Voor Kinderen.

STOKOUD EN ZESTIEN JAAR.

HEREEND EN GESCHEIDEN.

XVI.

Spoedig vertrok Lukas naar Durham. Opeen dorpje in die streek vond hij zijn zuster, die van blijdschap haast niet kon spreken, toen ze haar broeder, dien zij niet verwacht had ooit weer te ontmoeten, levend en gezond voor zich zag staan. Hartelijk werd Lukas ook door haar echtgenoot ontvangen, en de veertien dagen die hij bij zijn schoonbroeder doorbracht, vlogen om. Lukas, die veel van zijn zuster hield, verblijdde zich, dat haar zulk een lieflijk lot was te beurt gevallen, en uren lang luisterde hij als zij vertelde van moeders laatste dagen en haar tevreden en zalig sterven.

Beviel het aanvankelijk onzen vriend daar niet slecht, toch voelde hij zich niet zoo geheel op zijn gemak in het huis zijns zwagers. Het ging hem er namelijk te vroom toe. Niet dat Lukas er tegen had. Zondags eens ter kerk te gaan of een lied ter eer des Heeren te zingen, maar hij vond er, gelijk velen in die dagen, ook niets in, een avondje in de herberg door te brengen en dan te zitten drinken en spelen. Hij wilde God en de wereld te gelijk dienen, gelijk zoo velen, die vergeten, dat dan ten slotte altijd de wereld het wint. Twee heeren dienen kan niemand.

De jonge predikant, Lukas' zwager, wist dat ook en wees er hem op met liefderijken ernst. Doch in plaats van den goeden raad aan te nemen, werd Lukas ontstemd en zei:

„Wat kwaad doe ik! Ik ben geen slecht mensch. Ik kan toch niet altijd in de kerk zitten en in den Bijbel lezen."

Met zulke dwaze redenen trachtte hij er zich af te maken, terwijl hij in zijn hart wenschte, dat hij een anderen zwager mocht gekregen hebben, dan dezen, die zoo lastig godsdienstig was.

't Begon Lukas al spoedig bij zijn zuster min of meer te vervelen, en zoo was het dan eigenlijk een uitkomst voor hem, toen er een brief kwam van dominee Flavel. Deze had te Londen onderzoek laten doen bij de gemeente der Hugenoten, en al zeer spoedig vernomen wie de Rideau's waren en waar zij woonden, 't Kwam alles overeen met wat zij hadden geschreven; zij verblijdden zich van hun broer te hooren, van wien Lukas een brief had meegebracht, en waren gaarne bereid zijn voorslag aan te nemen en naar de nieuwe wereld te gaan.

Zoodra onze vriend dit alles wist, besloot hij naar Londen te gaan en de Rideau's op te zoeken. Hij nam afscheid van broer en zuster en kwam, na een vrij lange reis, gelukkig in de hoofdstad van Engeland aan. Zonder veel moeite gelukte het hem, de gezochten te vinden, 't Waren twee broeders en een zuster van Rideau, die allen, gelijk we reeds zagen, om des geloofs wille, Frankrijk hadden moeten ontvluchten. Lukas die hun van de afwezigen broeder kwam vertellen, die hem zelf had gesproken, was hun een welkome gast, gelijk ze niet nalieten, hem op allerlei wijs te doen merken.

Na alles wel overwogen te hebben, besloot men dat het best zou zijn, op dezelfde wijs te reizen als Lukas gedaan had, namelijk ten deele over zee en overigens te land. Er gingen telkens schepen naar de Engelsche bezittingen in Noord-Amerika, en zoo was het dan ook niet moeielijk, een gelegenheid tot overtocht te vinden. Doch nu kwam bij Lukas een gedachte op. Hij was het vrije leven, nu hier dan daar, allengs gewoon geraakt, en voelde op het oogenblik wei nig lust, om in Engeland ergens zich neer te zetten en daar te blijven. Al was het zeemansvak hem minder bevallen, hij kon toch in Amerika zijn geluk beproeven, en zou dan wie weet nog hoeveel vreemde landen en volken zien, en wellicht nog een rijk man worden. Dat was meer gebeurd.

Geheel van deze gedachte vervuld, maakte hij nog eens de reis naar Durham, om van broer en zuster afscheid te nemen. Vreemd zagen de predikant en zijn vrouw op, toen Lukas kwam vertellen, dat hij hen weldra weer ging verlaten, wie weet voor hoe lang. Zij trachtten op alle wijs hem van zijn plan af te brengen, en wezen hem er op, hoe hij ook in Engeland best zijn bestaan kon vinden, en als hij bij hen wilde blijven en in Durham werk zoeken, hun huis voor hem open stond. Doch Lukas bedankte, al zei hij er niet bij, dat hij liefst niet dagelijks in een gezin verkeerde, waar de Heere God gediend werd. Zoo was dan al spoedig alles beslist en na de zaak en den vertrekkende den Heere bevolen te hebben werd er afscheid ge nomen. Voor hoe lang? Dat wist niemand, en kan ook ik den lezer niet zeggen. Want dat ze elkander ooit hebben weergezien is mij niet gebleken.

Niet lang daarna scheepte Lukas Short zich met zijn nieuwe vrienden in, na den ouden vrienden en ook Ds. Flavel hartelijk vaarwel gezegd te hebben, die hem alle goeds wenschten. De Dominee inzonderheid, herinnerde hem aan de dagen zijner jeugd, hoe bij niet veel lust betoonde in den dienst des Heeren, en drukte hem op het hart, toch in den vreemde God niet te vergeten, gelijk zoo vaak geschiedt. Lukas bleef daar niet ongevoelig onder en deed allerlei belotten, gelijk hij die vroeger aan zijn moeder had gedaan. Doch ongelukkig vergat hij al spoedig bij al de bemoeienis en drukte van de reis, wat hij bij den leeraar had gehoord. Er zijn helaas, veel menschen, wiens hart is als het doornig veld, uit de gelijkenis. Het goede zaad valt er wel in, maar de doornen verstikken het. En tot die doornen behooren ook, zegt de Heere Jezus, de zorgvuldigheden dezer wereld en de verleiding des rijkdoms.

De reis naar Boston duurde heel lang, juist niet tot genoegen der Franschen, die nog nooit langer dan één dag op zee geweest waren, en dan nog maar eens. 't Liep echter gelukkig alles zonder onheilen af en toen men, na een paar maanden, voor Boston het anker wierp, kon men Hem den dank brengen, die over wind en golven gebiedt en hen dusver veilig had geleid.

Het eerste wat nu te doen stond, was een boodschap naar Rideau te zenden, wat niet zoo gemakkelijk ging, wijl Engelschen en Franschen juist niet op den besten voet met elkaar stonden. Eindelijk gelukte het, doch het duurde nog lang eer er antwoord kwam. Toen dit echter verscheen, was het wel het beste dat komen kon. Want in plaats van een brief, kwam de man, wiens antwoord gewacht Werd, zelf.

Welk een vreugd des wederziens dat was, kunt ge begrijpen. Vele jaren had men elkander niet gezien; ja, de jongste van 't gezelschap, kende zelfs den oudste ter nauwernood. Doch de vreugd der hereeniging, deed alle leed vergeten en er kwam geen einde aan het vragen en vertellen. Verblijdend was te zien, hoe deze lieden, die om des gelools wille zooveel verloren hadden, er toch niet aan dachten, ona aardsch voordeel te buigen v-oor den paus en de dwalingen van Rome aan te nemen. Wel wisten ze, dat, deden zij zoo, hun een goed leven in hun vaderland wachtte, maar ze wilden liever met het volk Gods kwalijk gehandeld worden, verwachtende een beter vaderland, het hemelsche.

Daar Rideau ook ditmaal slechts kort blijven kon, werd besloten, zoo spoedig mogelijk weer de reis naar Louisiana te aanvaarden. Daar de tocht over land bijna ondoenlijk geweest zou zijn, besloot men, gelijk ook Rideau gedaan had, zoo ver mogelijk over zee te gaan. Weldra werd de reis aanvaard.

Doch telde het gezelschap nu een nieuw lid, daartegenover stond, dat een vroegere reisgenoot ontbrak. Dat was Lukas Short.

Verbaasd had Rideau opgezien, toen zijn nieuwe vriend en medewerker hem vertelde, dat hij niet naar Louisiana wilde terugkeeren, maar nu hij alles in orde had gebracht, liever onder zijn landgenooten en in de meer bewoonde streken wilde blijven. Al kon Rideau daar niets tegen inbrengen, wijl het zeer begrijpelijk klonk, toch kwam 't hem geheel onverwacht en deed het hem zeer leed. Had hij geweten dat Lukas al lang dat voornemen had gekoesterd en ook, welke redenen hem daartoe dreven, hij zou nog meer verdriet gehad hebben.

Zoo zou dan elk zijns weegs gaan. Men nam zeer hartelijk afscheid van elkaar en 't was moeilijk te zeggen, in wiens gemoed de meeste dank baarheid sprak. Want men had over en weer elkaar gediend. Of ze echter ooit weer van elkaar zouden hooren was onzeker, en of er ooit van wederzien sprake zou wezen nog minder. Rideau, die in een vurig gebed, allen den Heere had opgedragen, stond er op, dat Lukas, die nog niet kon zeggen, waarheen hij ging, zoodra mogelijk eens zou schrijven. En zoo gingen ze uiteen; de een noord-de anderen zuidwaarts, in het groote, nog zoo weinig bekende en bevolkte Amerika.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen