Elize Knuttel—Fabius, „Onder de Korenmaat".

Uitg. Maatsch. voor goede en goedkoope lectuur, Amsterdam—Sloterdijk.

Bij het lezen van dit boek dacht ik telkens aan „onze" Nelly Has. Om méér dan ééne reden. Neen — zóó goed als deze beheerscht Mevr. Knuttel de taal niet. Maar er is wèl overeenstemming in voorstellingswijze. En er is tegelijk sterke overeenstemming naar den inhoud. Vooral juist met het boek „Levensvreugde" van onze sclirijfster toen ze reeds Nelly van Dijk—Has heette. En wanneer dit laatste boek na dat van Me-sTouw Knuttel geschreven was, zouden we kunnen denken aan een christelijke bewerking van „Onder de Korenmaat". Ja — en toch ook weer niet, want Has' boek is véél beter, ook als roman.

Ook in het boek van Mevr. Knuttel is 't echter een meisje, dat overal, waar ze komt, zonneschijn brengt. En „domoortje" wordt tenslotte, na een (in dergelijke levens vanzelfsprekende „mislukte"; versta me wel: ik bedoel, „vanzelfsprekend" voor het huidig genre van moderne romanschrijfsters) liefde, zooiets van weldoenster der menschheid.

Doordien achter dit alles evenwel geen sterker drij-^dng staat dan gewoon natuurlijke „goede" eigenschappen en medelijden met den mensch; doordien phchtsbesef en naastenUefde de eenige „hoogere" motieven zijn, Icrijgt dit boek voor den christen iets arms.

O zeker, er is wel christendom; immers Jeltje, de domineesvrouw, 'zingt versjes van G-ezelle. En we leeren „dat ondanks bekommernis, te leven toch gelukkig is, voor wie aandachtig luistrend is, boven zijn pijn ...."

En het boek eindigt met de troost van Henriette Roland Holst:

Zij zijn de overwimienden, de sterken, die hun nest in den boom van groot verdriet, verlatende, met uitgespreide vlerken wegwieken naar een Idaar en ver verschiet.

Mooi gezegd! Maar onmogelijk voor een arm sterveling, die zich met schijn niet tevreden kan stellen en van „de eenige troost" niet weten wil.

En waar deze tendenz in het boek toch moet verwerkt worden, krijgt het geheel van de karakterteekening iets buitengewoon slaps. We lezen wel dat er een keer in dit leven komt, maar we begrijpen niet waardoor. Ook al verstaan we, waarom de schrijfster voor een goed einde aan haar verhaal het noodig heeft.

Boeken als dit boek konden gerust ongedrukt blijven. Ze zijn niet positief slecht. Ze helpen jonge menschen misschien zelfs in hun pogen om „opofferend" te leven. En als zoodanig kunnen ze voor onze moderne jeugd, goed zijn. Maar die jeugd zal telkens weer leeren, dat 'tin de practijk niet maar zóó gaat, als 't ging iq dit boek.

En voor onze christelijke gezinnen hebben we héél véél, dat oneindig beter is.

Voor ons is dit boek in elk opzicht zonder eenige beteekenis.

En als ontspanningsdectuur, èn als tendenz-verhaal, èn als karakterteekening.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen