UIT DE SCHRIFT

De hemelvaart van Göristus' Kerk.

Wat konden wij rijker leven, indien we de toekomst-werkelijkheid meer zagen, gelijk ze zijn zal, paar het Woord Gods, dat hierboven staat.

Het Woord, dat ons, sober, tóch aangrijpend, schildert de hemelvaart der gemeente van Jezus Christus, Die als Koning heersohen zal, in alle eeuwigheid.

V Het is een droeve fout, dat Gods kinderen, in hun strijden en in hun werken, in hun treuren en in him rouwen, zoo weinig leven uit het heilsfeit van Christus' opvaart — wij moeten het met schaamte belijden... maar leven we niet nog veel minder uit de belofte van onze eigen hemelvaart?

Zal die er dan zijn?

Zal daar werkelijk zulk een machtig feit plaatsgrijpen, zoo geheel-en-al tegengesteld aan wat eeuw in eeuw uit het trieste eind van elk menschenleven te zien geeft: het gaan van den weg van alle vleesch? —

De Apocalypse leert het ons.

Gaat het dan niet over twee menschen hier? Over de twee getuigen? Twee figuren uit de Kerkgeschiedenis toch, hetzij die reeds geleefd hébben, hetzij zij nog leven moeten?

Neen, want onder die twee getuigen moeten we verstaan: de gemeente des HEEREN, gelijk dezezicli openbaart in haar ambtelijke bediening.

In het laatst der eeuwen zal het kerkelijk leven van Christus' gemeente tot één ruïne worden, vanwege den feilen boycot en den verplettenden druk der antichristelijke bent, welke zich dan buigen zal onder den scepter van „het b^est-uit-de-zee", den „mensch der zonde'-', den diktator, bij wien vergeleken Stalin en Hitler en Mussolini en Mussert (die van de droomtoekomst der N.S.B, althans) kindertiguurtjes zijn.

En tocli zullen de poorten der hel ook dan die gemeente niet overweldigen.

„Drie-en-een-halve dag" mag Satan zijn troon oprichten over heel de wereld, in het regiem van den antichrist — maar dan grijpt God ia:

dan doet Hij üi die „twee getuigen" — de gemeente in haar institutairen vorm —, wier doode lichamen onbegraven liggen op de groote wereldstraat, opnieuw den levensgeest inkomen.

Dan komt Christus weer op de wolken des hemels — en de wereld zal getuige zijn van dat ontzaglijk schouwspel:

de „twee getuigen" worden levend ^

de geloovigen uil alle tijden, en uit alle geslacht en taal en natie, van wie de lichamen zijn neergelegd in doodenakkers of op den bodem der zeeën... misschien ook wel verbrand en uiteengereten, zullen in hun voUe persoonlijkheid her- 'sohapen worden — naar lichaam en ziel hereenigd', zullen ze staan naast de kinderen Gods, die bij de wederkomst van den Heere nog in leven zijn. —

Dat zal wezen één groote schare van gewasschenen in het bloed des kruises — en hoor, hoor: geroep uit den hemel! het is de Heere Clmstus, Die met de bazuin Gods neerdaalt, en via de stem van een ardiangel, krachtig als een donderslag, het die onafzienbare schare toeroept:

„Komt herwaai'ts op!" Dan zal het wonder geschieden, dat alle vijanden Gods met de diepste ontzetting slaat:

„zij voeren op naar den hemel, in de wolk". Het is de verwerkelijking der profetie van Paulus: „daarna wij, die levend overgebleven zijn, zullen te zamen met hen opgenomen worden in de iwolken, den Heere tegemoet, in de lucht; en alzoo !zullen wij altijd met den Heere wezen."

Wat realiseeren wij ons dat weinig...

En toch zal dit eens waarheid zijn: dit verbijsterende, aanbiddelijke Godswerk, vrucht van den Middelaars-arbeid van onzen Heere Christus!

„Wij treuren niet als degenen, die geen hope hebben..."

Maar zeg mij: is dit meer dan cliché?

Hébben we daar nu wat aan, als we staan aan het sterfbed van een der onzen, en op den doodenakker, in wier koele, donkere beslotenheid hun lichaam wordt neergelegd? ja, en ook daarna, wanneer in het vergrauwde leven de ledige plaats smartelijk gevoeld wordt?

Trekken we dan in ons denken dien dag van glorie voor ons zielsoog? dien dag, waarop al Gods volk levend zal ópstaren naar de hemelen, zich openend met gedruisch als van het kolken der branding, om den Koning der eere door te laten, tot Zijn triomftocht naar de aarde?

Op dien dag tocla vergadert de overste Herder al de Zijnen — er wordt er niet één vergeten — alle gekenden des HEEREN zullen daar staan op den van gerichtsweeën trillenden aardbodem.

Daar zal Abel zijn, de eerste mensch, die stierf, len Noach, die de verschrikking van den zondvloed meemaakte — en de aartsvaders, die beleden, dat zij gasten en vreemdelingen waren op de aarde — en David, en Jesaja, en Petrus en Maria — de martelaren, die onder bloed en vuurdamp stierven met het „Te Deum" op de lippen...

Daar zullen ook — welk een troost! — onze ouders en grootouders zijn, die in hun leven getuigen van Christus waren, voor wie dus het sterven winst was, die een lichtend spoor van herinnering nalieten...

Daar zullen ook — welk een leniging! — onze kinderen zijn, die God in hun prille jeugd weggenomen heeft, aan wier verkiezing godzalige ouders niet behoeven te twijfelen.

En dan die stem: „komt herwaarts op!"

En dan die massale opvaart; allen den Heere tegemoet in de lucht! — de hemelvaart der Kerk!

Welk een troost!

Die hoop moet al ons leed verzachten!

Komt, reisgenooten, 't hoofd oinhoog!

Vertroost elkander met dit Woord.

Het is het Woord van den Eerstgeborene uit de do o den.

, En Hij zal als Koning heerschen, in alle eeuwig­

heid.

1) Zie hiervoor de mooie verklaring van Prof, Dr S. Greijdanus, in de bekende serie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen