„Vreemd is zijn daad”.

Want de HEERE zal zich opmaken, gelijk op den berg Perazim, Hij zal beroerd zijn, gelijk in het dal Gibeon: om zijn werk te doen; zijn werk zal vreemd zijn; en om zijne daad te doen; zijne daad zal vreemd zijn. Jes. 28 : 21.

Toen Jezus, met zoo scherp-insnijdende taal, wees op de bangheden, die te komen stonden, sprak hij niet enkel van oorlogen, maar ook van * geruchten van oorlogen." Anders nu plachten we, bij het lezen, ter nauwernood ook maar iets van die woorden aan deze profetie der benauwdheid te hechten. Als de oorlog ons eigen land maar niet binnen komt, zoo dachten we steeds, dan is er veeleer stof om te danken, en als we alleen enkel hoorden dat er onder andere volken krijg uitbrak, dan betreurden we dit zeer zeker, maar 't greep ons niet aan.

Nu daarentegen is dit zoo heel anders. Een ieder leeft thans in den gruwel die wordt aangericht, mede, en, ook al staan we er zelf nog buiten, alleen reeds - udegerttchten" van den oorlog verschrikken ons.

Ook wel om de mogelijkheid, dat we den oorlog ook binnen onze eigen grenzen zullen krijgen, maar, ook al ontving men den meest volstrekten waarborg, dat dit niet te duchten is, toch zou de ontroering der gemoederen aanhouden. Het is het gemeenschapsgevoel van volk en volk dat hier werkt. We voelen het nu zelf aan de weëe gewaarwording van ons hart, dat de jammer, die onder de naburige volken woedt, ons, al vechten we nog niet mede, tóch niet onverschillig kan laten. Ook 'heel ónze maatschappij is reeds uit haar voegen gelicht, en zorg en verlegenheid verontrusten ons. Maar ook wie in zaken niet mee tobt, lijdt toch van zelf meê in zijn menschelijk gevoel, en dit volstrekt niet enkel uit deernis met anderer leed, maar veel meer om de wonde, die God zelf ons in 't hart sloeg.

En nu kan men wel saamkomen om te bidden, en zich verootmoedigen, en om behoud van den vrede voor ons eigen land, en om afwending van jammer van de andere volken bidden, maar ook hiermee herstelt zich de kalmte in ons gemoedsleven nog niet.

Juist zoo nu was het ook onder Israël in Jesaja's dagen, en toen wierp de profeet te midden van den volkshoop, die op Jerusalem's marktplein met een trek van angst op 't gelaat, naar hem stond te luisteren, dit raadselachtige woord: »Het is de Heere die zich opmaakt om eijn werk te doen, en dat werk van uw God zal vreemd zijn, ja de daad die Hij doet, zal vreemd zijn." Dit wil zeggen, dat werk Gods en die daad Gods zal zoo heel anders zijn, dan gij in uw zielsverflauwing van uw God zoudt verwacht hebben.

Gij beeldet u zoo in: De nood komt van elders, en in dien nood zullen we tot God roepen, en dan zal onze God den nood afwenden ! En nu wordt het juist omgekeerd, dat het God zelf is, die in Zijn toorn het leven der volken ontrust, ze in oorlog op elkaar werpt, en de geruchten van den oorlog ook u doet verschrikken.

Het is zoo, een demonische geest kan een volk vergiftigen, zoo als 't nog pas in Mexico met Huerta tegen Carranza stond. De hel kan losbreken, zooals 't in China toeging. Bij geruchten van oorlogen kan zich het besef van ons meester maken, dat zulk een oorlog een duivelsche woede is, die tegen God en zijn gebod instuwt. En dan is het gebed vrij, en roept wie in den drang geraakte, zijn God om verlossing aan, en de verhooring van zijn bede komt.

Maar in wat nu Europa verschrikt, staat 't zoo heel anders. Niet alsof er ook nu niet demonische trekkingen door het volksleven gingen, maar toch, de plotselinge op-elkaar-werping van volk na volk, en dit te midden van een bloeienden vrede, geeft onder óns niet alleen, maar geeft in alle land, aan al wie God nog vreezen mocht, de diep ontroerende sensatie, dat het God zelf is, die onverhoeds dit schrille rumoer onder de vorsten en natiën deed opkomen en dat 't met dezen bangen oorlog niet uit kan zijn, eer het doel bereikt is, waarmee God deze verschrikking onder de volken wierp.

„Vreemd” is 't woord, dat de profeet kiest, en tot tweemalen toe herhaalt, om zulk een ingrijpen Gods te karakteriseeren,

God zelf is het, die in deze onderstbovenkeering van het volkerenleven, een werk komt doen, een eigen Goddelijken arbeid, een eigen Goddelijke daad komt verrichten, en beide dat werk en die daad doen ons daarom zoo vreemd aan, omdat we anders als genadedaad redding uit zulke bange dagen en verlossing van zoo smartelijke ervaringen van onzen God zouden afbidden, en dat we nu merken: God neemt ze niet weg, maar het is God zelf die ze over ons brengt. En dit nu is hier het vreemde. Het geeft een gewaarwording alsof God niet meer de Redder was, dien we vroeger in Hem aanbaden. Het is of de liefde des Vaders week, en de toorn van den Heilige haar vervangen komt.

Jezus heeft 't ons voorspeld, dat de komst van zijn Koninkrijk door zulke uitgietingen van Gods toorn zal worden ingeluid, en dit juist ontzet ons.

En zeg nu niet, dat God alzoo enkel doet om ons voor een oogenblik wakker te schudden, om ons weer tob ernst te stemmen, en ons de knieën dieper voor Zijn heilige Almachtigheid te doen buigen. Ook dit schuilt er zeer zeker in, en wee den onaandoenlijke die zelfs hiertoe niet opwaakt. Maar lees de historie, en ge ziet 't voor oogen, hierdoor verklaart zich zulk een werk Gods niet. In '70 waren de volken ook aangegrepen. In dagen van Pest en Cholera werd ook het gemoed der menigte week gemaakt. Wat liepen toentertijd bij bedestonden de heilige plaatsen overvol. En toch, nauwelijks kwam de vrede weer, en ternauwernood week de pestilentie, of de vergetelheid van God keerde aanstonds terug, en weer doolde men af, en weer gaf men boven zijn God de voorkeur van zijn hart aan de wereld.

Zoo beschouwd, zou ook nu deze ontzettende oorlog niet anders zijn dan een vermaan, een kastijding, een tijdelijk terugroepen naar beter. En zoo doet wel de opvoeder op aarde. Die kan niet anders. Maar zoo doet God in zijn Almachtigheid niet. Onze God gaat onveranderlijk op Zijn eens gekozen doel af. En dit doel is de komst van zijn Koninkrijk. En dit Koninkrijk wacht op de wederkomst van den Heiland.

Lees en herlees heel Mattheus XXIV maar. Het is alles één machtig proces, waarin het leven der volken zich voortbeweegt. Die volken loven en lieven hun wereldsch leven zooals het is. Maar Gods machtige hand wrikt hun zelfbehagen gedurig uiteen. Neen, zooals 't is, mag 't niet zijn. Uit wat is, moet een keel andere toestand voortkomen. En als dan toch de volken, in hun valschen vrede en in hun leugenachtig zelfbehagen, God belachen, en fluisteren, dat 't toch o, zóó boven alle verwachting uitstekend gaat, dan slaat Gods hand, op 't door hem gekozen oogenblik, al dien onheiligen opstal neer.

Zóó zal 't niet zijn. Het zal gaan zooals God 't besteld heeft. Niet 't Koninkrijk der wereld, maar 't Koninkrijk Gods zal triomfeeren. En hoe boven alle verwachting de wereld dan ook scheen te slagen, keer op keer komt God en vergruizelt dien wereldschen luister en die aardsche glorie. Dan beeft, dan siddert 't al. Tot Gods werk volbracht is, tot zijn daad voleind is. En keert dan de gewone orde der dingen weer, dan moet de wereld zelf bekennen, dat God 't wel vreemd deed, maar dat er toch een heerlijke verademing is gekomen, en wie dan in 't mysterie van Gods kindschap mag inleven, die dankt en jubelt dan, dat 't Koninkrijk van Jezus ons weer naderbij kwam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen