„Woning maken”.

Jezus antwoordde en zeide tot hem: Zoo iemand mij lief heeft, die zal mijn woord bewaren; en mijn Vader zal hem liefhebben, en wij zullen tot hem komen, en zullen woning bij hem maken. Johannes 14 23.

Er blijft altoos tweeërlei. Er komt door het eloof een gemeenschap van ons mtt Jezus tot taiyi, maar ook eveusoo omgekeerd een geeenschap van Jezui met ons. Tot zelfs in da eeldspraak komt dit uit. Ais Jesui, opstaande m over de beke Kedroas naai Geihsemaué te aan, tot zqa Jongeren zegt: „Ikk ben de wijn-

stok en gij zijt de ranken", wijst de Heet op het inzijn vain zijn discipelen in hun Heiland. £n geheel hetzelfde spreekt zich uit in het apostolische beeld van het mystieke Lichaam. Ook de leden toch bevinden zich ^» het Lichaam, juist zooals de ranken in den wijnstok. Het is het Lichaam dat de leden, het is de Wijnstok die de ranken draagt.

Heel anders daarentegen is de beeldspraak van het „woning maken". Dan toch is er geen sprake van, dat wij in Jezus wonen, maar omgekeerd van een wonen van Jezus in ons. Duidelijk toch spreekt Jezus het uit: „Zoo iemand mij liefheeft, die zal mijn woord bewaren, en mijü Vader zal hem liefhebben, en wij zullen tot hem komen, en woning bij hem maken.”

Er gaat alzoo wel iets aan onze zijde vooraf, namelijk dat we Jezus' woord bewaren, maar dit ziet uitsluitend op de geschiktheid van ons hart om Jezus te ontvangen; de toenadering daarentegen komt ook hier geheel van de God delijke zijde. Niet de geloovige komt hier tot Jezus, maar Jesus komt hier tot den geloovige, £n om dit onderscheid nog te duidelijker te doen uitkomen, zegt Jezus zelfs, dat hij niet alleen komt, maar dat alle komen hier steeds van den Vader uitgaat, en dat als Jezus tot u komt, hij dan met den Vader komt, zoodat de gemeenschap die uw geloovige ziel geniet, tegelijk een samenzijn met den Vader in Christus is.

Doch hierbij blijft 't niet. Er is hier niet alleen sprake van een komen tot den geloovige, maar bovendien, wat veel meer zegt, van een blijven in den geloovige, en wel van een blijven dat bedoeld is als een inwonen in den verloste.

Hiertoe komt 't niet aanstonds. Bij de eerste opwaking van het geloof in ons hart zijn er ook wel genietingen van Jezus' nabijheid, maar meest kort van duur en al ras voorbijgaande, vaak door langdurige verwijdering, soms %elfs door zekere vervreemding afgewisseld. Dit hangt daa meest saam met iemands karakter. Zijt ge gelijkmatig van aard, dan zult ge in de eerste geloofsperiode nog wel niet anders dan een gemeenschap van Jezus op zekeren afstand kennen, maar die betrekkelijk nog niet zeer innige gemeenschap zal dan toch een bestendig karakter dragen. Is iemand daarentegen hartstochtelijk van aard, dan zal 't in die eerste periode van zijn geloof veelal een geweldig np en neder slingeren zijn, Ec zullen dagen voor bijg^an, dat zijn geloof als afgesneden schijnt, maar daarop zal vrij plotseling een ure van zielsinnige nabijheid volgen, die hem geheel verrast en als in den derden hemel opheft, ter wijl na die heerlijke verheffisg dan meestal weer inzinking volgt. Zonnegloed en winterkoude, zonder dat 't hart tot duurzame rust kan komen.

Juist dit echter wordt zoo geheel anders, zoo 't komt tot een wonen van Jezus in het hart van zijn verlosten. Wonen wijst juist op duurzaamheid. Bij den profeet spreekt de Heere ook van „een inkeeren om te vernachten", doch dit is het wonen nog niet. Het vernachten zoekt de reiziger, die des avonds komt en des morgens weer verder gaat, om zijn reis voort te zetten. Reeds iets minder dan 't vernachten is wat wij 't logeeren noemen, zoo me tijdelijk bij iemand zijn intrek neemt, om oude vriendschapsbanden nauwer aan te halen, en zekere ontspanning te zoeken in een andere omgeving. Maar ook dit is volstrekt nog niet het eigenlijke inwonen. Woning bij iemand maken is zelfs nog iets meer dan inwonen. Men kan bij iemand inwonen, dat we alles bereid vonden, en zelven geen hand hadden uit te steken; maar men kan ook bij iemand komen inwonen, dat men neif er toe meewerkt om 't mogelijk te doen worden, en dan eerst is het een woning maken.

Op zin en beteekenis van het woord moet hier dan ook volle nadruk gelegd, en eerst zoo ge dit doet, ontwaart ge, bij hoe weinige discipelen van Jezus het nog tot dit volle inwonen van den Heiland gekomen is. Zelfonderzoek stelt daarbij zoo telkens ook voor de eigen ziel teleur.

Let er toch wel op, dat het komen en woning maken tweeërlei zijn. Het komen gaat in één enkel oogenblik toe, maar het woning maken gaat steelsgewijze en van lieverlee. Bij den éen nu gaat dit woningmaken van Jezus in zijn hart terstond door, zoodat het reeds na kort verloop v& n tijd werd wat 't zijn moet. Bij den ander daarentegen doet zich hinderpaal na hinderpaal voor, en vordert dit woningmaken niet dan zeer langzaam. Zelfs kan dit proces zeer langdurig zijn. En hierbij kan de ziel zelve of mede-of tegenwerken, en het is hierdoor dat heel on: e zielstoestand soms voor jaren kan worden beheerscht.

Eerst was er dan geen plaats voor Jezus in ons hart. WeL van nature, zooals God ons hart geschapen had. Maar niet zooals ons hart door de zonde geworden was. Zoo kunt ge u een geleerde denken, die met zijn boekenschat en instrumenten een prachtig studeervertrek bewoonde, waar alles voor zijn studie bereid was. Maar nu brak er oorlog uit. Die kostelüke woning werd overrompeld. Alle vertrekken werden overhoop gehaald. Heel de boekerij lag ten slotte als een woeste hoop dooreen. Er was geen plekje meer te vinden, waar de man van studie zich rustig neer kon zetten. Toch komt hij ten slotte terug. De vijand trok weg. Hij is weer heer ea meester. En nu begint hij in zijn eigen huis zich weer woning ie maken.

En zoo nu doet Je^us ook bij ons. Ook hij vindt ons hart geheel ontzet, en in verwarring 't alles overhoop liggend, Vreeslijk heeft de vijand in ou2e ziele gewoed. Maar toch keert Jezus terug. Hij trekt weer bij ons in. Hij wil weer duursaam bij ons blijven. En nu poogt Jezus ook bij ons zich woning te maken. Wat om was gevallen, richt hij weer op. Wat gebroken was, herstelt bij weder. Op wat vervaald was, brengt hij weer tint en kleur. Wat niet meer te herstellen is, vernieuwt hij. Allengs erlangt het alles bij ons van binnen een geheel ander aanzien. Wat niet dan verwoesting spelde, begint weer vrede te ademen. En hoe verder het voortgaat, hoe meer uw hart weer begint te gelijkea op een woonstede voor VLV Heilsnd en Hesr.

Doch juist hierbij komt 't dan ook op uzeif aan. Ge voelt toch wei, dat waar uw Heer en uw Heiland zoo bezig is, om uw geheel ontredderd hart weer op orde te brengen, reeds uw isnige liefde voor Jezus u dringen moet, om in dit groote werk der zielsvernieuwing mst uw Heiland mee te werken.

Zal Jezus in uw hart kannen wonen, duursaam in u» ziel intrek kunnen nemen, dan moet 't alles daarbinnen den doop ontvangen. Ja, dan moet alles weggenomen en vervangen, watjezus hinderen, wat zijn oog zeer zou doen, wat zijn heilig gevoel «ou kwetsen.

Vandaar de conscientie-vraag'ook aan u, of ge hier u op toelegt, of ge dit heilig doel steeds najaagt.

Denk toch om ’t hemelsche dat u overkomt. Jezus komt niet alleen. De Vader is met hem. Ik en de Vader, zoo sprak uw Heiland, zullen komen om woning bij U te maken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen