GEMENGD NIEUWS

Engeland en de Paus. De Engelsche regeering heeft Sir Henry Howard als geaccrediteerd gezant naar den Paus afgevaardigd. Op een desbetreffende vraag heeft de regeering geantwoord, dat de benoeming van Sir Henry geschiedde met een speciaal doel en slechts van tijdelijken aard is. Hij heeft in opdracht, den Paus op de hoogte te stellen van het oogpunt waaruit Engeland den oorlog beschouwt, voorts om nauwkeurige inlichtingen te geven omtrent de gebeurtenissen die daaruit voortvloeiden, en de beweegredenen aan te geven van de houding die f^ngeland aangenomen heeft sedert de normale verhoudingen van de Euiopeeschen machten het eerst werden verstoord. Deze daad der Engelsche regeering heeft vele protesten uitgelokt. Velen vreezen, dat de speciale missie het smalle einde is van den weg om een blijvenden Engelschen gezant in het Vaticaan te brengen.

Het Berliner Tageblatt, dat vroeger van alle religie afkeerig was, drukt in no. 642 den brief af van eene Fransche predikantsvrouw uit Cherbourg, waarin het afsterven van een Duitsch soldaat aan de ouders medegedeeld wordt. Deze brief bewijst, dat het Evangelie^ook midden in den krijg zegeviert. In dien brief lezen wij: «Hij toonde zich er zeer dankbaar voor, dat hij mij aan zijn ziekbed zag, vooral omdat ik hem in zijn moedertaal troostwoorden toespreken kon. Den laatsten Vrijdag tegen 5 uur des avonds liet hij ons roepen, en wij gingen aanstonds tot hem. De Fransche geneesheeren die alles in het werk stelden om het leven van den kranke te redden, verheelden ons den critieken toestand niet, want zijn wonden aan het hoofd en in de zijde deden het ergste*"treezen. De lieve kranke zag ons met een glimlach aan, en na eenige troostwoorden verzocht hij mij met hem te bidden, wat aanstonds geschiedde, waarbij de omliggende kranken aandachtig medebaden. Uw lieve George sprak duidelijk het Onze Vader uit, ofschoon een wonde in den hals hem nauwelijks toeliet zijne stem te verheffen. Hij legde zich daarop kalm op het kussen neder en scheen naar lichaam en ziel verlicht. Des Zaterdags scheen het wat beter te gaan; maar des Zondags werd de zwakte buitengewoon groot, trots al de middelen die de geneesheeren aanwendden; toch bleef hij bij kennis en verzocht mij andermaal met hem te bidden. Ka een innig gebed zeide hij blijmoedig: «Moeder, die goede moeder, bidt onophoudelijk voor mij, vader ook«. Bij het afscheid zeide ik hem nog: «De Heere is mijn Herder, mij zal niets ontbreken*. «Neen niets», antwoordde hij met een krachtigen handdruk. Wij verlieten hem toen, om hem niet te vermoeien. Het was ons laatste bezoek, want in dien nacht werd hij door zijn lieven Heiland overgedragen in den eeuwigen vrede, ver van het gruwelijk gewoel van het slagveld, dat zoo menig jong leven weggerukt heeft. Wee hem, die dezen bloed-en tranenstroom ontketende. Gisteren begeleidde mijn man den lieven afgestorvene tot de stille groeve in ons zoo schoon gelegen kerkhof. De lijkbaar was omgeven door Fransche soldaten, geliik dit bij ons de loffelijke gewoonte is, wanneer een krijgsgevangene sterft.

Allen bleven bij het open graf staan om de laatste gebeden aan te hooren, die vóór het uitspreken van den zegen gedaan worden».

WiNCKEL.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen