Een schriftelijke situatieteekening en een goede schuldbelijdenis

In Ter Apel heeft diaken J. Duisterwinkel zich 6 December 1948 met een brief tot zijn kerkeraad gewend, en daarin een concreet, categorisch antwoord gevraagd op onderstaande vragen:

1. Houdt de Kerkeraad nog altijd krachtens art. 31 K.O. voor vast en bondig, als niet in strijd met de Heilige Schrift en K.O. de leeniitspraken, door de Gen. Synode in 3944 bindend opgelegd, wijl ze Goddelijke Waarbeden inhouden — vgl. rapport Ds Duursema — en later vervangen door de z.g.n. Vervangingsformuls ?

2. Houdt de Kerkeraad nog altijd krachtens art. 31 K.O. voor vast en bondig, als niet in strijd met Gods Woord en de K.O. de schorsingen, afzetting en wering uit het ambt, op grond van bovengenoemde („GoddeUjke") leeruitspraken?

Op deze vragen heeft diaken J. Duisterwinkel van den Kerkeraad der gebonden Kerk per brief van 18 Dec. 1948 schriftelijk antwoord ontvangen. Uit dit antwoord citeeren we hier, als voor het oogenblik genoegzaam:

„Wat Uw tweetal vragen betreft, daarover het volgende:

A. De Kerkeraad houdt krachtens art. 31 K.O. voor vast en bondig de leeruitspraken door de Synode in 1946 — niet in 1944 — bindend opgelegd, gelijk alle uitspraken en besluiten eener Generale Synode bindend zijn.

en verder:

B. Wat de „kerkrechtehjke" zijde van de zaak betreft — dit in antwoord 'op Uw tweede vraag — de Kerkeraad kan onmogelijk oordeelen over al de schorsingen en afzettingen enz., die op grond van de z.g.n. „Goddelijke" leeruitspraken zouden zijn geschied."

Terecht merkt diaken J. Duisterwinkel in een brief, dien hij onder overlegging van de tusschen hem en zijn kerkeraad gewisselde correspondentie tot de leden der Kerk richtte, op:

- „Wel schreef de kerkeraad niet te kunnen oordeelen over alle schorsingen en afzettingen enz.; maar zeker kan de kerkeraad oordeelen en heeft ook metterdaad geoordeeld uit de hem toegezonden stukken en publicaties over de schorsing en afzetting van Prof. Dr K. Schilder, de schorsing van Prof. Dr S. Greijdanus en van Ds C. Stam (n.b. in eigen Classis geschied) en de wering van den toenmaligen candidaat H. J. Schilder. Ook die nam de kerkeraad nog voor zijn rekening."

Hier is dus een duidelijke, schriftelijke situatieteekening verkregen. En bUjkt, dat men zich niet schaamt rond voor het voor vast en bondig-houden der befaamde „leeruitspraken" uit te komen.

Er is wat dit betreft dus NIETS veranderd sinds de vrijmaking.

En deze is dus nog evenzeer noodig!

En tracht de Kerkeraad van Ter Apel zich ter zake de gedane schorsingen enz. wat op de ruimte te houden, uit het schrijven van diaken J. Duisterwinkel bhjkt wel duidelijk, dat ook hier van geen bekeering of verandering der gedachte sprake is.

En toch het betreft hier geen kerkeraad, die „plus synodalist que la Synode" is. Het betreft hier juist een van die „hereeniging" zoekende, althans begeerende kerkeraden. Want in zijn gemelden brief schreef deze kerkeraad ook:

„Voorts is U bekend, hoe de kerkeraad alhier biddend begeert, dat de kerkelijke breuk wordt geheeld; hij verblijdt zich daarom over alleriei pogingen, die in beide kerkformaties worden gedaan, om daartoe te komen. Juist daarom te meer is het wenschelijk, dat de „bezwaarden" in onze Geref. Kerken blijven, om alzoo invloed uit te oefenen op den gang van ons kerkelijk leven."

En nu wat betreft de schuldbelijdenis. Daarover wordt thans veel gesproken. En reeds verklaarde men van zekere zijde, dat als dit nut kon afwerpen, men wel schuld wilde beUjden. Maar in den brief van diaken • J. Duisterwinkel vond ik een goede schuldbelijdenis. Een met welke wij allen voor ons deel en op onze wijze behooren en zeker ook gaarne willen instemmen. Hij schreef in aangehaalden brief aan den kerkeraad:

„Sedert geruimen tijd heeft hij bezwaren tegen den gang van zaken in „De Gereformeerde Kerken". Den laatsten tijd zijn deze bezwaren hem echter zoo zwaar gaan wegen, dat hij nu zoekt zijn geweten te ontlasten.

Hij wil daarbij gaarne zijn schuld belijden, . dat hij niet eerder deze kwestie officieel in Uw midden aan de orde stelde, en zoo mede schuldig staat aan het voortleven in zonde van hiërarchie en kerkscheuring van de Gereformeerde Kerk van Ter Apel."

En in zijn brief aan de Gemeente belijdt hij eveneens openlijk schuld,

„dat hij zoo lang medeschuldig heeft gestaan aan het verval, dat zich ook in de kerk van Ter Apel openbaarde, door daarin te berusten."

Dit is een schuldbeUjdenis, waarin zich aan ons het broederhart ontdekt. En dit is de schuldbehjdenis, waar om gebeden en waartoe opgeroepen moet worden.

V. B.

Naschrift. De synodocratische kerkeragd is te schorsen, al zal het hem niet overkomen. Hij zegt n.l. wèl 1946, maar niet 1944 te aanvaarden. Maar 1946 liet het overgroote deel van de uitspraken van 1942—-1944 staan; en heeft op dat ééne punt, waarop een uitspraak „vervangen" werd verklaard: het vervangende deel is geheel gelijk, zakelijk, aan het vervangen deel, dat trouwens naar Schrift en belijdenis was. Als dus de kerkeraad niet 1944 aanvaardt, zooals hij verzekert, doet hij veel meer dan anderen, die deswege uitgestooten zijn. Is hem dat niet duidelijk? En — beweegt hem dat niet?

„OnmogeUjk oordeelen" over besluiten. Dus on-beoordeeld aanvaarden? Waar büjft de toetsingsplicht? Waar de msinneMjkheid? Waar de „eenigheid"? Blinde gehoorzaamheid, is die tegenwoordig sieraad van „Gods Huis"?

We verblijden ons, dat in Ter Apel de oogen open­ gaan.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen