CONSERVATIEVEN

Ik heb er lang en veel naar gezocht te mogen weten wat dat toch voor lieden zijn en óf ze er zijn: conservatieven. En wat toch him beginselen waren in vroeger tijd en in onze progressieve eeuw.

Eindelijk ben ik er achter gekomen.

Conservatieven, échte dan, zijn er nooit geweest. En conservatieven zijn er vandaag ook niet.

Want de conservatieven zijn altijd de slippendragers van de progressieven geweest. De mannen van het behoud zjjn altoos in het spoor der vooruitstrevenden gegaan. De re-actionairen altijd door de manpen van de actie in hun doen en laten bepaald.

Ik ontdekte dat zóó:

Ergens in een dorpskerk was een nieuwe organist gekomen. En met de verandering van organist was het tempo des spelens en mitsdien ook des zingens versneld. Heel de gemeente deed mee. Op één na. Die eene bleef bij het tempo der vaderen. Dat meende hij tenminste. En zoo scheen hij ook te doen. Want als er een versregel — nieuw tempo — was uitgezongen en men even pauzeerde om voor den volgenden regel op adem te komen, hoorde men in die korte pauze het zwaar geluid van den man, die bij het oude dacht te blijven, de laatste lettergreep van den juist gezongen regel er uitstooten. Had de gemeente — versneld tempo — gezongen: „Zingt nu blij te moe "dan klonk in de korte rustpauze een solo van den broedervan-het-behoud móe !" Als de man nu waarlijk het oude tempo consequent had aangehouden, dan ware hij aan het eind een heelen regel achter geweest. Dan had hij aan het einde gezongen — solo, oud tempo: „met gejuich geprezen". Maar — en daaruit bleek, hoe de man zichzelf en die hem hoorden fopte — ook bij dien laatsten regel was hij slechts één lettergreep achter. Dan zuchtte hij, al protesteerend tegen de nieuwe fratsen van dien progressieven organist, als de gemeente klaar was zen.

Kijk, zoo ziin de conservatieven, , de menschen van het behoud, de re-actionairen.

Ze komen wél achteraan.

Met het zingen een lettergreep.

Met de mode een enkel seizoen.

Maar ze blijven nóóit een regel achter bij het zingen.

En ge ontmoet nooit een man of een vrouw, die zóó van een schilderij van Rembrandt schijnt gestapt te - zijn.

De progressieven geven het tempo 'aan.

En de mode.

Ook in de politiek.

Ook in „de kerk".

En daarom kunnen in de kerk en in de politiek en in heel het leven die brave mannen-van-het-behoud den toon niet aangeven.

Dat moeten trouwens ook de progressieven niet doen.

De gevechten tusschen het behoud en den vooruitgang zijn slechts spiegelgevechten.

Spiegelt U er aan.

En denk aan het profetisch vermaan, dat de hardloopers en de achteraankomers beide bekeeren moet:

„Tot de wet en tot de getuigenis".

Redding voor het leven is er alleen bij de normen van onzen God!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen