Buitenland.

Frankrijk. De p e r m a n e n t e c o m m i s-s i e der o f f i c i e u s, e : s y.n ode. K w ijn e n d e g e e s t e 1 ij 1^^»^^ n d der Geref. kerken.

De Gereformeerden in Frankrijk, die tot de

officieuse synodale organisatie gekomen zijn, verkeeren in den waan, dat zij bijna dezelfde kerkenorde hebben aangenomen, als die welke hunne Gereformeerde vaderen hadden. Wij meenen ten onrechte. Er is menig punt in de officieuse organisatie aan te toonen, waarin men kennelijk van de Gereformeerde beginselen is afgeweken. Ons dunkt dat de afwijking duidelijk genoeg is, als men let op de benoeming door de synode van eene permanente commissie.

Deze commissie is geroepen om de reglementen der synode uit te voeren, houdt de loopende zaken gaande en bereidt de vergadering der synode (die om de 3 jaren gehouden wordt) voor. «Belangrijke quaestiën worden voor haar gebracht, hetzij om door de commissie te worden beslecht, hetzij om door haar voor de particuliere synoden te worden gebracht. Ook kan zij ze brengen voor de verschillende administratieve commissiën, die mede door de algemeene synode benoemd werden.”

Aldus beschrijft Ze Christianisme au XlXe siècle den werkkring van de permanente commissie.

Men keurt zulk eene commissie noodig, omdat de synode slechts om de drie jaren vergadert. Maar waarom niet telken jare de synode bijeengeroepen? In de dagen, toen het reizen heel wat moeilijker was en men door het bijwonen eener synode gevaar liep zijn leven er mede te verliezen, kon men elk jaar samenkomen.

Wel werd in 1727, in een der synoden »in de woestijn", een soort van «buitengewone raad" benoemd, om spoedeischende zaken te behandelen, doch men vergete niet, dat de revolutionaire denkbeelden meer en meer onder de Hugenoten begonnen te heerschen. Bovendien had zulk een buitengewone raad minder gelegenheid om eene heerschende macht uit te oefenen, omdat de synode elk jaar vergaderde.

Te betreuren is het, dat de Gereformeerden, die gemeend hebben, buiten het officieele kerkverband om, eene officieuse organisatie te moeten in het leven roepen, zich niet principieel op Gereformeerd standpunt konden stellen. Met opzet zeggen wij, dat zij zich niet op Gereformeerd standpunt konden stellen. Immers tevergeefs ziet men in de Fransche bladen of tijdschriften, die men bij de z.g. Christelijke pers rekent, naar eenig teeken uit, waaruit blijkt, dat men is gaan onderzoeken, naar welke beginselen de vaderen in leer en kerkregeering handelden. De actie, die het Reveil in het even riep, is verstorven, en daardoor is zekere »malaise", als wij het zoo eens mogen noemen, op geestelijk gebied ontstaan. Jammer maar dat men, om betere toestanden te verkrijgen, llerlei middelen voorslaat, die of bedenkelijk oeten genoemd worden, 6f de kwaal niet in den wortel aantasten

Zoo stelt eene dame, die een brief schreef aan een der redacteurs van Eglise libre, voor, om op Roomsche manier de bedehuizen altijd open te laten, opdat een ieder die er behoefte aan had, zich een tijdlang zou kunnen afzonderen voor het gebed. Deze dame^ die door den heer Ed. Monod gehouden wordt voor eene vrouw van beproefde vroomheid, is van meening, dat onmogelijk alle leden van een gezin de godsdienstoefeningen des Zondags kunnen bijwonen. Hierin moet men haar gelijk geven, daar toch in de meeste Gereformeerde gemeenten slechts éénmaal godsdienstoefening gehouden wordt. Ook meent zij dat de meeste Gereformeerden geen huisgodsdienstoefening kunnen houden, vooral niet in een stad als Marseille, waar men zulke drukke zaken heeft! Maar middenin de drukte zou men wel eens een oogenblik kunnen vinden om naar een kerk te gaan, vooral wanneer zij niet te ver af gelegen is. Er zijn zielen die in de eenzaamheid willen zijn, maar daartoe tehuis geen gelegenheid hebben.

Voor zulke personen zou men in een of ander deel van de kerk, dat wat achteraf is gelegen, een soort van tafel-altaar kunnen plaatsen, met een duidelijk gedrukten Bijbel er op. Dan moest men daar bij leggen: i. een gezangboek; 2. een gebedenboek; 3. een boek, waarin de Bijbel verklaard wordt, en 4. een goed traktaatje, dat men naar huis zou mogen nemen. Verder zou deze schrijfster gaarne zien dat er eenbidstoel stond, die tot knielen noodigt, terwijl misschien ook een zwart kruis op den naakten muur nuttig zou zijn, om den Gekruisigde in herinnering te brengen.

De heer Monod meent, dat de Fransche Gereformeerden zich aan deze nieuwigheid zullen stooten, terwijl de dame »van beproefde vroomheid" van oordeel is, dat zij er zich weldra aan zullen gewennen. Toch meent zelfs de heer Monod, dat de gedachte zijner correspondente zeer veel aanbeveling verdient.

Doch volgens ons zou de geestelijke matheid er nog door vermeerderd worden. De heer Monod schijnt niet te begrijpen, dat, wat hij voorstaat, eenvoudig terugkeer is naar Rome. Hoe jammerlijk ook, dat in het hoofdorgaan van het Fransche Protestantisme, zonder protest van de zijde der redactie, wordt uitgesproken, dat men het in steden als Marseille te druk heeft om aan eene huisgodsdienstoefening te denken.

Een ander schrijver in de Eglise libre wijt den dorren geestelijken toestand der Geref. kerken aan den geringen ijver, dien vele predikanten op de kleinere plaatsen aan den dag leggen. In de grootere steden zijn de predikanten overladen met werk, doch in de kleinere plaatsen arbeiden zij over het algemeen niet genoeg volgens den heer Zingi. Er moest geen gemeente zijn, waar niet ten minste tweemaal des Zondags gepredikt werd, met nog éen dienst in de week er bij; maar nu heeft men in de meeste gemeenten slechts eens kerk. Bovendien staat in vele kerken de dienst des zomers gedurende eenige weken stil. In vele gemeenten bezoekt de predikant niemand; hij gaat enkel de .gemeenteleden bezoeken, wanneer zij hem laten roepen, hetgeen alleen het geval is bij ziekte.

Zoo zou het euvel dan voornamelijk bij de predikanten liggen; terwijl een ander het bij de gemeenteleden zoekt. Volgens ons zouden gemeenteleden en ambtsdragers wel doen, met te onderzoeken in hoeverre men was afgeweken van de Gereformeerde belijdenis. Het hoofddenkbeeld, dat steeds het leven is geweest der Gereformeerde kerken, »de Souvereiniteit Gods", heeft men laten varen. Ons is geen enkel Fransch godgeleerde van eenigen naam bekend, die een lans gebroken heeft voor de zuivere Gereformeerde leer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen