Uit de Pers.

Men leest in de Hervorming, , onder het opschrift : Een prediker van hooge geboorte, dit:

»De meest aanzienlijke preelter in liet Duitsche Rijlc — aldus een blad daar te lande — was op 7 Juli 11. de Duitsche keizer aan boord van de Mohenzollern. Hij leidde eene geheele godsdienstoefening, sprak het gebed uit, las staande voor het met een vlag overdekte altaar, met heldere stem, eene korte preek en sloot met gebed en het «Onze Vader." Alle man aan boord moest de godsdienstoefening bijwonen. Ongetwijfeld heeft het Woord Gods, daar in het hooge noorden op reis naar Noorwegen verkondigd, uit zulken mond en temidden dezer grootsche, geweldige natuur, grooten zegen gewerkt."

Met deze woorden stemmen wij gaarne in. De jonge Duitsche keizer staat in den naam van kerkelijkheid en godsdienstzin. Of daaraan in waarheid beantwoorden Christelijke deugden, o. a. die van degelijkheid, waarheidszin, zelfbeheersching, barmhartigheid — om slechts deze te noemen; deugden, zonder welke gods dienstzin ten laatste een ijdel woord wordt, ziedaar wat ons niet voldoende bekend is. Maar veel pleit er voor, en het tegendeel is althans nog niet gebleken.

Eene handelwijze als die van den keizer op de S.ohenzoUern kan, ja, een uitvloeisel zijn van niet veel meer dan sleur; een gevolg van de militaire overtuiging, dat godsdienst behoort tot den »dienst". Als wij getuigen zijn van het ongewone schouwspel, dat een keizer zelf de geheele godsdienstoefening leidt, dan Tian zich de vraag aan ons opdringen, of niet het feit, dat deze jonge, krachtvolle, bijna overmoedige man gaarne zichzelven spreken hoort, deel heeft aan die verrichting ? Ja, men kan ook denken aan louter ijdelheid, — om niet deze of gene beweegreden van nog minder edel gehalte aan onzen vorstelijken prediker toe te schrijven.

Maar liever zoeken wij naar beter grond, naar meer reine en ware bedoeling, naar eene behoefte aan vereering; eene overtuiging, dat plichtgevoel wortelt in den godsdienst.

En indien de keizer daarvan in den regel den indruk maakt op zijne omgeving, indien er geen openbare strijd is tusschen 's keizers privaat leven en zijne houding en handeling op dien Zondagmorgen als godsdienstig voorganger aan boord, — ja, dan zeggen ook wij gaarne: de verkondiging van het Woord Gods. uit dien mond en in die omgeving, heeft onbetwistbaar zegen gewerkt.

Daar is iets sympathieks in, om dien jeugdigen, machtigen vorst op Sabbatmorgen onbeschroomd het woord des Evangelies te hooren bedienen; hem aan boord van zijn vaartuig het gebed te hooren uitspre ken in tegenwoordigheid en uit naam van zijn gan sche bemanning, van bevelhebber en scheepsjongen beiden.

Wat al argwaan niet in het hart van dezen Modernen schrijver.

Wat moeite hebben deze heeren toch om »aan de oprechtheid van hun evenmensch te gelooven", als die evenmensch bijgeval orthodox is.

Doch bovendien, heel dit critiekje valt in het water.

Ook op onze schepen van oorlog toch, en evenzoo bij alle natiën die Protestant zijn, is het voorschrift van dienst dat de commandant de godsdienstoefening leidt.

Prins Hendrik was niet orthodox, en die deed het evenzoo, toen hij in de Middellandsche zee kruiste.

Deze verdachtmaking van een orthodox vorst had dus achterwege kunnen blijven.

Vooral een verdachtmaking gekleed in den vorm alsof men niet verdenken wilde.

We dwepen volstrekt niet met den Duitschen keizer. Zijn orthodoxie is de onze niet.

Maar hier zocht men iets bijzonders, waar niets bijzonders was.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen