Een zoon — voor den Heere!

Wij zijn het nieuwe levensjaar ingegaan.

En wij hebben daarvoor onze begeerten, onze echt menschelijke verlangens.

Ook als wij God vreezen. Juist als wij God vreezen. Want dan hebben we ook nu voor dit jaar Gods belofte.

En uit Gods belofte bloeit de hope op voor Gods volk.

Hanna wist ook wat verlangen was. En zij heeft haar deed gehad van de krenking des harten door de uitgestelde hope.

Ach zij heeft zoo verlangd! Echt menschelijk, echt vrouwelijk naar een kind, naar een zoon!

En zij heeft verlangende in het heiligdom te Silo haar geloft-j afgelegd.

Dat is het eigenlijke in ons geloofsleven. In onze Christelijke actie.

Dat wij de gelofte afleggen. Want dat beteekent niet, dat wij den Heere braden wiUen aan onze voorwaarden. Juist niet. Maar dat wij ons laten binden door Gods belofte.

Hanna's bidden en Hanna's hopen staat met de belofte in het allemauwste verband.

Daardoor is het hopen dergenen, die God vreezen^ onderscheiden van het hopen dergenen, die Hem niet kennen.

Neen dat neemt het natuurlijke in dat hopen niet weg. Hanna heeft echt begeerd naar natuurlijke moederweelde. Het natuurlijke wordt door de belofte Gods juist vernieuwd en geheiligd.

Zij wil echt vrouw zijn en een echte moeder, omdat daar is de belofte des Heeren.

Haar eigenlijke huwelijks verlangen, ie om een kind, een zoon te mogen hebben — voor den Heere.

Om in haar moeder-zijn mee te mogen dienen tot het komen van de belofte.

Om zoo, eenvoudig moeder zijnde, beteekenis te mogen hebben voor haar volk.

Zie, juist waar in Israël jong leven geboeid werd door de belofte, daar bloeide in Israël het 'heerhjk jong verlangen.

Daar juichte men in het leven. Om te mogen zijn, om te mogen dienen — voor den Heere.

En dat geldt maar niet van Israël vroeger. Maar dat geldt van al Gods vote ook nu. Ook nu is er alleen hope, door de belofte. Ook nu is er alleen Gode welgevallig begeeren indien dat geboren wordt uit het verbond.

Indien we willen leven_, en arbeiden en voortbrengen. — voor den Heere.

Dan zullen we een rijk leven hebben ook dit jaar. En dan hoort daar zeker bij, dan hoort daar allereerst bij in het huwelijksleven het gebed om het kind — voor den Heere.

Dan is er een juichen bij de geboorte. En bij het opgroeien, als de persoonlijke toewijding komt aan den Heere.

Dan dragen we vrucht. Dan. — Anders niet. Als dit gebed gestorven is. Als ons leven en arbeiden, als ook het huwelijksleven der Christenen in een ander teeken staat. Als het staat in het teeken: voor onszelf.

Dan zijn we onvruchtbaar. Niet maar naar het lichaam. Maar voor het heele leven. Voor onzen tijd. Al maken wij veel beweging. Dan is het niets.

Ja erger. Dan werken we mee aan de verstoring. Aan het toenemen der benauwing.

Dan heeft de wereld slechts schade van ons. Wij gaan het jaar weer in.

Hopend en begeerend. Maar dan bloeie ons begeeren op uit het aangrijpen van de belofte.

Uit het verbond. Ook en juist in het huwelijk. Zalig, die leven uit het verbond. - Gezegend de vrouwen, de moeders die den Heere vreezen.

Die moeder worden voor den Heere. la haar zal het leven gezegend worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen