VITRINGA

over nut, noodzakelijkheid, gezag van synoden V

8. Terecht stelt nu Vitringa de vraag: maar wat noodzaak hebben dan de Synoden?

Indien er zelden goede worden gehouden en dè meeste vol gebrek zijn en zelfs de goede, wanneer ze het geloof der kerk door Ijun canones en verordeningen afbakenen, in de kerk van Christus indragen de aanleiding tot altoosdurende scheuring; indien bovendien, naar het gemeen gevoelen van alle Protestanten, de synodebesluiten niet geacht worden boven twijfel verheven en pnfeilbaar te zijn — wat nut heeft het dan, de leer-kwesties aan synodaal oordeel te onderwerpen?

Ik antwoord kort en goed, zeg^t Vitringa, dat de Synoden, zoover mijn oordeel strekt, het eenige instrument of redmiddel zijn om de eenheid te handhaven, of te bewaren de gemeenschap en de uitwendige verbinding tusschen meerdere plaatsehjke kerken; welk verband, ook al zou niemand met reden kunnen zeggen, dat het noodzakelijk is, toch ook niemand met reden zou kunnen ontkennen, dat het achtbaar en voegzaam is. Dat het noodzakelijk is, kan ik niet zeggen. Want volgens de wet van Christus worden de christelijke belijders na den dood der Apostelen en den val van Jeruzalem, zetel en centrum van het nieuwe geloof, slechts hiertoe verplicht, dat ze met hen, die inzake den godsdienst van hetzelfde gevoelen en geloof zijn, de gemeenschap der heUigen publiek hebben te beoefenen op die plaatsen, waar ze door de Voorzienigheid Gods verkeeren. Als ze dat doen, worden ze geacht hun plicht volbracht te hebben. Als'ze echter gewaar worden, dat er ergens menschen of samenkomsten zijn, die met hen van hetzelfde gevoelen .zijn inzake den godsdienst, en van denzelfden Geest vervuld, dan moeten ze bereid zijn, hun alle christehjke gemeenschaps-en liefdediensten te bewijzen, welke van broeders, ten nauwste verbonden door inwendige en geestelijke gemeenschap, verwacht kunnen worden. Maar dat zij er bij hen op aandringen en zich inspaimen om de uitwendige gemeenschap met hen tot stand te brengen, 't zij rechtstreeks, 't zij door afgevaardigden, 't zij door correspondentie, daarin worden ze door geen enkele wet der christelijke leer gebonden. Dit neemt niet weg dat, indien ze door anderen tot het onderhouden van een dergelijke gemeenschap worden uitgenoodigd, het hun niet vrijstaat, die te weigeren.

Iemand is geen verantwoording van zijn geloof schuldig dan aan .God en Christus, den Koning en Rechter van zijn conscientie. Slechts zijn zij, die van dezelfde belijdenis en ééns geestes zijn, gehouden in vergadering samen te komen, en hun heilige diensten onder opzicht van bedachtzame voorgangers naar de leer van het Evangelie op plechtige wijze waar te nemen; maar ze zijn niet gehouden de uitwendige gemeenschap met andere kerken van dezelfde belijdenis over heel de wereld te onderhouden, tenzij de gelegenheid daartoe gunstig is en de omstandigheden zulks gebieden.

Vitringa memoreert vervolgens, dat de kerken van Frankrijk in haar bloeitijd, van Engeland, Schotland, Hongarije, Zwitserland, de Paltz, Aahalt, Geneve etc. ofschoon ze dezelfde of nagenoeg dezelfde geloofs­ belijdenis hadden als de Nederlandsche, toch geen uitwendige cultus-gemeenschap met deze lEiatste onder^hielden. Van uitwisseling der algemeene Synodehandelingen of Synodebesluiten is geen sprake. Zelfs de Waalsche broeders in ons land houden nog hun eigen aparte diensten; tusschen hen en ons bestaat slechts, uitwendige gemeenschap. Het onderhouden van zulke uitwendige gemeenschap is niet zonder meer noodzakelijk. Aan elke kerk staat het vrij, zonder andere kerken te raadplegen, kerkelijke gebruiken en ceremo­ niën naar beste weten in te richten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen