opgeheven in het ijle en het ijdele. Hij heeft den Naam) zijns Heeren in het ijdele opgeheven (derde gebod): nu komt de Heere Kajafas' naamsverheffing neerstooten in het ijle. Hij houdt adventsfeest, de dwaas, maar 't is Worbij: ziet het zal alles nieuw nu worden. Hij heeft den middag gehaald, en wil zijn God alsnog een offerande als o n t-b ij t gereed zetten. Maar God slaat de gong voor het noenmaal van de engelen en de menschen. Kajafas' koorknapen reciteerden: „laat ons den rustdag wijden", maar Jahwe hield zich doof. Toen ze verlept en mistroostig hun altaargewaden opborgen en naar bed gingen, toen kwam, laat na hun sabbath, als het begon te lichten, de van Kajafas geweken God zijn galileesche visschers door engelen voorzingen: 'k zal u een rustdag wijden mfet psalmen tot Mijn eer.

En als dan straks dat noenmaal wordt gegeten, in 't midden van den dag-der-wereldgeschiedenis, dan is de beurt aan de galileesche visschers. Op Zondag •begint de Heiland met zijn kerkvergadering. Hij houdt met hen zijn rust-uur. Zij zien achteruit, en dan slaan zij tezamen de hand aan dèn ploeg, vooruit de blik naar den grooten dagendag.

Ja, dat was 't middaguur van onzen wereldtijd. Het is gemarkeerd door den IN TIJD WAARNEEMBAREN slag. De eerste slag-van-twaalf, die viel op Vrijdagavond, de twaalfde op Zondagmorgen. Als het begon te lichten.' Maar de twaalfde slag is voortaan de eer' ste van den sabbath. We zijn den keerkring gepasseerd.

Waarom is Hij begraven geweest?

Om daarmee te bewijzen, dat Hij met zegen was gestorven. Het was de Groote Doorbraak; kalender en kadaster zijn voortaan in Christus' hand, en zie. Hij is mijn Heere en mijn God.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen