Aangaande mij en min huis

„Ken den Heere in al uwe wegen".

In den tijd, waarin de zomer zich gereed maakt, zijn intrede te doen; het feestkleed reeds heeft aangetrokken; de vogels en bloemen zich uitputten de „blijde ihcomste" te vieren met zang en kleur en in den mensch het verlangen ontwaakt volop te genieten van de gaven, die de zomer voor hen allen meebrengt — in dezen zelfden tijd wordt onze studeerende jeugd opgeroepen tot een uiterste krachtsinspanning, die tegeUjk de hoogste spanning vraagt.

Het is de tijd van de laatste voorbereiding voor de ontmoeting met het monster, dat „examen" heet, laat het zijn overgangsexamen of eindexamen.

het zijn overgangsexamen of eindexamen. Het houdt hun gedachten bezig, onder hun werk, op hun tochten naar en van school, in de enkele oogenblikken van ontspanning, die ze zich noode gunnen. En des nachts droomen ze er van: van woorden, die ze niet kunnen vertalen; van wiskunde-opgaven, waarvan ze de oplossing niet kunnen vinden; van formules, die ze met geen macht ter wereld zich meer kunnen herinneren; van een bullebak van een examinator, die het er op toelegt, om hen te laten zakken!

Och, wat een tijd: ze zouden den vogel willen wezen, die onbezorgd zijn dartel liedje zingt, gezeten op het hoogste topje van den boom, welke van zonlicht is overstraald, of die zwierezwaait door de wijde luchten' Als een zwaren last weegt die examen-vrees op hun hart, dat vrijheid wil en blijde onbezorgdheid. Het eten wil niet meer; slapen gaat slecht; en wat voor hen het ergste is: het leeren wil ook niet meer. Met den dag wordt het hun duidelijker, dat ze niets weten. Hulpeloos, ongelukkig, slachtoffer gevoelen ze zich. Onder elkaar houden ze zich nog groot en verzekeren elkaar, dat ze zich nergens iets van aantrekken — maar o, dat onrustige hart!

En al die zware zorgen, die vrees en angsten van onze lieve kinderen, waarin wij, hun ouders met hen meeleven, maar die ze toch, hoe jong ook, zelf moeten doorworstelen — ze zijn de zorgen van „mij en mijn huis"; van ouders en kinderen samen, en stellen ons de vraag, hoe wij hierin hen kunnen helpen.

Zeker, we kunnen hun zeggen, dat ze zich niet zoo moeten aanstellen en zich niet zenuwachtig hebben te maken; dat het wel wat mee zal vallen; dat het toch komt, zooals het „wezen moet"; dat het ook nog niet zoo heel vreeselijk is, als je eens een keertje zakt; en dergelijke phrasen meer: waaraan het kind niets heeft en waarvan het zich ook niets aantrekt.

We kunnen het op tijd naar bed sturen; ze eens wat extra's toestoppen; hun aandacht op een geheel onopvallende wijze wat afleiden: dat alles is stellig heel goed; zooals het zoogenaamde „duimelen" uit den booze is. „Ik zal voor je duimelen, hoor!" belooft een broer of zus, een vriendje of vriendinnetje, misschien ook wel een vader of moeder het slachtoffer, wat in den grond der zaak niet anders is dan superstitie of bijgeloof. Hoe is het mogeUjk, vragen we ons af, dat zooiets zelfs in christelijke schoolkringen en in christelijke gezinnen ingang heeft kunnen vinden!

Neen, er is een betere weg, dien de Schrift ons wijst. Het: „Ken den Heere in al uwe wegen", geldt ook voor den weg, dien de examen-candidaat heeft te gaan; en die hem zoo vol bezwaren en gevaren toeschijnt.

En zóó zal de Vader of Moeder er met hun kind over moeten spreken. Niet in een gelegenheids-speechje; zoo vlak vóór het examen. £)at is trouwens ook uitgesloten; omdat er staat: „Ken den Heere in al uwe wegen".

Vader en Moeder zullen hun kind telkens weer, bij het leeren van zijn lessen, bij het gaan naar school, bij het maken van zijn proefwerken, bij teleurstellingen, die het ondervindt; bij bevordering — kortom in heel den studiegang — er op wijzen, dat het, of het gaat op een Ulo-school, op een Kweekschool, op een H.B.S., op een Gym of op wat voor andere inrichting ook, op school is bij den Heere; Die zijn groote Leermeester is; voor Wien het de lessen heeft te leeren. Die het te zeggen heeft hoe het zich gedragen zal, Die zijn gedrag en vorderingen beoordeelt —• maar Die ook altijd klaar staat, het te helpen: alléén maar: „Hij wil er om gebeden zijn en Hij eischt met groote gestrengheid, vol liefde, dat de leerling zijn weg wel aanstelt, hard werkt, in alles, in al zijn schoolwerk, eerlijk en trouw is. En dan zal de Heere het Zijn heU doen zien. Pas dan mag het in vertrouwen de uitkomst van zijn werken, ook de uitslag van het examen, in de hand des Heeren leggen. Neen, dat wil niet zeggen, dat het dan altijd hooge cijfers haalt, en altijd slaagt. Maar voor zorg en vreeze is dan geen plaats.

Ten slotte is het dan geen zaak tusschen examinator en candidaat, maar tusschen den Vader in de hemelen en Zijn eigen kind. En een kind, dat zijn weg wel aanstelt, kan gerust tot zijn Vader gaan — Die maakt het a 11 ij d goed.

Dat is zeker één van de eerste plichten van ons als ouders, welke wij hebben jegens onze kinderen •—• niet, dat we alles op alles zetten, dat ze de studie tot een goed einde brengen —, maar dat we hun leeren, dat ze al hun werk, ook hun schoolwerk, zullen zien als een opdracht van den Heere, hunnen God; dat ze hebben tê verrichten onder Zijn oog, en dat Hij, uit genade, dan zeker rijk zal beloonen. En in zulk een huishouding is er voor examen-vrees nauwelijks plaats.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen