Ook „geronnen en gestold" bloed roept

In de Kerkbode voor de Gereformeerde Kerken in de classis Zwolle (syn.) schrijft de pas opgetreden Eindredacteur ds R. de Vries over een antwoord, dat de raad van de Gereformeerde kerk te IJselmuiden zond aan den synodalen tegenkerkeraad op een verzoek om samenspreking.

De kerkeraad van IJselmuiden schreef o.m.: Samenspreking kan alleen plaats hebben, wanneer naar de eis des Heeren volgens Matth. 5 : 23, 24a e.v., Jesaja 1 : 13, 14 e.v. eerst de vloek is weggedaan". Ds R. de Vries bespreekt het antwoord van IJselmuiden en gaat daarbij ook op de bovengenoemde Schriftplaatsen in. Hij schrijft: We nemen eerst de tekst uit Jesaja. Wellicht is die hier het meest onverantwoordeüjk, hoewel hij met die uit Matth. niet zoo veel verschilt. Ge leest bij Jesaja: rengt niet meer vergeefs offer; het reukwerk is Mij een gruwel; de nieuwe maanden en Sabbathen en het bijeen roepen der vergaderingen vermag ik niet; het is ongerechtigheid zelfs de verbodsdagen Tot zoover vs. 13, Het 14e vers voegt hier niets nieuws aan toe. Ik noem alleen nog het 15e vers, dat de kerkeraad óók door de gedachten speelt. Daar heet het: n als gij Uw handen uitbreidt, verberg ik mijn oogen voor U; ook wanneer gij het gebed vermenigvuldigt, hoor ik niet; want Uw handen zijn vol bloed.

Ziezo, daar spreekt dan de Schrift Ik zal wel niet ver mistasten als ik onderstel, dat het noemen van deze tekst is ingegeven door twee uitdrukkingen: het bijeenroepen der vergaderingen vermag ik niet (vs. 14) en: uw handen zijn vol bloed (vs. 15). Dit laatste zal dan zijn het bekende ambtelijke bloed van geschorste ouderlingen en diakenen"

Tot zoover ds R. de Vries.

Hij schrijft aan het begin van zijn artikel: „Het moet een gewoon christenmensch bij dit stuk toch even geduizeld hebben".

Dit zinnetje doet vermoeden, dat ds R. de Vries zichzelf niet , , een gewoon christenmensch" rekent. Maar geduizeld heeft het hem wel. Buitengewoon zelfs. Daarvan levert zijn artikel het doorloopend bewijs.

Want de kerkeraad van IJselmuiden heeft duidelijk gezegd waarom hij deze Schriftplaatsen citeerde : „éérst moet de vloek worden weggedaan". Ds de Vries behoeft naast deze duidelijk uitgesproken bedoeling van den kerkeraad niet nog naar andere motieven te" zoeken. Uit het stuk van IJselmuiden zélf blijkt niet, dat de kerkeraad aan dat „bekende ambtelijke bloed van geschorste ouderlingen en diakenen" heeft gedacht.

Daaraan dacht wel Ds de Vries .

Vanwege de duizeligheid.

Maar gedurende deze duizeligheid had deze gloednieuwe Eindredacteur toch een helder oogenblik. Toen hij n.l. aan die tirade over , , het bekende ambtelijke bloed van geschorste ouderlingen en diakenen" do opmerking toevoegde : „inmiddels al lang geronnen en gestol d".

Zulk een hatelijkheid debiteert een debuteerend kerkboderedacteur alleen als hij goed bij zijn zinnen is. Slechts in de helderheid van zoo'n helder oogenblik plaatst men zoo'n „zet".

Maar we zeggen ds de Vries : Ook geronnen en gestold bloed roept! Er was een „stem des bloeds", toen Kaïn zijn broeder Abel, zijn kèrkbroeder had doodgeslagen uit gelóófshaat. Gen. 4 : 10. Dat was de stem van het vèrsche bloed. Maar toen dat bloed reeds lang „geronnen en gestold was", riep het nog: ebr. 12 : 24. En het „geronnen en gestolde" bloed van alle getrouwe getuigen „onder het altaar", van de slachtschaepkens Christi, wier bloed is geofferd en aan den voet van het altaar neergeplaatst: Hoe lang o heilige en waarachtige Heerscher! oordeelt en wreekt Gij ons bloed niet van degenen, die op de aarde v/onen? "

Ds R. de Vries heeft mèt zijn synode uitgesproken: , , hereeniging" te begeeren met geschorste ambtsdragers. Er gaan ook van hem brieven om samenspreking uit. Als hij ze meent en nog weet, wat een ambtelijke handteekening beteekent onder menschen, die geen valschheid in geschrifte plegen, dan mag men verwachten, dat hij met het grootste geduld de brieven-van-antwoord spelt. Ook als er in zulke brieven geklaagd mocht worden over „ambtelijk bloed", dat vergoten werd.

De klacht is waarlijk ernstig genoeg.

Zóó ernstig, dat ook als ze ten onrechte zou geklaagd zijn, de lust naar grapjes iemand moest vergaan.

Maar in de grofheid, waarmede ds R. de Vries hier een zóó ernstige klacht behandelt, blijkt duidelijk, dat ons vrijgemaakten van dit tribunaal geen heil is te wachten.

„Geronnen en gestold".

„Geronnen en gestold". Ds de Vries wil toch aan het feit dat het ambtelijke bloed, dat vergoten werd, reeds geronnen en gestold is, geen argument ontleenen om te weigeren de rechtszaak, die hier ligt, niet meer te onderzoeken?

Indien ja, dan moge ik hem het woord van Groen in herinnering brengen: „Nu zal, uit de langdurigheid van het onrecht, waardoor het bij zoo velen, in vergetelheid geraakt is, een grond van rechtsweigering worden ontleend? "

Het zij zoo.

God zij dank, de weg naar het hemelsche Tribunaal blijft open; naar Hem, die ook ónze tranen in zijn flesch vergadert en voor wiens Rechterstoel onze zaak, nu ook door ds R. de Vries met een obscuur grapje afgedaan, zal blijken de zaak van den Zoon van God te zijn.

Ds R. de Vries schrijft over het „bekende ambtelijke bloed van geschorste ouderlingen en diakenen".

Het zij hem bekend!!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen