Niet hetzelfde.

Met opzet hebben we, toen we de vraag bespraken, welke gevolgen er uit voortvloeiden, wanneer een predikant zijn ambt neerlegde om tot een anderen staat des levens over te gaan, ons bepaald tot een principieele uiteenzetting van dit vraagstuk en het noemen van bepaalde gevallen en personen vermeden. Een uiteenzetting van een kerkrechtelijk vraagstuk behoort gespeend te blijven aan alles wat aan persoonlijke polemiek zou kunnen doen denken.

Toch dient, nu in de pers namen van bepaalde personen genoemd zijn, en men er zelfs een verwijt van gemaakt heeft, dat het optreden van den éénen ex-predikant wel is afgekeurd, maar dat van een ander niet, de juiste toedracht van zaken wel te worden meegedeeld.

Geen van beide personen, op wie men het oog had, heeft, nadat hij tot een , , anderen staat des levens" is overgegaan, meer het Woord of de Sacramenten in onze Gereformeerde Kerken bediend. De bevoegdheid daartoe zou hun ook ontbroken hebben, omdat de Classis, die hun ontslag e uit den dienst verleende, hen niet emeritus heeft verklaard, maar geheel uit hun ambt ontslagen heeft.

In het eene geval echter, waar de predikant zijn ambt neerlei om aan het hoofd te gaan staan van een Tehuis voor Christelijke studenten, heeft de Classis bij het ontslag uit den dienst uitdrukkelijk verklaard, dat de bevoegdheid hem werd "geschonken om op uitnoodiging van een kerkeraad een stichtelijk woord voor de gemeente te spreken. Of dit besluit van de Classis juist is geweest, hebben we thans niet te beoordeelen, maar kerkrechtelijk is de hier bedoelde persoorr dus volkomen bevoegd om voor onze Kerken op te treden.

In het andere geval, waar de predikant zijn dienst verliet om advocaat te worden, heeft de Classis alleen verklaard, dat hem verlof wordt gegeven tot een anderen staat des levens ever te gaan, maar werd hem niet vergund de eere en naam van Dienaar te behouden, en zelfs niet de bevoegdheid geschonken om nog een stichtelijk woord voor de gemeente te spreken. Dat bedoelde persoon dit toch gedaan heeft, al geschiedde het volkomen ter goeder trouw, was kerkrechtelijk dus niet in den haak.

De beide gevallen staan dus metterdaad niet gelijk, en het zou onbillijk wezen liet

verwijt, dat den een trof, ook tot den ander te richten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen