EVEN PARKEEREN.

Serieuze bekeering.

„Ga heen en zondig niet meer."

Tweemaal tijdens Zijn om wandeling sprak de Heiland dit raadselachtig woord. De eerste maal tot dien slumper uit Bethesda, in verband met een levenszonde die voor ons verborgen is gebleven. De tweede maal tot de lichte vrouw, die op een daad van overspel was betrapt.

Het is een verbijsterend woord, waarmede wij in onze zielszorg aan anderen moeilijk raad weten. Wij toch zijn allen een tikje psycholoog. Wij we"ten dat men een zondig verleden zoo maar niet afkai> pen kan. O, wij zijn heel verstandige menschen om mede te praten! Wij, vol van mensclicnkennis en levenswijsheid, zouden een eenigszms. ander advies geven: Mensch, je moet niet denken, dat je er zoo ineens af bent! Het zal een weg zijn van vallen en opstaan, van struikelen en wolrste; lend ontkomen. Tracht jezelf een beetje te begrijpen, dat kan je helpen in den strijd, die je ongetwijfeld wacht. Als het je weer overkomt, wees dan niet direct ontmoedigd, maar houd dapper vol. Langzaam, voetje voor voetje, zal je wel een beetje veranderen. Trouwens, verder dan een beetje brengen wij zelf het ook niet,

Zooals wij aan anderen dokteren, zoo kwakzalveren wij ook aan onszelf. Wij zijn ook een beetje theoloog, als theologen en theologanten weten wij dat de bekeering een proces isi. Dit is een mooie uitdrukking, dat woord proces, . Zie, zulk een proces speelt zich eigenlijk in het ver'horgene af. Mijn oude mensch, mijn ik, mijn eigen Zelf, verandert ongemerkt in een soort van booze bacillen, die in den mysterieuzen schemer van mijn onderbewuste wroeten. Een mensch kan daar eigenlijk niet voor zijn. De woorden van den catechismus, dat ik mijn ouden mensch moet kruisigen, ze krijgen niet veel meer dan een rhetorische waarde. Want hoe zal iemand bacillen kruisigen? Zij produceeren onverstoorbaar mijn bepaalde karakterzonden: ik was een driftkopi, ik blijf het, ik was gierig, ik ben het nog, ijdel was ik en ijdel ben ik, üi mijn gierigheid is geen merkbare verandering gekomen. Ik troost er mij mede, dat er in mij ook oen itieuw levensbeginsel is, een aantal geestelijke cellen, die de weefsels! van mijn nieuwen mensch produceeren- Het woord „bekeering" zet ik tusschen haakjes, ili laat het toe in een populaire evangelie-verkondiging in de evangelisatie, in de preek doet het mij echter ouderwetsch aan. De bekeering ligt voor mij ingekapseld in zooveel verbanden, dat de actueele, evangelische beteekenis voor mij erg schemerig is geworden.

Jezus sprak anders over de bekeering.

Welk een zelfbewustheid spreekt uit dit woord van den Heiland: Ga heen en zondig niet meer! Overwin die levenszonde. Ik heb wat aan u ge»daan, o mensch! Wat een vertrouwen in de genade ligt achter die uitspraak: Gij, chronische zondaar, ga heen en zondig niet meer. Gijl, flirt, ga heen en zondig niet meer. Jezus zegt dit zoo nuchter, zoo gewoon als v^ij zeggen: Breng dien brief even naar de post! Hij schuift de bekeering niet op de lange baan. Hij stelt den eïsch concreet en reëel. Die gestolen heeft, stele niet meer! Af! Het is hier niet de Wet die aan het woord is, die den principiêelen eisch stelt, schoon geen schepsel dien houden kan. Neen, het is de Heiland der Zielen, Die het Schild der Genade opheft over het leven, dat ten doode wankelt.

Zoo heeft Jezus DIE ONMOGELIJKE CHRIS­ TELIJKE KERK vergaderd uit tollenaars en hoeren. Uit de dokwerkers en barmeiden van Ciorinthe. Wij zouden de kerkdeuren met de hangsloten des aardrijks voor dezulken gesloten hebben, maar de Heere opende hen den toegang met de sleutelen des hemelrijks. Het was maar geen loos binnenlaten, de Beere stichtte geen soort volkskerk, doch een Gemeente, ten eeuwigen leven uitverkoren. Dat wil zeggen een kerk zónder uitgang, er waren geen nooddeuren in aangebracht met het opschrift: afval der heiligen!

Als ik dit wonder vatten wil, staat mijn verstand vol eerbied stil.

Daarom is de prediking van dit evangelie altijd actueel. In de kerk komen geen heeren en dames te samen om naar een lezing te hooren. O, die retrospectieve beschouwingen over het Heilig Evangelie, hoe verdrieten zij mijn ziel! Neen, in de kerk komen de strijders van Jezus Christus samen. Zij komen daar — zooals ik eens treffend hoorde zeggen: met een bluts in den helm en een bloedstreep over de kin. Het is daar niet een soort stichtelijk begin van de week, maar de Heiland spreekt: Kruisig uw ouden mensch. Mijn discipel. Doch het is ook altijd opnieuw Paaschmorgen: Ontwaakt gij die slaapt en staat op uit de dooden. Ga heen en zondig niet meer!

En wij verheugen ons in Hem, ia Wien ons, zoo groote en dierbare beloften geschonken zijn.

N. ®.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen