Buitenland.

­ Noorwegen. Opwekking in het Noorden.

In Christiania en omstreken is eene opwekking van het Godsdienstig leven ontstaan. De grootste vergaderzaal van de inwendige zending in die stad bevat eiken avond van 4—5000 personen, en de menschen moeten een paar uren voor het begin der samenkomsten korcen om een plaats te vinden. Men houdt vergaderingen voor jonge mannen, jonge dochters, voor „zoekenden" altijd met hetzelfde resultaat. Zelfs in gevangenissen doet de opwekking hare werking gevoelen.

Men noemt den jongen Albert Lunde, een 26 jarigen boerenzoon van het Westland van Noorwegen, als den man die den stoot tot deze beweging gegeven heeft. Plij verioefde een tijdlang in Amerika' en kwam daar tot een welbewust christelijk leven. Hij liet zich in Amerika op nieuw doopen, maar niet door een predikant eener Baptistische gemeente, maar geheel privatim, wijl hij zekeren drang gevoelde om zich te laten doopen en toch zijn Luthersche vaderlandsche kerk niet wilde verlaten. Dit standpunt is hij ook blijven innemen, nadat hij tot zijn vaderland was teruggekeerd hij wil zijn vaderlandsche kerk dienen en gtcu gemeente van wederdoopers stichten. Hij beschouwt zijn wederdoop als eene private zaak en spreekt daarover in zijn toespraken niet, gelijk hij het geheele stuk van den doop daarbij niet aanroert. Overigens is zijn spreekmanier eenvoudig en gespeend aan methodistische manieren. Hij weet duizenden aan zijne lippen te laten hangen, vooral in de „navergaderingen". De Luthersche predikanten van Christiania stonden hun preekstoel aan Lunde af, terwijl ook de zalen voor de inwendige zending bestemd, voor hem open stonden.

In den laatsten tijd heeft Lunde zich naar de hoofdstad van Noorwegen, C.iristiania, begeven, waar hij in de Blasieholmskirche vooreen groot gehoor predikte. Van daar uit zal hij naar Drammen, Drontheim enz. gaan. De predikanten der Luthersche kerk trachten de beweging in kerkelijke banen te brengen en zeggen, dat zij door de ervaring geleerd zijn, dat zulke opwekkingstijden goede vruchten voor de kerk opleveren, wanneef namelijk de opgewekten gezonde leiding krijgen.

De stemming der Noorsche bevolking is in deze dagen ernstig, tengevolge van de gebeurtenissen op staatkundig gebied. Voor het eerst sedert 1814 zijn de Noren het geheel met elkander eens.

De tweespalt tusschen Zweden en Noorwegen spruit voort uit het feit, dat de Zweden de Unie der beide landen gronden op den vrede te Kiel van 4 Jan. 1814, waar de Deensche koning Noorwegen aan den koning van Zweden overliet, terwijl de Noren dezen vrede nooit erkend hebben. De laatsten beroepen zich op de conferentie te Mosz van 14 Augustus 1814. waarop Noorwegen als een vrij, zelfstandig land erkend is, met Zweden alleen verbonden, doordat het denzelfden koning hebben zou. Nu is Noorwegen nooit door Zweden als geheel zelfstandig behandeld, want de leiding in de dingen van de buitenlandsche politiek ging altijd alleen van Zweden uit. Toen de Rijksdag van Noorwegen besloot een eigen Noorsch Consulaatwezen in het leven te roepen, weigerde de koning dit besluit te sanctioneeren. Daarop heeft Noorwegen den band met het koningshuis, dat ook over Zweden regeert, verbroken. Wat het einde hiervan zijn zal, is niet te berekenen. In elk geval is het gelukkig, dat een geestelijke opwekking in beide landen ontstaan is, die wellicht in staat is ook op staatkundig gebied een invloed ten goede uit te werken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen