„Maar zij merkten daar niet op”.

De HEERE sprak wel tot Manasse en tot zijn volk; maar zij merkten daar niet op. 2 Kronieken 33 : 10.

Met nadruk wees Jezus 't volk dat om hem heen te luisteren stond, ook op de ^^teekenen der tijden", en rekende het met name aan de Farizeërs als schuldige tekortkoming aan, dat ze op die duidelijk sprekende teekenen geen acht sloegen.

Scherp zelfs verweet Jezus het hun, dat ze wel èn 's morgens èn 's avonds er op merkten, hoe, zooals wij zouden zeggen, 't weerglas stond. Ze zagen 't dan aan de wolken, en aan de kleur der wolken, of het zulk een dag schoon of droevig weder zou zijn, zoodat ze er op uit konden gaan, of thuis hadden te blijven; maar op de steekenen der tijdene die hun de toekomst van land en, i, volk konden spellen, lett'en ze niet.

Of de dag die 's morgens aanbrak, een dag zou zijn, om er met vrouw en kroost eens op uit te gaan, vonden ze blijkbaar een zaak van hoog gewicht, maar wat er te gebeuren stond met land en volk, en Staat of Kerk, deerde hen niet. Daar hadden ze geen hart voor om er voor te voelen, en geen oog om op te merken en te gissen. Eu zoo leefde het volk letterlijk gedachteloos en in onaandoenlijken trant van dag tot dag voort. En zoo zou 't helaas blijven, tot Jeruzalem onderstboven gekeerd werd en de heilige tempel in laaie vlam opging.

Vooral in Israël sprak dit zoo sterk tegen den oorspronkelijken geest van 't volk. Immers zooals nergens elders waren onder Israël, voor als na, de profeten opgetreden, om in de teekenen der tijden er op te wijzen, wat bange tijden komende waren. Maar de groote massa van het straatpubliek had aan deze profeten, als ze in den Naam des Heeren hun vermaan lieten uitgaan, den rug toegekeerd, en liepen door.

En zoo nu was het niet eerst in de dagen van Jezus' prediking geworden. Toen onder Manasse de groote ballingschap op til was, stond 't evenzoo met het volk te Jeruzalem. Zóó toch lezen we in het boek der Kronieken: „Manasse deed Juda dwalen dat 't erger deed dan de Heidenen", en toen ging wel de waarschuwing des Heeren tot den Koning en zijn volk uit, maar ze merkten er niet op.

Ook toen leefde men onverschillig door, alsof er geen wolkje aan den politieken hemel ware. En of de Heere al door Jeremia en Ezechiël waarschuwen liet, het had niet de minste uitwerking. Niet alleen toch Manasse, maar ook het volk had geen oog voor wat te komen stond. De teekenen der tijden waren er wel. Zelfs overvloedig. Maar Koning noch volk merkte er op.

Zoo was 't toen, en zoo is 't liog gedurig, en zulks niet alleen in de zaak van vaderland en volk, maar evenzoo in het gewone ordinaire leven.

Twee jonge personen zijn saam gehuwd, en nu zou men zeggen, dat de jonge man op de jonge vrouw, en de jonge vrouw op den jongen man zou letten, om min goede neigingtn op te merken, en zoo 't kon, in teedere liefde op betere paden te leiden. En toch, hoe weinig merkt ge daar in den regel van. Ja, op uitwendige dingen ziet men dan wel scherp toe, of de man bijtijds thuis komt, en of 't met 't lieve geld niet in de v/ar loopt; maar hoe weinig nierkt ge er in den regel van, dat op 't karakter gelet wordt, dat de innerlijke vorming zorge baart, en dat men in een hooger mikken van liefde, van jaar tot jaar elkander nader komt en vooruit helpt.

Met de kinderen gaat men gemeenlijk iets beter te werk. Men voelt, dat men een kind op moet voeden. • Daar doet men dan ook een en ander voor, en soms streng gaat 't dan zelfs met berisping en zelfs met straf. Maar zijn de schooljaren aangebroken, dan neemt die zorge veelal reeds af. En maar al te-vaak slinkt dan de opvoeding in hoogeren zin zoo geheel weg, dat 't onderscheid tusschen de karakters van 't kroost nauwelijks ingezien wordt, en van hoogere geestelijke vorming maar zelden iets te bespeuren is.

Van oudere broeders en zusters Jegens de jongeren geldt vaak 't zelfde, om nu van de zorg voor de vorming van het dienstpersoneel niet eens te spreken.

Waar 't bij dit alles meestal aan faalt is, dat men de teekenen der tijden ook bij zijn gezin niet verstaat. Er niet op let wat in de leden van zijn gfzin opkomt. Niet rekent met de gevaren, waaraan ze buitenshuis bloot staan. Niet fijn genoeg voelt, hoe de toon van het maatschappelijk leven meesleept en het karakter kan bederven, tot in kleeding en lectuur toe.

En wordt over dit alles ook wel in de litteratuur geschreven, en ook in de predicatie wel er tegen gewaarschuwd, maar de teleurstellende uitkomst is ook hier, dat o, zoovelen er niet op merken, er geen oog voor hebben, en er het gevaar niet van inzien.

Gevolg waarvan dan is, dat in heel 't saamleven wel schier ieder een open oog heeft voor de spijs die op tafel komt, voor de kleeding waarin men op straat zich zal vertoonen, voor het ameublement, waarmee men zijn huis versiert, en voor de prentwerken of prettige verhalen, die er te lezen liggen, maar dat er, waar 't op de innerlijke werking van. geest en ziel aankomt, nauwelijks aan zuivering of siering gedacht wordt.

Men merkt er niet op.

En geheel ditzelfde bespeurt men ook nu weer, jnet het oog op de zoo ernstige benauwende tijden, die thans in heel Europa, ja zelfs tot buiten Europa, zich als aan u opdringen.

Een oogenblik, dat zij toegegeven, is er in Augustus voor twee jaar een schrik geweest. Men schrok letterlijk van het zoo onverwachte uitbreken van den oorlog, die op meer dan half ï; uropa beslag legde. Op eens bond men zijn overdreven weelde in. Er sprak ernst uit aller blik. Er was béSoefte aan gebed. En de verlaten kerk werd weder opgezocht.

Maar hoelang hield dit nu aan.? Hoelang duurde het?

En al zij nu toegegeven, dat in kleinen kring de «irnst wel terdege aanhield, en dat veel predikers zich inspanden om den toon ernstig te houden, toch moet beleden, dat de algemeene stemming reeds binnen 't jaar verliep, en dat nu reeds ver over het jaar het oude onaandoenlijke, onverschillige leven is teruggekeerd, o, Zeer zeker, er is geldzorge< in breeden kring geleden door de duurte, en ook kan men niet alles even grif meer krijgen. Ook is te erkennen, dat de bladen nog steeds ons op de teekenen der tijden wijzen. Ook vlugschriften verschijnen er over. Maar is het te stout gesproken, dat 't spreken in dit alles van steekenen der tijden«, waarin onze God ons voorbereidt op nog ontzettender dingen, die komende zijn, bijna zoo geheel wegslonk. Zelfs de telegrammen over den oorlog hielden op den lezer aan te grijpen. Ze komen eiken morgen de deur binnen, maar ze pakken niet meer. De meesten lezen ze zelfs slechts vluchtig door.

Nu, weten we, hoe 't veel jaren her met die „teekenen der tijden" gelegentvas. In Manasse's dagen stond de balHngschap te komen, en in Jezus dagen spraken die teekenen der tijden van Jeruzalems val en van de komende verwoesting van den tempel, door wat de Romeinen met overmacht van wapengeweld reeds veertig jaren later bestaan zouden.

Zoo nu staan we er ook thans voor.

Een oogenblik kan ook over ons land nog veel banger wee komen, dan nu reeds ons drukt. Men spreekt van vrede en profeteert van vrede, maar elke waarborg ontbreekt nog, dat de vrede in aantocht is, of ook, dat de vrede, mocht die terugkeeren, duurzaam zou wezen.

En de profeten èn de Heere Jezus èn de apostelen hebben 't ons zoo ernstig en zoo stelliglijk aangezegd, dat er dagen komen zouden, die zich op het einde, en met dat einde, op de onderstbovenkeering van het leven der wereld en op de wederkomst van Jezus zouden richten.

En nu is 't toch onloochenbaar, dat ook, nu weer de teekenen der tijden hier op wijzen.

Maar leg nu uw oor te luisteren, en zeg dan zelf, wie merken er op?

Dr. A. K.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen