PERS-SCHOUW. 1)

Is dit een voorbeeld?

„De Telegr, a, ai" bevat' een berichtje uit Engeland, dat Yoor Nederland een vraag' iiiboudt, waarop leen, — éérst tbeoretisah, en dan praktisch, — antwoord reformatorisahe plicht schijnt.

Samanwerking van verschillende Enge1scihe Kerken.

Een jaar geleden heett de predikant van Petersfield, East Hamtpishire, in Londen een beweging op touw gezet om eenheid te brengen onder de verschillende Engelsche Kerken. De Anglicanen, Congregationalisten, "Wesleyanen en Bapitisten honden thans met elkaar godsdienstoetening.en, .zendingsbijeenkomsten en conferenties, met het gevolg, dat ze elkaar beter begrijpen en meer sympathie gevoelen voor eikaars moeilijkheden. In het algemeen verlangen om het geloof zoowel in Engeland als daarbuiten'meer te verbreiden worden verschillen in de opvatting van de leer tijdelijk op zij gezet.

Ds Hulsmana aan het woord.

Op de vergadering van dé*n Ned. Protestantenbond, '23 'Oct. j.l. in den Haag gehouden, hield de lekende Ds Hulsman van den Haag een soort preek' over de woorden uit Ps. 42: Waar is uw God?

„Het Handelsblad" geeft een r'ésuih'é, dat zeker voor zielkundige studie van het modernismte be-' teekenis ïieeft.

Wij lezen in Ps. 42, 4e vers, 2e ged. „Waar is uw God? "

In tijdschriften. en predicaties wordt geklaagd over ongeloof en nog wat, en dat Christus en hét Kruis ons niets meer hebben te zeggen. Wij zouden eerlijker zijn, als wij zelf ons de vraag stelden: „Ach, waar is toch mijn God? "

Die vraag 'komt vooral op in dagen van strijd. Wanneer wij maar wieten, dat iedere traan, iedere zucht beteekenis iheeft, dan is het goed.

Van verschillende zijden komen op deze vraag antwoorden tot ons.

Do Katholieken zeggeji: „Ziet gij! 't wel, w'aarom zonderdet gij u af, kom' teru, g, dwaal niet langer, leg het moede hoofd in den schoot van de oude moederkerk."

Velen luisteren er naar, splr. behoeft maar enkele namen te noemen: Van Eeden, pTof. yalkenier-Kips, enz., - maar wij, pirotestanten, kunnen niet terug, wij beroepen, ons op het zelfde als Luther te Worms. Kerkvaders en Concilies kunnen niet zijn vertegenwoordigers van de goddelijke waarheid.

Dan komt de orthodoxie, dié zegt: „Wijl komen opi tegen den paus, maar er is een ander gezag, het gezag van het Woord. Komi terug, dan zult gij rust vinden voor uw zielen."

Ook daartegen roepen wij: „Wij kunnen niet!" Op tal van teksten in den bijbel hebben wij niet den moed te zeggen: „Ja, dat is Gods Woord."

Van de overzijde zegt men: „Wat maakt gij u drulv door te trachten door te dringen in het onzichtbare. Weest tevreden met de zichtbare wereld. Leef voor vro'uw, kind en maatschappij!"

Eeigelijke roepstemmen komen dikwijls tot ons, en dan wordt het ons soms angstig te moede en vnjj roepen: „Waar is mijn God? "

Maar wij moeten God niet alleen zoeken tussohen de muren van kerken van katholieken en orthodoxen, of in wetenschappehjke formules: God is toch grooteri Hij is te vinden in het eenige Eeuwige!

Wij leven in de eerste plaats in ons eigen gemoed. Wij kunnen in de eerste plaats vaststellen de behoefte, die in alle tijden an de menschen leefde en die de psalmist uitte in den kreet van het hert naar het water; in de tweede plaats het 'gevoel van afhankelijkheid van het hoogere. Dat kan men in ieder mensch oonstateeren.

Cannegieter .zei het zoo juist: „God maakt zich openbaar in oms gevoel van afhankelijkheid." Kam^ zei: „Twee dingen vervallen onze ziel altijd weer met eerbied: de sterrenhemel boven ons, en de zedenwet binnen in ons."

Het ontstaan van het geweten heeft geen oongres van natuurkundigen Imnnen oplossen. De zedewet moet afkomstig zijn van een heilige wet.

Op de vraag van onze dagen: „Waar is mijn Goid? " is ons antwoord: „In de wijsheid der schepping OT in de stem van het geweten." Laat de goddelijke wijsheid en goedheid ons bestaren, „o mensch doe het goede!" staat met vlammende letters in ons binnenste geschreven. Laat ons daar om heen ons geestelijk heiligdom on, zen tempel opbouwen."

Bij belsche Liturgie.

Is er in onzen eeredienst eigenlijk' wel genoeg' gelegenheid, om de ziel te stemimen tot stilheid voor God?

De psalmisten deden hét ons vóór. „De Nederlander" ma, akt mielding van een refor-Ihiatórisch; plan van Ds Bakfeér.

Stille Stonden.

In „De Gereformeerde Kerk", deelt Ds Bakker, Ned. Herv. predikant te Amsterdam, het een en ander mede over Stille Stonden. Hij geeft een program van zulk eefl stillen dienst, welke gehouden werd op Woensdagavond van zeven tot half acht in de Ned. Herv. Kerk te Hoorn: Klokgelui, orgelspel, aanvang van de Stille Stonde, een kort gebed van den predikant of een Latijnsche of een Hollandsche mooie spreuk, .zacht orgelspel, volkomen stilte gedurende 2 minuten. Groet van de menschheid aan God, enkele krachtige woorden of een spreuk van den predikant, zwaar orgelspel en tot slot staande zingen van bv. Psalm 42 of Gezang 264.

Protestantsehe wanorde.

In de rubriek „Godsdienstig leven in Nederland" fflaakt de s'ympathiefe Dr Hooytaas een vergelijking tussohen de Roomscihe discipline en stipte verzorging der gemeenten, en de Protestantsche laat-maar-waaien-methode.

Wij, gereformeerden, biehoeven ons de .critiek dezer vergelijking niet voor 100 procent aan te 'trelcken, maar een lesje voor de groote-stads-kerkén ligt er toch wel in.

ProtstantscheGemeente-verzoirging.

In . het „Handelsblad" van 19 Nov. komt een artikel voor van den medewerker, die reeds eerder toonde goed op de hoogte van het Roomsche kerkelijke leven te zijn, onder den titel: „Protestantsche Gemeenten en Roomsoiie Parochies". Daarin wordt tusschen deze twee gemeenschappen een parallel getrokken, en het is om-de-handen-in-elkaai'te-slaan, zoO' slecht als de vergelijking voor de Protestanten uitvalt. Wien zou 't verbazen? Als wij de meesterlijke orde van Rome zien en die vergelijken met de Protestantsche wanorde, en acht geven op het minstens tienvoud grootere leger geestelijken, als wij het werk van de verschillende religieuzeft en van de zelateurs en zelatrices in aanmerking nemen en vergeefs in 'n kuddeke diaconessen en wijkbroeders voor dat heirleger een equivalent zoeken, als wij, acht geven op alle Roomsche stichtingen, ziekenhuizen, wijkgebouwen, patronaten en scholen, — wel, dan is 't verwonderlijk, ^ dat het Protestantisme met zoo poovere uitrusting zich handhaaft en dat de Roomsch-Katholieke Kerk met haar uitnemende hulpkrachten, die van alle zijden gereed staan, niet stormenderhand meester wordt van het geestelijk gebied. De conclusie van de meeste lezers van bewust artikel moet zijn: Wat beteekent een Protestantsche gemeente nog, vergeleken bij de Roomsche parochie?

Als wij dan toch zien, dat de werkelijkheid reden geeft, onze ontstelling als Protestanten een weinig te bedaren, zoeken \vij naar een verklaring, een rechtvaardiging van den loop van zaken die zoo weinig bevredigend voor de ijverige Roomschen, en, ondanks zijn achteruitgang, nog veel te gunstig voor het ontredderd Protestantisme schijnt te zijn.

De verklaring ligt in de ongelijksoortigheid van parochie en gemeente, beter nog in de ongelijksoortigheid van Prolestantsch gemeentelid en Roomsch parochiaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen