„Uitgestelde hope krenkt het hart”.

De uitgestelde hope krenkt hel hart; maar de begeerte, die komt, is een boom des lérens, Spreuken 13 : 13.

Bij de intrede van een nieuw jaar ondergaat meer din ésn een gewaarwording alsof hij ee nieuw leven begon, een nieuwe toekomst tegen ging, van de oude zorgen nu af was, en sich een hof va» Eden zag ontsluiten.

Nu kan dit geestelijk «ijn goede »ijde hebben. Ook in het leven onser aangewende overtredingen, tekortkomingen en sonden zitten we maar al te vaak vast aan sleur. Onze conscientie komt er ds^n wel gedurig tegen in verzet, en betere vooraemens komen wel boven, maar de éene dag is zoo volmaakt gelijk aan den anderen, dat het o, soo moeilijk tot een dreken met onse zondige hebbelijkheden komt. £n staat onze ziel er tó6 pijnlijk voor, dan kan metterdaad een d%g die breking in heel ons leven brengt, ons tot een zegen worden. Men voelt dit soms zeer sterk op zijn jaacdeg. Vooral zoo het een jaaidag is met een kroos. Dan verdiept zich voor 't oogenblik het gebed. Dan hun kert men zeifs naar een heiliger leven. En meer dan eens mocht 't dan gelukken snik een ruk aan onze gewoonten te doen, dat we een zondige hebbelijkheid vaa ons voelden afglippen.

En dit nu kan ook de overschuiving van oud-in nieus^jaar ons brengen. Soms zelfs beter nog. Er bestaat toch tuischen onsen jaardag eu den dag van het nieuwe jaar veelal dit teekenerd onderscheid, dat de jaardag ons zoo licht bederft, terwijl de jaaro'/ergang ons in dea regel een oogenblik tot hooger ernst stemt. Onze jaardag wordt zoo licht een klip voor ons, juist door het egoïsme dat 't in ons voedt. Op 200'n jaardiag is ons persoontje 't middelpunt ia het huislijk leven. Alles schikt zich en voegt zich dan naar ons. Ook van buitenshuis komt men ons dan eeren door geschenken, dcoi bezoek, door post en telegraaf. Men isetuigt ons zijn gehechtheid en zijn liefde. Veel goeds wordt oas toegewenscht. Gèscbeu' ken worden ons aaBgeboden. Niet «elden wordt de jaardag zeifs met feestdisch of festijn beslo ten. Voor oas egoisme een zware proef. Het gaat er zoo streelend in. En juist dat bant juist op zulk een intereasanten kvensdag zoo vaak den ernst. Soms maakt liefde en vriend schap 't ons selfs zoo druk, dat er roor inkeer en ernst nauwelijks tijd overblijft.

En juist dit nu is zoo anders als een nieuw jaar begint te loopen. Daa staat ons persoontje in geen enkel oplicht op den voorgrond. Dan on dergaan we de jaarwisseling met allen saam. Er is dan meer ernst om ons heen. Het is, of met nieuwen golfslag de broosheid van ons aardsche leven haar merkteeken weer in ons bewustzijn afdrukt. Het is niet te zeggen, wat zegen er op die manier vaak van den Oude jaarsavoad uitgaat. En ver van zeldzaam zijn de voorbeelden, .dat zulk een avond zelfaanklacht over de biddende lippen kwam, dat ge nade werd ingeroepen, en een veelszins edeler leven, mesr coaform Gods heilige wet, werd ingezet.

Maar afgescheiden hiervan wekt de Jaarswis seling toch em vaak oppervlakkige luchthartige heid ia o»s op. Vaa dat vorige jaar, dat iü zoo menig opzicht drukte, is men nu af. Eennieuw jaar begon. Van dat nieuwe jaar staan debet en credit aog ia blanco. In zijn fantasie bevolkt men die nieuwe toekomst met de aantrekkelijke figuren en met de gegevens vaa on? e droombeelden. Men kan en zal nu opnieuw beginnen. Allerlei plannen spelen door het hoofd. Men zal eens zien, hoe goed 't nu gaat. En zoo glijdt mea uit de realiteit in het spel zijner hope over. Nu men dien bank van 't Oudeja^ir maar over is, komt alles terecht. Met al die sombere indrukken kwam men geen stap verder. Veel beter is het, goedsmoeds te zijn, Men sal nu zijn beste beentje eens voor zetten. Eens een veelbelovende kans wagen. En wie weet, dan kon 't eens alles meevallen, en is men uit zijn zorge uit.

Als daar nu dege ernst, zoo er door berouw gestaalde kracht, zoo er innig geloofsver trouwen achter zit, kan dit .goed zijn, en uitneiHend werisecj maar in den regel is het dat aiei, en schuilt er niets anders in, dan een zich vastklemmen aan de Fortuin. Die Fortuin speelde alle eeuwen door in het menschelijk hart.' Het was zoo sinds eeuwen hier en onder alle volken. En oudtijds had men er zelfs een godia vaa getoovesd, die daK den naam droeg van: „de Fortuia". Sinds sleet dat uit. Onder de beademiag van het Cbiistelijk leven is dat spel met de toekomst wel getemperd, maar da luchthastigheid, waaruit dat spel met de Foiluia opkwam, heeft daarom 't menschelijk hait nog niet verlaten. Zie 't manr aan 't lot spel. Hoe verliefd is niet nog altoos menigeen op dat wagen, en aandurven, en alles hopea van het Lot.

Zoo was het geldelijk. Mea zat m schuld, Mï.ar au zou er winste geboekt worden, en het nieuwe j*ar uitkomst brengen. Zoo was h^t met 't zoeken casr een betrekking. Zoo was het met krankheid die ons plaagde. Zoo was het me kiödetvcrdriet dat 't leven vergalde. Wat ook het leven drukte, de luchthartige wist op alles raad, en als 't nieowsjwr maar weer inging, was immers van dat nieuwe jaar alles te hopen. De fantasie wist 't alles o, zoo vriendelijk in te kleeden. Het was of op eenmaal het pak der sorgen van de schouders gleed. Het jaar zeif was weer nieuw geworden, ca met dat nieuwe jaar KOU 't geluk immers komen.

En wat vordert zulk een luchthart nu met l dit gewaagde spel zijner verbeelding? Wat m anders, dan dat, eer we een drietal maanden d verder zijn, aan al zijn overdreven verwachtingen k weer de bodem is ingeslagen, dat de strop R v^n het vorig jaar hem nog nauwer om de keel l klemt, eu dat de toekomst zich nog donkerder d begint te tinten dan een jaar terug.

Doch zelfs dan geeft zulk een luchthart zich d nog niet gewonnen. Neen, zegt hij das, ge moet u niet verbeelden, dat 't misgaat. Het WHS die eerste drie maanden wel een tegenslag. Maar dat komt alles terecht. Het is alleen m^ar, dat mi/n hope is uitgesteld. Het komt wel, maar niet zoo overhaast als ik had durven hopen.

Zoo houdt hij zich dan met zijn „uitgestelde hope" nog weer week na week op, maar uu reeds mst verflauwden moed, want dat uitstellen van zijn hoop heeft zijn hart toch gekrenkt. De veer van binnen is gerekt en daardoor verslapt. Er zit In dat moegeworden hart de moed van 't begin van 't jaar niet meer. Weer komt er een tegenslag. En ook nu houdt hij zich nog wel. Nog is 't geen ondergaan v^n zijn hope. Maar weer is zijn hope dan toch uitgesteld.

De arme plannenms, ker.

En zoo gaat ’t voort en voort. Telkens uitstel. Telkens harder teleurstelling. En telkens nieuwe krenking van het moegestreden hart. Tot 'tover de helft van 't jaar gaat, en'trtraks weer nau het einde loopt. En dan i« alls moed er uit. Dan is alles sombere nacht om hem heen geworden. En gebroken ligt h«, m 't hart in den boezem.

O, gefeisselïjk; eeb kied van God mag nooit somber zijn. Verblijd u te allen tijde blijft het apostolisch wüchtwoord. De somberheid moordt 't leven der ziel. Vreugde van binnen is voor de kranke «iel «en artsenij.

Mits ge, en hierop komt 't aan, niet uw Fantasie uit de Fortuin, miar uw geloofsvertrouwen uit uw Vader in de hemelen laat werken.

Met Forluiu is ’t altoos glijden en glibberen. Alleen met God is 't altoos veilig.

De uitgestelde hope krenkt 't hatt. In uw God alleen kan uw hart worden gesterkt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen