De hedendaagsche schriftcritiek in haar bedenkelijke strekking voor de gemeente des levenden Gods - pagina 41

37 Een gejaagde, een ongetrooste en door onweder voortgedrevene ziel, M. H.! heeft angst, en dorst naar zekerheid. In het hart van zulk een aangegrepene des Heeren, ook al is het een eenvoudige daglooner, zijn de heiligheden des Almachtigen ingedaald, en daarom woelen onder uit den bodem zijns gemoeds de diepten der hel tegen die heiligheden in; zoo ontstaat er een worsteling als van reuzenmachten in zijn binnenste; en dat benauwt hem; daar komt hij niet doorheen; daar bezwijkt hij onder, tenzij de Ontfermer zich zijner ontfermt en hem alsnu vastzet op den R o t s s t e e n v a n zijn W o o r d . Eerst als hij op d a t W o o r d staat, gaat er in zijn ziel vreiigdeolie voor treurigheid druipen, begint het gewaad des lofs voor een benauwden geest te blinken, en komt er een uitjubelen voor den Heere van vrij gemaakt te zijn uit de banden;) óók uit die beklemmende banden, van steeds te moeten leunen en steunen op den mensch van stof. Want om tot waarachtigen vrede, om tot een onwrikbaar geloof, om tot volle krachtsontplooiing te komen, moet onze ziel in het diepst der diepten, ja, waarlijk M. H. van alle mensch verlaten, alleen afhangen van God Almachtig zelf. Onmiddellijk van God zelf zijn zielsbestand te hebben, dat is het, Avat eerst onverwinlijk maakt, tot fierheid stemt en ons onszelf doet overtreffen. Daarin school het geheim van de kracht, waardoor het Calvinisme eens de wereld verbaasde. Dat vormt karakters, staalt den wil met veerkracht, en maakt den mensch, den burger, den belijder van Jezus waarlijk vrij. Maar hoe prent nu de Heere deze muurvaste zekerheid, met en zonder menschelgke tusschenkomst, aan de reeks z^ner uitverkorenen, en door hen aan de gemeente in? Zie vooral dl'e vraag scherp onder de oogen, M. H.! want metterdaad er is veel, zeer veel, waardoor de Schift, gelijk die der gemeente in onze dagen, en vooral den leek ten dienste staat, in zichzelve in vastheid te kort schiet. Vooreerst toch gingen, zoover we weten, alle autographa van de boeken der Heilige Schrift te loor en staan ter onzer beschikking dus niets dan ongave handschriften. Ten andere is het aantal boeken, dat tot het Nieuwe Testament behoort, nooit rechtstreeks absoluut en onfeilbaar vastgesteld; zelfs in de dagen der Hervorming is over de canoniciteit van meer dan één boek heftig gestreden. En ten derde, wat de gewone leek krijgen kan, is nooit meer dan een v e r t a l i n g van het oorspronkelijke, zonder dat het merk van onfeilbaarheid ooit aan eenige vertaling kleeft. Stond de gemeente dus scripturair op Deïstisch standpunt, als hadde de Heilige Geest, na eens het Woord geschapen te hebben, nu voorts die Schrift aan zichzelve overgelaten, dan ging al het profijt der inpiratie weer voor de God zoekende zielen te loor. Maar dat nu juist is niet zoo. Alle Deïsme verfoeiend, vat de Gemeente de ver-

«

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen