„Wij vliegen daarheen”.

[NIEUWE JAAR].

Aangaande de dagen onzer jaren, daarin zijn zeventig jaar, of, zoo wij zeer sterk zijn, tachtig jaar; en het uitnemendste van die is moeite en verdriet; want het wordt snellijk afgesneden, en wij vliegen daarhenen. Psalm 90 : I0.

We hebben een gebed van Mozes. £a hoe aangrijpend is 't dan niet, het gebed van zulk een „man Gods" te mogen beluisteren. Te beluisteren vooral bij de wending van het jaar, nu Mozes in dat gebed zoo diep ingaat in het ijdele, in het snel voorbijgaande van ons menschen levensduur. Vooral na oude jaar, in den vroegen morgen van het dan weer komende jaar, spreekt dat gebed van den man Gods ons op zoo aangrijpende wijze toe.

„We vliegen daarheen“! roept hij in zijn bidden tot zijn God uit. Een zoo teekenachtige zielsuiting, al mag ondersteld, dat hij op verre na dat „daarheen vliegen" nog niet zóó intens verstond, als dit ons gegeven is.j Denk slechts aan de twee machtige bewegingen die elk onzer van de ure zijner geboorte af tot nu toe, al rusteloos door, bij dagen en bij nachten heeft meegemaakt. Onze aarde draait om haar as met een snelheid van 464 meter in elke seconde. Dat maakt 1670 Kilometer in het uur, of een afstand van ver over de 300 uren gaans. En behalve deze beweging, die opkomt uit de wenteling van de aarde om haar as, grijpt er tegelijk, nacht en dag door, een tweede, heel andere beweging plaats door de wenteling van de aarde om de zon, die in elke seconde 29.5 Kilometer bedraagt, alzoo bijna 1800 Kilometer in elke minuut, ruim 100.000 Kilometer elk uur, en bijna twee en een half millioen Kilometer eiken dag. Die dubbele 'pijlsnelle beweging van onze aarde om haar as en om de zon, maken we allen, gioot of klein, zonder ooit één minuut oponthoud, mede. Ea op die alzoo voortvliegende aarde bewegen we ons dan nog at en toe met de snelheid van 60 en meer Kilometer per uur in een spoortrein, of op een snelle mailboot naar Amerika. Bedenkt ge nu, dat we te voet reeds ruim 10 uur noodig hebben om van de hoofdstad van ons land naar de residentie te wandelen, en dan in rechte lijn toch slechts 63 Kilometer afleggen, dan kunt ge u althans eenig denkbeeld maken van de duizelingwekkende snelheid, waarmede onze aardbol ons door het luchtruim doet ijlen, om 2I/2 millioen Kilometers in één etmaal af te doen.

Mozes wist dit niet. Öit alles is pas later opgemeten. Maar van achteren voelen we dan toch, hoeveel meer dan hij zelf inzag, zijn lied 't ware woord greep, toen hij uitriep: We vliegen daar heen!

Geen postduif evenaart de aarde in haar vlucht, geen adelaar doorklieft het .luchtruim met ook maar iets van de snelheid waarmee heel de aarde rusteloos bij dagen en bij nachten de ondndige ruimte van dtn dampkring doorklieft.

Die alomvattende gedachte past Mozes nu toe op onzen korten levensduur. Wat zijn de zeventig, of zoo ge 't zeer hoog neemt, de tachtig jaren van een rijk voleind menschelijk leven? En als ge dan den loop van den tijdwijxer op het uurwerk narekent, hoe zonder ophouden brokkelt dan ons korte leven niet bestendig af. Wat is, als ge in noeste vlijt voortarbeidt, een twee-, drietal uren, wat is in die uren de minuuttik? Hoe is de nieuwe week die inging, niet weer om en uit, eer ge er op verdacht zijt. Hoe glijdt ge niet uit maand inmaand, zonder schier den overgang te gevoelen. En als weer de Decembermaand doorleefd is, en de klokslag van het middernachtelijk uur weer een nieuw jaar inluidt, hoe verzinkt dan de heugenis van het jaar dat weer afgesneden werd, niet in saampakking der oogenblikken, die uw herinnering nog poogt vast te houden.

Eerst jagen we dan bovendien zelf mee. Als 't even kan de wieg uit en loopen aan den leiband. Van kindeke kind en van kind jongen gorden. Dan groeien en groot worden. Hoe eer hoe liever man zijn. En zoo jaagt 't voort en verder, tot we eindelijk de helft van de eeuw doorgaan. En dan binden we in, en dan kort 't leven veel sneller op, dan wij zslf en de onzen het wenschen. Maar de tijd gunt u geen rust. Het jaagt al voort en verder. Straks il de eindpaal bereikt, eer ge er op bedacht waart. De dood overvalt u. En als ge, naar het graf uitgedragen, het afgelegde levenspad nog zelf in een aangrijpend woord kondt afbeelden, wat zon 't dan anders zijn dan 't zoo intens ware woord van den man Gods: Ook ik vloog daarheenl

Jaar in jaar uit liet dat leven ons nauwelijks een scherp afteekenende heugenis achter. Zoo enkele machtige gebeurtenissen. Van 't ingaan in bediijf en beroep. Van onze bekeering tot onzen God. Van een huwelijk dat ons leven verdubbelde. Van kinderen die ons geboren werden. Van 't uitdragen naar 't graf van dierbare panden. Van een machtigen tegenslag in 't leven of een onverwacht geluk dat ons ten deel viel. Dat bleef heugen. Maar al het andere trekt zich al spoedig in den nevel der vergetelheid terug. De jaren die achter ons liggen, ze krimpen al in. Ten slotte laten ze niet anders achter dan een zwevende, vage, flauw zich afteekenende herinnering. En dit was dan al ons leven. Zoo vlogen we daarheenl

Nu speelt hier genade in. Het leven van 't oogenblik eischt zoo algeheele inspanning van onze krachten, dat ons leven zichzelf verderven zou, zoo we te machtig, te sterk en te somber gestemd, aldoor terugleefden in ODB verleden. Daarom schonk onze God ons beide, van denéénen kant de macht om de heugenis op te wekken, en van den anderen kant het rijk vermogen om ons geheel te geven aan onze levenstaak van het heden.

Ernstig leeft daarom alleen hij, die deze beide in 't juiste evenwicht weet te houden. Voor onze levenstaak in 't heden al de toewijding van onze presente levenskracht, naar hart en hoofd. Maar ook te midden van dat drukke leven de ure van afzondering, van in zichzelf zich terug te trekken, van teruggaan in 't verleden, van de overdenking van ons innerlijk zielsproces, vaa een nogmaals in klare heugenis omvatten van al wat in 't leven door onzen God ons welgedaan, en helaas door ons tegen den Heilige gezondigd is.

De adelaar doorklieft 't luchtruim en kent een vliegen in jagende vaart, maar hij kent ook de oogenblikken dat hij zich op de rotispits neerzet, of op de takken van den hoogeboom uitrust. En zoo ook moet uw leven zijn. Niet fladderen als een musch, niet van tak op tak springen als de kwartel, maar als de leeuwerik pijlsnel opwaarts stijgen, of jagen in koninklijke vaart als de adelaar. Uit heel de schepping, en zoo ook uit de dierenwereld, spreken ons de beelden toe, die ons onze roeping toonen, maar in de vogelenwereld zijn het niet de lage spreeuwen, maar zijn het de vorstelijke vogelen vol majesteit die u de roeping van uw Schepper brengen. Maar juist daarom hoort bij die snelle vaart de ruste, bij dat stijgen naar omhoog het teruggluren in de laagte. En zoo moet 't ook met u in 't nu ingetreden jaar zijn.

U van uw taak en roeping kwijten met van God gekroonde veerkracht. Niet in 't sombere mijmeren uw kracht verspillen, maar krachtig de armen uitslaan tegen den stroom dien ge door klieft. Maar dan ook de oogenblikken kennen, dat ge inkeert in u zelf, en niet rust eer ge uw God vindt.

Vliegen daarheenl tot eens de eeuwigheid zich ook voor u ontsluiten zal.

Maar dan ook, opdat die eeuwigheid u zaligen kunne, hier reeds de oogenblikken kennen, dat ge als vooruit in die eeuwigheid inleeft.

Moge het u zoo ook in I9I3 zijnt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen