Uit de Ders.

In de Bazuin van de vorige week, legt Ds. Gispen nog eens den vinger op de wondeplek van ons nationale leven, het zich opsluiten in de wel ingedijkte geestelijke polders.

Hij zegt er van:

De strijd in ons land, op geestelijk gebied, loopt waarlijk niet over bijzaken. Hij raakt den grond van het geloof zelf, en niet alleen den inhoud. Een halve eeuw geleden kon het land nog in ontroering komen door de tijding, dat men in Groningen een verwerpelijke »bloedtheologie" noemde wat, in alle eeuwen, door de algemeene Christelijke kerk beleden was als de grond onzer behoudenis, het fondament van ons geloof. Maar nu zijn wij zoo ver gekomen, dat het bericht, dat xgeloovige godgeleerden, " in naam der wetenschap, den Bijbel ontdaan • hebben van zijn bovennatuurlijk waas en gewaande Goddelijke autoriteit, zeer kalm wordt opgenomen, alsof men zeggen wil; o, is het anders niet!

Dat dit den grootsten invloed heeft op kerk en staat en maatschappij, ligt voor de hand. De z. g. confessioneele richting in de volkskerk wordt dan ook, in toenemende mate, in de hoek gedrongen, en vindt haar laatste sterkte in het feit, dat de belijdenis van den Bijbel als Gods Woord, en het prediken uit den Bijbel met handhaving in die prediking van de leer des geloofs, naar de aloude Belijdenisschriften, nog niet verboden is. Het overige moet 'men dan aan de heeren, die de hoogste macht in de kerk hebben, overgelaten.

En deze slaapdrank werkt krachtig.

Maar de uitkomst is, dat de «vrije gedachte" steeds meer, beide in kerk en staat, in haar oppermacht bestendigd en versterkt wórdt, en het liberalisme de heerschappij behoudt in het land.

In onze Gereformeerde ki-ingen wordt dit nog weinig, te v/einig ingezien en begrepen. Er is gebrek aan algemeene begrippen, en daardoor aan een ruimeren en helderen blik op het leven. Elk blijft zooveel mogelijk in zijn eigen kringetje, in eigen afgeperkt tuintje, dat met een hooge ouderwetsche heg, waaronder men niet kan heenzien, van des buurmans tuintje is afgescheiden. Achter die hegge zou men liefst stil en rustig, voldaan met zichzelven en met zijn tuintje, als eerzame renteniers, die de zuinigheid hebben leéren betrachten, willen leven. Het mogen in des buurmans tuintje dan niet alles verkeerd zijn, zoo voortreffelijk als het in ons tuintje is, is het toch nergens.

Waarom zou men dan ook naar verandering staan ?

Meer dan eens heb ik de-verzuchting gehoord, dat er toch maar geen doleantie gekomen ware, want door deze is zooveel onrust en beroering in het land gebracht. En telkens hoor ik de bewering, dat de vereeniging van '92 toch zoo te betreuren is. Waarom niet liever elk in zijn eigen tuintje gebleven, bloempjes plukkend en koutend over het slordige in buurmans tuintje, of over den kwistigen aanleg van dat tuintje, terwijl het onze zooveel eenvoudiger en goedkooper is.

Die buiten ons zijn, vragen soms, niet zonder eenige ironie, of we nu wezenlijk vereenigd zijn? En als dan het antwoord is: Ja zeker zijn we vereenigd; alleen plaatselijk zijn we nog gedeeld, dan kost het moeite de menschen aan het verstand te brengen, dat dit wel kan. Want zij kunnen niet begrijpen, dat men in Classicale en meerdere vergaderingen één kan zijn, en op de plaats zelve, waar men woont, elkander den rug toekeert en niet het aangezicht.

Wij meenen die mogelijkheid wel te kunnen begrepen, en juist omdat wij ze begrijpen, is het zoo pijnlijk.

Want dan begrijpen wij, dat zulle een toestand niet is tot eere Gods.

Dan begrijpen wij, dat de kerk zoodoende in opspraak komt, een schimp en aanfluiting wordt, voor die haar recht van bestaan betwisten en haar streven vreezen, omdat zij haar grondslag en haar bouw haten.

Ook begrijpen wij dan, , dat er geen sprake kan zijn van een krachtig optreden in het publieke leven, dat het inwerken en doorwerken van de beginselen, die wij voor waarachtig houden, daardoor grootelij ks wordt tegengestaan.

Ten laatste begi'ijpen we ook, dat de eene zonde de andere voortbrengt, en dat in steeds klimmende mate het werpen van de schuld op den broeder, het streven en de taktiek is van scherpzinnige geesten, en ook van geesten die niet scherpzinnig zijn, maar toch op dit punt een groote gevatheid aan den dag leggen.

Ook hier geldt het woord: »die niet vergadert, verstrooit.'' Gij kunt gerustelijk gelooven, dat de meesten de diepten des Satans niet kennen, waaruit alle deze clingen opdoemen, en waarlijk bij zichzelven meenen vele wederpartijdige dingen te moeten doen, tegen de eenheid der Gereformeerde kerken in Nederland. Maar dat neemt niet weg, dat hunne woorden en daden toch allernoodlottigst zijn.

De ernst die in deze woorden spreekt, is stellig niet te hoog gespannen.

Zonder vrees voor tegenspraak mag getuigd, dat, zoo men thans door eigenzinnigheid en op zijn stuk staan en zin voor het particularisme de weeropbloeüng van het geloof der vaderen tegenhoudt, de naaste toekomst al donkerder schaduwen op ons nationale leven zal werpen. De verantwoordelijkheid hiervoor zal dan rusten op wie zoo ongelooflijk veel goeds, als de Heere onze God ons geschonken had, verdierf.

Zijn genade was deze eeuw zoo wonderbaar groot over ons; maar veler nek kan hard zijn, evenals die vaak hard was in het land der '-heilige profeten.

KUYPER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen