De martelaren.

XV.

Mr. PETRUS, Pastoor te Douai.

In de eerste helft der i6de eeuw was, gedurende eenige jaren aan zekere kerk te Douai (in de zuidelijke Nederlanden) een pastoor werkzaam, van wiens naam wij niets meer weten, dan dat hij Mr. Petrus geheeten werd. Deze man predikte anders dan de andere pastoors. Men kon aan zijne prediking wel merken, dat hij bekend was met de waarheid des Evangelies^ zooals die door de mannen der Hervorming was aan het licht gebracht. Toch durfde hij met haar niet in hare volle zuiverheid voor zijne gemeente op te treden. Desniettemin werd hij in 1538 aangeklaagd van ketterij en in de gevangenis gezet. Toen men hem voor de geestelijke rechtbank bracht, verdedigde hij zich en de waarheid, die hij beleed, met gronden, aan de Heilige Schrift ontleend, maar .zijne tegenstanders wilden van geene verdediging hooren. Mr. Petrus hield door 's Heeren genade vol, ja werd, onder den druk, dieper in de waarheid, die hij vrijmoediger beleed, ingeleid. Zijn grootste tegenstander was de wijbisschop van Arras en bisschop van Salybry, »een onaangenaam, onhandelbaar mensch, die zeer verblind, een gierigaard en een bedrieger was." Ketter en kerk waren twee woorden, die als bestorven waren in zijnen mond. Met den naam van ketter bestempelde hij allen, op wie het vermoeden rustte, den nieuwen godsdienst te zijn toegedaan. Voor de kerk verklaarde hij op te komen, als hij de ketters aantastte. In zijne gesprekken met Mr. Petrus, voegde hij dezen o. a. toe: »Uwe leer en woorden zijn kettersch, ergerlijk, slechtklinkend, schandelijk en van dien aard; dat heilige ooren daardoor vergiftigd en geërgerd worden." En: »Uwe leer is tegen onze moeder de heilige kerk, hare instellingen" enz. Alle pogingen, om onzen Mr. Petrus tot andere gedachten te brengen, leden schripbreuk op zijn eenvoudige belijdenis naar den Woorde Gods, zoodat de geestelijke overheid hem eenen halstarrigen ketter verklaarde, die der priesterlijke bediening onwaardig was, en aan de wereldlijke overheid overgaf, om met hem te doen naar het recht eens ketters. Wat geschieden zou, was te voorzien. Hij werd ter dood veroordeeld. Op den dag zijner terechtstelling werd hij door den bovengenoemden bisschop ontwijd. Onder dit alles prees onze martelaar den Heere, »dat Hij hem deze eer be wezen en zijnen onreinen rok had uitgetrokken, waarin hij aldus geleefd had, en waarin hij ook zou bedorven zijn, indien God faem deze barmhartigheid niet bewezen had.'" »Scheert, scheert, snijdt en neemt alles weg, opdat er niets overblijve, want dat heb ik van ulieden ontvangenmaar het ware priesterschap, dat God mij inwendig geschonken heeft, waardoor ik mij aan Hem heb overge­ geven en tot eene offerande geheiligd, is niet in uwe macht, om mij dat, naar uw goedvinden te ontnemen, " zoo riep Mr. Petrus den geestelijken toe. Na de ontwijding werd hem een wereldlijk kleed aangedaan en hij overgegeven om verbrand te worden. Op weg naar den brandstapel, bad hij God hem in den laatsten strijd te versterken. Velen van zijne kudde waren getuigen van zijnen God verlieerlijkenden uitgang. Sommigen weenden, anderen smaalden. Enkelen werd dit sterven ten zegen, daar zij van toen af begonnen te vragen naar de belijdenis waarvoor, en de kracht waardoor dezen belijder zonder vreeze kon sterven.

JAN MARLAR.

Jan Marlar was in 1541 student aan de hoogeschool te Leuven. Toen hij op zekeren dag naar huis ging, moest hij het kleine stadje Orchus, .niet ver van Docrai, doortrekken. Daar verkondigde hij aan sommigen het Evangelie. Nauwelijks was dit den magistraat van Orchus ter oore gekomen, of hij liet Marlar gevangen nemen. Den 2den November werd hij overgeleverd aan Mr. Jan de Latre, in dien tijd beambte bij den gouverneur van Docrai. Niettegenstaande pogingen aangewend werden, om hem te overtuigen van zijne dwalingen, zelfs in tegenwoordigheid van de overheid, bleef Marlar bij zijne belijdenis; ja hij wist zijne tegenstanders te schande te maken. Ten slotte werd hij den wereldlijken rechter overgeleverd, die hem ten vuurdood doemde, welken dood hij den 2osten Januari 1542 standvastig en geduldig onderging.

MARGARETHA BOULARD.

Drie dagen na Jan Marlar werd ook aan Margaretha Boulard haar vonnis »om levend begraven te worden", voltrokken. Zij was de weduwe van eenén burger van Orchus, George Martius, en zeer ijverende voor de waarheid, die zij zelve had mogen grijpen. Den isten November werd zij door de overheid gevangen genomen en den daaraan volgenden dag aan het gerecht te Docrai overgeleverd. Toen men haar aangaande haar geloof ondervroeg, beleed zij, zonder schroom, wat zij uit de Heilige Schrift had geleerd. De veroordeelde werd in een_ kist gelegd en daarna met aarde bedekt, waarschijnlijk nadat zij te voren geworgd was met een strop, die onder het schavot toegetrokken werd.

HECTOR REMY.

Op het einde van het jaar 1542 werd Hector Remy te Bouvignes, een dorp niet ver van Orchus, waar hij griffier was, gevangen genomen en op zijne heerlijke belijdenis van den Christus te Douai onthoofd.

MATHINETTE DU BUISSER

Mathinette du Buisset, echtgenoote van Hector Remy, eene eerbare en deugdzame vroitw, beleed evenals haar man den Heere, en werd te Douai levend begraven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen