Ingezonden Stukken.

{Buiten verantwoordelijkheid van de Redactie).

Geen beroep voor predikanten boven de 40 jaar!

Geachte Redactie f

In De Bazuin wordt door Prof. Bouwman nogmaals de aandacht erop gevestigd, dat predikanten van i 45 jaar tegenwoordig voor een beroep niet meer in aanmerking schijnen te komen, uit vrees voor de dreigende zware lasten van 't emeritaats-tractement.

Terecht o. i. wordt dit in 't algemeen door Zijn H. G. afgekamd met de woorden: »Wij achten het dan ook geen gezonden toestand, dat een predikant, omdat hij 45 of 50 jaar is, gepasseerd wordt bij de beroeping, met het oog op het emeritaats-tractement... Of is de rijpere leeftijd niet de leeftijd voor de wijsheid en hoogere geestelijke kracht ? Is bij de leiding der kerk, bij de besturing der zielen en bij de prediking de leiding van ervaren herders niet noodig ? ..."

En in dat zelfde stuk komen ook de volgende woorden voor: »De huidige regeling voor het emeritaat heeft dus een bedenkelijk gevolg." Inderdaad, hoe zegenrijk overigens, dit bedenkelijke gevolg is niet te loochenen. Maar kan er niets gedaan worden, om de krachten, ons geschonken in onze oudere predikanten, profijtelijker aan te wenden ? Ligt er ook eigenlijk niet iets onbillijks in een regeling, waarbij de kerk, »aan welke de D. D. W. laatstelijk verbonden was", verplicht is den emeritusdienaar te onderhouden, terwijl hij soms verreweg den langsten tijd van zijn diensttijd in andere gemeenten is werkzaam geweest ?

En waar we niet alleen als personen, maar ook als kerken geroepen zijn elkander te helpen en te steunen, is dan niet juist zulk een aangelegenheid als 't ware er op aangewezen, om elkaar de hand te reiken? Dan ware alle onbillijkheid in dezen de wereld uit.

Indien de Synode de kerken opriep om l­ elkander met betrekking tet de emeritaatstractementen te ondersteunen naar de verhouding der tractementen aan de dienaren uitbetaald, dan kon 't emeritaatstractement voor geen enkele kerk een drukkende last zijn.

De Synode behoeft slechts de kerken op te roepen, en we twijfelen niet of bijna alle kerken der verschillende classes zullen bereid zijn de handen ineen te slaan. Niet alleen 't gevoel van saamhoorigheid, maar ook 't welbegrepen eigenbelang zou er toe dringen. Hoevele kerken zijn er niet, die, als ze alleen voor hun Emeritus-Dienaar moesten zorgen, niet in staat zijn op nieuw een predikant te beroepen. En wie zou dan niet gaarne gesteund willen worden.

En zwaar zijn de lasten niet. Berekenen we dat aan onze ruim 550 predikanten (gemiddeld ƒ1000 jaarlijksch inkomen) ƒ 550.000 aan tractement wordt uitbetaald en dat daartegenover een 25-tal emeriti te onderhouden waren die gemiddeld een pensioen hebben van ƒ900, terwijl er bovendien nog ƒ5000 kindergeld moest worden betaald (tezamen ƒ27, 500) dan zouden de kerken voor iedere ƒ100 die ze aan tractement betalen, nog maar ƒ S hebben bij te dragen, d. i. f 50 op een tractement van ƒ 1000. Wij kunnen slechts een ruwe schatting geven, omdat de juiste cijfers ons niet ten dienste staan, noch van 't inkomen der verschillende predikanten, noch van 't aantal emeriti en hun pensioen. Toch meenen we de kosten eer te hoog, dan te laag geraamd te hebben.

We twijfelen echter geen oogenblik, of alle kerken zullen aan zulk een regeling vnllen medewerken.

Natuurlijk blijft iedere kerk vrij, hieraan mede te doen of niet. Zoo ze slechts de verantwoordelijkheid gevoelt om voor haar Emeritus Dienaar te zorgen, gaat ze vrij uit. Maar nogmaals, wij twijfelen geen enkel oogenblik of, als de Synode slechts 't initiatief neemt om enkele deputaten te benoemen (bijv. 2 uit iedere provincie) en de classes uit te noodigen dit eveneens te doen, dan zullen alle kerken, daartoe door dezen opgewekt, gaarne willen medewerken.

Ongewenscht zou 't misschien niet zijn, voor 't geval dat er soms Kerkeraden mochten wezen, die door een mammonsgeest (van: ben ik mijn broeders hoeder) verleid, zouden willen wachten met mede te doen totdat ze eerst zelf een emeritus hebben, al aanstonds de bepaling op te nemen, dat dezulken 2 of 3 malen zooveel zullen hebben bij te dragen of voorloopig althans eenvoudig zijn buitengesloten en

op eigen krachten zijn aangewezen, zoodat ze dan zelf de wrange vruchten van hun zelfzucht plukken.

Er wordt aan de zelfstandigheid van geen harer getornd. De kerk, waarbij de Dienaar de Woords 't laatst gediend heeft, wordt ondersteund en keert 't pensioen uit.

De Synode benoeme een paar deputaten, die in 't midden des jaars nagaan hoeveel percent de kerken moeten bijdragen. De deputaten der classes zorgen voor de inning. De deputaten der Synode zenden ieder jaar hun verantwoording over 't verloopen jaar en hunne begrooting voor 't nieuwe jaar in bij alle particuliere Synodes, terwijl om beurten een van die is geroepen ze te appobeeren.

De regeling is dus zoo eenvoudig mogelijk.

Op een tweetal punten zou nog de aandacht gevestigd kunnen worden. De Synode van Utrecht heeft nog een bepaling gemaakt met 't oog op die arme kerken die haren dienaar nog niet eens een tractement van f 800 konden geven, laat staan een pensioen.

De kerken elkander ondersteunende, kunnen onderling overeenkomen dit goed te doen. Als regel aannemende dat een predikant Va van zijn inkomen geniet als pensioen en de weduwe Vs, kunnen ze daar tevens* bij bepalen, dat men als minimumpensioen stelt bijv. ƒ800, het inkomen gerekend op ƒ 1200 (wat toch zeker niet te hoog is in onzen tijd. Schier alle kerken, spreken zich uit voor een minimum van f 14 & . ƒ 1500 en 't meest gewenscht is 't, hiermede te rekenen, maar we willen hier liefst geen tractementsdiscussie in mengen.) De verschillende classes hebben 't dan als hun taak te beschouwen de verschillende arme kerken op te wekken om, zoo eenigszins mogelijk, tenminste zooveel bij te dragen, alsof hun Dienaar ƒ1200 verdient, al zal 't verhoogen van 't tractement ook allereerst aan de orde zijn.

In de 2e plaats zouden we in overweging wenschen te geven om de kerken gelegenheid te laten, door 't betalen van een hooger percent^ hun voorgangers een hooger pensioen te doen genieten dan V3 van hun inkomen, en wel om de volgende reden.

Het kan namelijk gebeuren, dat als een predikant eener groote gemeente op leeftijd komt, 't werk hem boven 't hoofd gaat groeien. Hij moet zich boven zijn krachten inspannen, en toch kan hij de gemeente niet geven wat zij noodig heeft. Zoo sleept hij zich nog eenige jaren voort tot hij zich (door zijn overmatige inspanning nog spoediger versleten) tenslotte genoodzaakt ziet zijn emeritaat aan te vragen. Dat is jammer van zijn krachten. Hoevele jaren had hij een kleinere gemeente nog kunnen dienen, maar dit brengt niet alleen vermindering van tractement, maar ook van emeritaatsgelden. Dat voelen de kleinere gemeenten dan ook, en komen er eenvoudig niet toe zulk een predikant te beroepen. Als ze echter slechts enkele guldens jaarlijks meer behoeven te betalen om den Dienaar althans hetzelfde emeritaatstractement te verzekeren, zullen ze daar eerder toe durven overgaan.

Geachte Redactie, we danken U voor de gelegenheid ons geboden, om deze gedachten onder de aandacht der kerken te brengen, in de hoop, dat personen meer der zake kundig, door een vastomlijnd voorstel (en nauwkeuriger cijfermateriaal) deze zaak bij Classes en Synode aanhangig zullen maken, liefst van meer' dan één zijde. Welke Classes willen deze zaak eens nader doen onderzoeken f

V. H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen