Voor Kinderen.

ELK ZIJN LOON.

VI.

MET LIST.

Dat de vader van kinderen als deze niets te hopen had is begrijpelijk. Trouwens zij van hem evenmin.

Toen de dochters hun bruidschat en elke zoon zijn erfgoed gekregen had, besloot Achmed, die door zijn buitensporig leven spoedig oud was, zijn zaken aan den kant te doen, te meer wijl hij geld genoeg bezat om - niet voor zijn brood te behoeven te werken.

Zoo gezegd zoo gedaan. Hij verkocht zijn grooten winkel doch bleef in het vaderlijke huis wonen; hij nam er zijn gemak van. Ter wille van zijn stand had Achmed reeds vroeger zijn huishouding op grooten voet ingericht met vele bedienden, slaven enz. Nu schafte hij wel het een en ander dat gemist kon worden af, doch in hoofdzaak bleef alles zooals het was, en wUde hij met de aanzienlijksten in stad gelijk op doen. Doch hoewel hij aan niets gebrek had, toch begon hij, spijt alle vermaken die hij najoeg, zijn leven allengs eentonig te vinden.

Hij ontving veel bezoek en bracht dat ook aan anderen maar hij had geen smaak voor de lange en deftige gesprekken der oude lieden, hij wilde weer genieten als voorheen.

In de stad ging dit echter moeilijk. Daarom besloot Achmed op reis te gaan, gelijk hij vroeger zoo veel gedaan had. Nu kon hij een vrij en vroolijk leven leiden wijl niemand op hera lette en hij geld in overvloed had. Zoo bereisde hij Egypte, Syrië en Perzië, zich aansluitend bij de karavanen op de groote handelswegen. Beviel het hem op de een of andere plaats dan bleef hij er lang, anders maar kort.

Zoo gingen nog vele jaren voorbij. Van zijn kinderen hoorde Achmed weinig. Zij van hun kant schijnen ook geen moeite gedaan te hebben iets omtrent hun vader te weten te komen.

Doch aan alles komt een einde; zoo ook aan het reizen, Achmed voelde dat zijn krachten afnamen. Hij raadpleegde verschillende geneesheeren - en daar waren zeer knappe in Arabic doch alle rieden hem aan het reizen op te geven en een rustiger leven t'huis te beginnen.

De oude man volgde dezen raad op, niet alleen wijl hij geloofde dat die goed was maar ook om een andere redes. Welke die was zal blijken.

In de eerste dagen na zijn terugkeer, ontving hij veel bezoek, o.a. van zijn dochters en hun familie. Doch Achmed maakte zich van allen zoo kort mogelijk af zeggende: Ik heb deze eerste dagen het zeer druk om vele zaken te regelen. Later zal ik meer tijd hebben hoop ik. Daar viel weinig tegen te zeggen. De waarheid was echter dat de vader zijn kinderen en de kinderen hun vader niet vertrouwden, en men dit Aan weerszijden heel goed wist.

Nu had Achmed voor hij op reis ging, zijn geld, juweelen enz. weggesleten in een zware ijzeren kist, die hij een vriend ter bewaring had gegeven, opdat deze daaruit telkens het noodige nemen kon om dat aan Achmed te zenden. Alleen hij en' de vriend hadden een sleutel van de kist.

Nu was evenwel deze man kort geleden gestorven. Nog dienzelfden dag was toen de geldkist naar Achmeds huis vervoerd en de sleutel hem ter hand gesteld. Hij had nauwkeurig boek gehouden van den inhoud der kist en van de uitgaven, en haastte zich nu om ic zien of het overschot uitkwam, dat nog zeer veel moest bedragen. Doch toen hij de kist opende vond hij die, denk eens aan ... geheel ledig!

Met een schreeuw van schrik deed Achmed deze ontdekking. Hij kon zijn oogen niet gelooven en toch het was zoo; alles was verdwenen.

Maar hoe en waarheen, dat was de vraag. De nu gestorven vriend was zoo bekend geweest als een eerlijk man dat niemand hem verdacht. Na zijn dood had de kist geen oogenblik onbewaakt gestaan. In Achmeds huis zelf kon het geld onmogelijk gestolen zijn. Zoo stond men dan voor een groot raadsel dat echter nooit is opgelost. Sommigen zeiden zelfs later dat Achmed heel den drsttstal maar verzonnen had om door zijn kinderen niet te worden lastig gevallen.

Hoe het^zij hij heette bijna heel zijn vermogen kwijt, en hield weinig meer over dan zijn mooie huis met den lusthof er bij. Op grooten voet te leven als dusver zou niet meer gaan. Hij moest zich zooveel mogehjk bekrimpen. Toch kon hij ook dan nog niet naar zijn stand leven. Na lang nadenken vond hij er echter iets op.

Hij liet zijn zoon Azor, dien hij wel kende als rijk en geldgierig, bij zich komen.

„Mijn zoon" zoo sprak hij, »ik heb op mijn reizen veel geld noodig gehad. Wat er overblijft is wel voldoende, maar valt mij toch niet mee. Nu stel ik u dit voor': Gij leent piij 5000 goudstukken zonder rente omdat ik uw vader ben. Bij mijn dood krijgt gij het geld terug met nog tien ten honderd die u uit mijn nalatenschap zullen betaald worden. Denk er eens over na en breng mij spoedig antwoord, eer ik tot een ander ga."

Dat de vader zelf eerst goed had nagedacht vóór hij zijn verzoek aan Azor deed, werd verzwegen. Achmed had aldus overlegd: Ik bezit den levensdrank van mijn vader nog. Nu leen ik geld om het terug te doen betalen, als k zal gestorven zijn. Doch ik hoop binnen drie dagen daarna weer te herleven, en dan zal niemand gelooven, dat ik dood ben geweest. Ik eef voort, en behoef Azor het geleende dan ooit terug te geven.

Dat was niet mooi gedacht, zult gij zeggen, en terecht. Maar Achmed was de zelfzuchtige zoon van een zelfzuchtigen oude vader. Gelijk die vader hem had gehandeld, gedroeg hij zich egens Azor.

Maar ook deze dacht na en 't gevolg was, at hij besloot de vijfduizend goudstukken ter een te geven.

Mij vader, zoo redeneerde hij, is en, zal iet lang meer leven. Op het oogenblik trek ik it de leening wel geen winst, maar later des e meer en krijg dan de hoofdsom meteen terug. Zoo was zijn geldgierigheid voldaan en de eening ging door.

BRIEFWISSELING.

BRIEFWISSELING. J, E, te N, L. (C. i, d, V. S.) We hopen er ebruik van te maken zoodra er ruimte is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen